Er zijn momenteel 0 gebruikers en 0 gasten online.
We zouden gaan trouwen...
Afgelopen Woensdag heeft ze de knoop weer doorgehakt...
We waren net 2 maanden geleden verloofd. Omdat we allebei uit een Turks Cultuur komen is dit echt een schande voor ons allebei. Qua families is het gwn niet relax. De hele omgeving kijkt je scheef aan. Ik voel me zo klote. Ik had nooit verwacht dat we op een dag uit elkaar zouden gaan. Ik kon me dit niet eens voorstellen. Een leven zonder haar. Alles bleek zo mooi. Ik weet ook niet wat ik tegen collega's moet zeggen? Wat zeg ik tegen vrienden? Wat zeg ik tegen familie uit TR? Pfff... Ik ga door een hel. We hadden zelfs al een zaal geregeld in Zaandam/Sade1 voor in September. Begin spontaan een traantje te laten terwijl ik een hapje aan het eten ben... De hele nacht door kijk ik naar mn Tel of er een smsje is binnengekomen... Wat een rotleven zeg...
- TurkseJongen's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
wat was de reden? groetjes
wat was de reden?
groetjes roel
shit he
Wat vervelend zeg!
Waarom heeft ze dat gedaan? ik begrijp dat het nu echt niet gelaxed is met je familie. Heeft ze je uitleg gegeven?
echt vreselijk om zo maar gedumpt te worden als er ook al trouw plannen waren.
liefs, LJ
cry yourself a river, build yourself a bridge and get over it
de reden...
Dank jullie wel voor jullie reacties.
Ik had niet zo een uitgebreid verhaal geschreven vorige x, omdat ik niet zo goed wist wat..
De reden is eigenlijk dat zij heel erg depressief is en niet tegen stress kan (logisch als je depri bent...)
Ik kan ook niet zo goed tegen stress eigenlijk, maar weet het wel langer in bedwang te houden. Wanneer er maar ook iets is denkt ze aan het slechtste. We hebben gewoon te vaak ruzie laatste tijd, dit komt mede door de stress, tijdsdruk om te trouwen, al dat geregel, onzekerheid en omdat ik graag bepaalde zaken op tijd afhandel, ipv ermee wachten, (en zij is juist het tegenovergestelde nu), zij wacht ermee, tot het een probleem word.
Ik doe zelfs haar administratie, heb al haar papieren bij me thuis liggen. en als ik zelfs alleen maar ff een brief nodig heb, die ze dan net heeft gekregen, dan duurt het weken tot er wat komt...vervolgens...probleem, ruzie...irritatie's...enz.
Maar ja het ligt ook aan mij. Ik zet haar dan juist onder druk, maar dit is puur uit onmacht.. en misschien omdat ik al vanalles heb geprobeerd, op een normale manier, helder uitleggen waarom enz, dat ik het dan maar probeer door vette ruzie te maken, weet het ook allemaal niet meer.
Maarja, blijkt dat ik ook maar een mens bent met bepaalde emoties en gevoelens, dat ik gewoon ook in de stress raak. En vervolgens hebben we dikke ruzie's, waardoor zij zich nog meer depri-der gaat voelen. pfff...
Ze is ook iets van 30 kilo aangekomen door haar depressiviteit (citolipram-pillen) en wil straks natuurlijk in een slanke bruidsjurk. Ik probeer haar ook van alle kanten te stimuleren in alles. Geef adviezen, praat haar moed in, help haar waar nodig..
Schoolproblemen, ouders thuis, onzeker, etc. Allemaal redenen voor stress.
Al met al, het gaat dus niet goed.
En nu heeft ze het dus 2 weken geleden voor het eerst weer na maanden uitgemaakt, en sindsdien leek het allemaal erg serieus, en dat is het ook helaas. Ik heb haar nog wel 1x weten te overhalen om te praten afgelopen woensdag. We waren zo een beetje de hele dag wel samen. Maar ik was zelf gewoon super-geirriteerd, en boos waarom dit allemaal was gebeurd enz. We hebben gepraat over vanalles, en we hebben onze goede en slechte eigenschappen besproken van mekaar. Ze moest 4x huilen. Ze is bang dat we altijd zo ruzie zullen houden. We kregen wel weer spanningen, maar echt ruzie was het niet.
Het leek allemaal wel te gaan, een matige doorstart in onze relatie. Ik had voorgesteld om de bruiloft een jaar uit te stellen, zodat we langer de tijd hadden en op ons gemak onze zaken op orde konden krijgen. Ik heb voorgesteld om een relatietherapeut te bezoeken, en om vaker te praten over onze problemen.
De volgende dag smste ze me eerst en daarna belde ze. Ze had geen goed gevoel erbij. Wilde toch niet verder.
Vandaag, zaterdag gaan we via haar oom het kenbaar maken, en dan gaan waarschijnlijk binnenkort mijn ouders naar haar ouders denk ik.
Ik had al alles wat met haar te maken heeft, cd-tjes, foto's, ringen, cadeau's, enz, alles verzameld en in de andere kamer opgeborgen.
Ik had me overigens ziekgemeld. Mn bedrijfsarts vond het geen ziek zijn. Geen medische grondslag. Dus kreeg gistermiddag te horen dat ik vandaag (Zaterdag!) moest werken om 7uur s'ochtends. En zo niet, dan zou mn loonbetaling stop worden gezet. Iedere seconde duurde uren, en iedere minuut duurde dagen... Pfff... was zwaar geirriteerd tegenover iedereen. Heb bij binnenkomst eerst ff een half uur op de bank gezeten met mn handen op mn hoofd. Wat een zwaar leven zeg...
Kreeg een onwijze onrustig gevoel in mn lijf, het voelde echt alsof mn hart eruit bonkte bijna. Zo hevig tekeer ging ie... en een stralende pijn naar mn linkerarm.
Ik was bang om me weer ziek te melden. Weet ook niet zo goed wat er kan gebeuren enz als ik me wel weer ziek had gemeld? Misschien deskundigen op dit gebied hier?
Maarja, ben net thuis gelukkig, zit al in mn pyama, en ga ff helemaal bijkomen van deze zwaar vermoeiende dag.
Ik hou jullie op de hoogte!
Dit is wel zwaar voor jou.
Dit is wel zwaar voor jou. Besef je wel dat jij in deze relatie de hulpverlener bent en misschien wel steeds zal blijven? Het is geen gelijkwaardige relatie. Jij bent de zorgende partij en je maakt je ook nog zorgen dat je haar misschien te veel onder druk zet als je de verantwoordelijheid voor dingen wil nemen.
Klinkt niet goed hoor. Misschien dat je heel veel van haar houdt, maar het is een te eenzijdig beroep op jou in deze relatie.
En dan zou ik niet te snel zijn met trouwen...
Overdenk alles nog eens goed of je dit wilt in en van een relatie.
Ziek zijn zonder medische grondslag... hmmm... er is altijd nog zoiets als overspannen zijn, de bedrijfsarts hoopt misschien dat hij daar niet op komt. Maar mensen die overspannen zijn kunnen niet werken. En de tip van iemand hier om bij het minste geringste op je werk te gaan huilen of helemaal in te storten, is misschien wel een een aardige. Ook bij niet medische grondslag zijn je hartkloppingen en je angstaanvallen wel degelijk echt hoor. Je moet ervoor zorgen dat je serieus genomen wordt. Als er een maatschappelijk werker op je werk aanwezig is, zou ik daar naar toe gaan.
Liefs en sterkte!!
Geraldine.
ziek melden
Hai Geraldine,
Het is volgens jouw mening wel een aardige oplossing maar het is het niet. Ik heb dat zelf gehad ruim 1 1/2 week geleden gehad en ben nu ook in de ziekewet. Maar als je aankomt met ik heb een gebroken hart lachen ze je uit, dat is geen geldige reden.
Prive omstandigheden is iets heel anders en wordt veel serieuzer genomen. Ook bij mij. Nou moet ik zeggen dat ik niet iemand ben die bij het minste of geringste de ziektewet in ga (heb zelfs met een longontsteking nog gewerkt!!!) dus het werkt wel ieders voordeel.
Nu moet je niet denken dat ik huil om even wat, heb zelfs heel lang doorgewerkt, maar op een gegeven moment ben je op. Zo op zelfs dat je bijna 24 uur per dag aan het slapen bent. Overleven noemen ze dat.
Dus aardige oplossing of niet. Dit werkt wel zo.
Liefs Asarpuk.
Lieve Asarpuk, (en ook voor
Lieve Asarpuk, (en ook voor Turksejongen)
Hij (jij) moet ook niet zeggen dat hij een gebroken hart heeft. Dat zal idd. niet zo snel acceptabel worden gevonden, maar dat is volgens mij ook echt niet het enige dat bij hem speelt. Omgaan met iemand die erg depressief is, is ook zwaar.
Hij (jij TJ) kan idd. het beste zeggen dat er prive omstandigheden zijn die hem uitputten. En dat hij het gevoel heeft dat hij alleen nog maar kan huilen en doodop is. En dat hij begint te trillen en te zweten en dat zijn hart als een idioot te keer gaat, dat soort aanvallen, die hij zelf in zijn post beschrijft. Als een maatschappelijk werker ook betrokken is, kan die ook meewerken aan een oplossing. Want ja, daar heb je wel gelijk in, alleen maar thuisblijven is niet echt een oplossing. Je moet ook kijken wat je kan doen.
Ik hoop dat het met jou inmiddels al wat beter gaat Asar?
Liefs
Geraldine.
Stukken beter
Lieve Geraldine
Ik ben nu iets meer dan 2 maanden verder en ben een stuk rustiger geworden. Er speelden bij mij meerdere dingen mee en mijn ldvd was de aanleiding tot een explosie. Ik heb hulp gezocht (zelfs crisisopvang geweest) en ik word op dit moment door een psychotherapeut begeleid. Hier wordt ik begeleid in omgaan met ADHD en praktische problemen zoals emotie enz enz.
Dus ik kan zeggen het gaat stukken beter met mij. Ben ook wel blij hierom want ik hoef niet meer te huilen. Daar hebben natuurlijk ook de medicijnen die ik sporadisch slik mee te maken. Ik mag ze innemen zonodig want anders lig ik als een konijntje met dikke tong op de bank te snurken tot de volgende ochtend. Mijn dochter is blij dat ik weer een beetje kan lachen en ook weer een beetje gezelligheid in huis breng. Toppunt van de avond...saampje op de bank zitten met een koppie senseo voor mij, en een bakkie thee voor mijn dochter. Dus het zit er weer aan te komen.
Maar nu eventjes over TJ. Dat bedoelde ik ook geraldine, als het gebeurt op zijn werk dan gaat het een stuk makkelijker en sneller dan wanneer je het via je huisarts doet.Een maatschappelijk werker is meestal ook aanwezig bij een huisartsenpost. En als de huisarts zegt ik bel even dan zit TJ 20 min later voor een intake en is alles in werking gezet. Dus ook ik wens TJ heel veel sterkte toe voor de komende tijd.
En hoe gaat het met jou Geraldine?
Groetjes Asarpuk
Lieve Asarpuk, Moest denken
Lieve Asarpuk,
Moest denken aan hoe ik vorig jaar bleef werken, MET ldvd... kan niet zeggen dat ik veel deed, maar ik ging elke dag trouw naar die plek. Zat vaak in de wc te huilen... Maar het was ook afleiding. Af en toe was ik zover dat ik eventjes helemaal niet aan hem dacht, dan had het onderwerp wat dan op mijn werk ter sprake kwam, mij in de greep... gelukkig. Daarna sloeg het dan meestal wel keihard terug...
Ik kan me EN voorstellen dat TJ zich ziek wil melden, EN me voorstellen dat hij toch ook er wel beter van wordt gewoon te blijven werken... vanwege de afleiding die het geeft van de dagelijkse problemen, waar je soms toch niets aan kunt doen...
Ben blij te lezen dat je nu een beetje je weg vindt, Asarpuk.
Kleine dingen, zoals samen een kop thee/koffie drinken zijn erg, erg belangrijk!!
Goed dat je hulp gezocht hebt! Erkenning van dat je hulp nodig hebt, is de eerste goede stap op weg. Enne... dat is niets om je voor te generen, ik heb het ook gedaan. Maatschappelijk werk, psychologe... en vond het erg prettig. Alleen al dat iemand een volledig uur naar je luistert:-)
Liefs,
Geraldine.
Geraldine
Weet je ik ben ook heel blij dat ik het heb gedaan. Ik schaam me totaal niet want erkenning van je problemen is je 1e stap in het verwerken. Eigenlijk had ik dit 5 jaar eerder moeten doen maar ja daar kom je nu pas achter he. Gelukkig heb ik een hele lieve psychotherapeut (en nog leuk om te zien ook
) dus je begrijpt ik ga er heel graag naar toe. Nou moet ik zeggen dat het bij mij in 4 weken tijd wel heel snel ging. Verviel in mijn oude gewoontes, alcoholprobleem, teveel roken, slecht eten, driftige buien en last but not least ik werd geweldadig. Niet naar mijn dochter of familie toe maar meer naar mezelf. Heb zelfs geprobeerd om mijn polsen met een stukje glas te snijden, maar daar heeft mijn dappere dochter voor gezorgd dat ik het niet heb gedaan. Tuurlijk de krassen staan erop van wanhoop en innig verdriet, maar de crisisdienst was zo snel ter plaatse dat ze mij 2 dagen hebben opgevangen. Mijn dochter is bij familie geweest en ik was blij dat ik haar weer zag. Toch heeft dit weerslag gehad en ik word nu met argusogen gevolgd. Ik heb een mailtje naar mijn leidinggevende gestuurd van het hoe en waarom en gelukkig kan hij zich inleven hoe dat ik me voelde. Maar ja dat heb je als je zo dicht bij het vuur zit. Zoals je misschien wel hebt gelezen werk ik in een psych.centrum. Maar als je zelf huilende aan je werk zit dan werkt dat ook totaal niet. Dus vandaar dat ik nu al 1 1/2 week thuis ben. Ga mijn dagbehandeling begin maart starten en ik ben trots erop dat ik al zover ben gekomen. Ik ben er nog lang niet want mijn ZOAB weggedeelte moet nog aangelegd worden maar eens is die ook klaar. Weet je iedereen die mij kent vindt mij een sterke vrouw, tuurlijk buitenkantje maar van binnen daar liet ik niets van zien.
Mijn therapeut zegt dat ook en ik weet het ergens wel dat ik mijn eigen boontjes kan doppen maar zie alleen op dit moment de zwarte kant van de medaille.
Weet je ik ben blij dat het met jou ook goed gaat op dit moment en houdt het vast he....
Veel liefs Asarpuk
Lieve Asarpuk, Als iedereen
Lieve Asarpuk,
Als iedereen je een sterke vrouw vindt, BEN je dat ook hoor... ook al zal er zeker iets van uiterlijke schijn in zitten, je kunt niets alleen maar spelen... ik lees het ook uit je posten...
Die zwarte kant van de medaille is volgens mij al wat grijzer aan het worden, was eerder toch wel wat zwarter dan nu lees ik.
Ja het gaat nu goed met mij, maar dat wil niet zeggen dat ik regelmatig terugdenk aan die periode en hoe moeilijk ik die vond... mijn liefdesverdriet, iets wat ik zelf NIET in de hand had, terwijl ik zo van controle over mijn leven houd, nodig heb... en dit kwam alsmaar terug terwijl ik het niet de "moeite" vond om zolang verdriet over te hebben, maar ik kon het niet stoppen...
Liefdesverdriet geeft je iets mee, dat je, ook al gaat het later beter, over zelfs, je bij blijft.
Liefs,
Geraldine.
Vreselijk he
Vreselijk he dat ldvd. Er blijft je altijd iets bij. Zoete maar ook hele zure dingen. Eigenlijk is het een soort van leerproces. je groeit eigenlijk door de ldvd en wordt ineens 10 jaar volwassener. Je wordt ook voorzichtiger. Tenminste dat gevoel heb ik nu, wie weet als ik weer een maandje verder ben. je weet het nooit.
Weet je je hoeft niet regelmatig terug te denken aan die periode, maar soms komt het gewoon in je op, omdat een bepaalde situatie je daaraan doet herinneren. En soms kan dat een hele fijne herinnering zijn, maar soms ook niet. Als ik bijv langs de trambaan loop met mijn hond en ik kom bij het bruggetje dan moet ik altijd er eventjes aan denken dat ik daar in 2004 onze eerste ruzie beleefde.
Nu denk ik wel eens, Nou theemuts was het toen waard om daar die ruzie te gaan maken. Toen zei ik gewoon Ja dat was nodig. en nu denk ik ach het ging gewoon over een futiliteit.
Dus je leert er wel van.
Lieve Geraldine,
Ik ga nu proberen om te slapen en ik wens jou ook weltrusten
Liefs Asar
Ziek melden 2
Ik heb me gemeld bij het decanaat van m'n opleiding, en ook eerlijk geweest tegenover de decaan; precies de situatie uitgelegd. Gelukkig snapte hij het wel, ik heb nu een half jaar "studie-uitstel" en daar ben ik ?ɬ©rg blij om! Ik heb namelijk alle tentamens van deze periode verpest...
Liefs Janneke
you never know how the wind will blow...
hmmmm, wil je zelf wel graag
hmmmm, wil je zelf wel graag met iemand trouwen die zwaar depressief is? Anders moet je haar even een paar maanden rust (bedenktijd) geven, na een tijdje kijken mensen heel anders tegen dingen aan en zien ze het vaak rooskleuriger dan op dit moment, komt goed makker.
groetjes roel
wat een verhaal
Wat een verhaal, Erg moeilijke en ingewikkeld voor jullie.
En dat zoiets als je niet ziek kunnen melden er nog eens bovenop komt, wat zijn mensen toch hard!
Ik hoop dat vanavond je gedachten een beetje tot rust komen.
Hou ons op de hoogte van verdere ontwikkelingen.
Liefs, LJ
cry yourself a river, build yourself a bridge and get over it
oohh jeetje
Hai TurkseJongen,
Wat jij moet doen is naar de huisarts gaan. Dat bij jou iets niet goed zit is duidelijk. Je kan je zelf namelijk niet ziekmelden voor dit zonder je huisarts in te schakelen. De bedrijfsarts pikt dit trouwens niet dus dan moet je weer aan het werk. Ik weet het het klinkt hard. Maar je kan 2 manieren hebben om jouw probleem op te lossen, om weer in de ziektewet te komen.
1: Je gaat aan het werk en loopt heel de dag te huilen, je leidinggevende of werkgever schakelt dan vanzelf wel iemand in.
2; Je gaat naar de huisarts die je gelijk doorstuurt naar een of andere instantie.
Dus dit is aan jouw.
En weet je het is natuurlijk zuur dat zij zegt dat ze niet meer met je verder wil. maar aan de andere kant is het ook wel weer fijn want wie weet hoe het verder had gelopen als jullie wel getrouwd waren?
Het is namelijk heel moeilijk om met een depressief persoon om te gaan en samen te leven. Misschien heeft zij jou daar wel een hele grote gunst mee verleend, Tuurlijk het is niet makkelijk en huil maar wanneer je wilt want in jouw ogen is zij de mooiste van de hele wereld. Misschien heb je hier iets aan, en weet dat wij achter je staan.
Liefs Asarpuk
Thanx Asarpuk...
Hoi Asarpuk..
Dank je wel ten eerste voor je woorden.
Ik was denk ff niet al te diep in de details getreden van het ziekmelden gebeuren... dat doe ik hierbij;
ik heb me dus afgelopen maandag ziekgemeld en ben meteen naar de huisarts gegaan, die dag nog. De huisarts heeft me citolipram (anti-depri) voorgeschreven, en direct een afspraak gemaakt voor me bij een GGZ-medewerker op 14 februari (gelukkig heb ik die dag toch geen liefdes-afspraakjes, ahum...) en vervolgens werd ik opgeroepen om op afgelopen woensdag te verschijnen bij de bedrijfsarts. Heb dat gedaan. Hij vroeg mijn medisch dossier op (met mijn toestemming) bij mn eigen huisarts, en zei dat hij nadat hij met mijn huisarts had overlegt ?ɬ©n met de bedrijfspsycholoog (met de bedrijfspsych had ik afgelopen donderdag een afspraak...) tot een besluit zal komen.
Dus de bedrijfsarts heeft met mijn eigen huisarts telefonisch contact gehad en met de bedrijfspsycholoog, en heeft letterlijk het volgende geconcludeerd:
"betrokkene heeft zich ziek gemeld in verband met psychische klachten, welke berusten op psychosociale problematiek. Hij is daarvoor op 26jan doorverwezen naar de bedrijfspsycholoog. Betrokkene heeft eerder deze wk zijn huisarts geconsulteerd in verband met de aanwezige depressieve klachten. Zijn huisarts schreef hem citalopram voor en heeft hem voor een gesprek doorverwezen naar een sociaal-psychiatrisch verpleegkundige van de GGZ. Dit gesprek zal op 14 februari 2006 plaatsvinden. Hij is verder op 2feb bij de bedrijfspsycholoog geweest voor een consult. Op 2feb heeft nader overleg plaatsgevonden met zowel zijn huisarts als psycholoog. Hieruit is naar voren gekomen dat er sprake is van depressieve klachten op basis van psychosociale problematiek maar dat deze klachten GEEN beletsel hoeven te vormen om arbeid te verrichten. Er is bij betrokkene geen sprake van ziekte en/of gebreken waardoor hij arbeidsongeschikt zou moeten worden geacht. Indien hiervan sprake moet zijn is hieraan geen medische grondslag verbonden."
Dus al met al... het word niet gezien als ziek zijn.
Ik weet het dus allemaal niet meer.
Maar even over mn verloofde want daar gaat het allemaal om;
Je zou aan de ene kant zeggen, misschien idd beter dat ik niet al getrouwd ben, want misschien...?
maar ik denk juist aan de andere kant!...Wat als we nu een dikke punt hierachter zetten? en Wat als zij over een half jaartje zich beter voelt? en Stel dat ik dan al een ander heb? of zij? en We hadden het toch allemaal wel nog 1x willen proberen...
Wat dan?
ik wil gewoon geen spijt krijgen later..
niet om het feit dat ik door ben gegaan, en ook niet omdat ik me erbij heb neergelegd...
Ik ben bang voor die schuldgevoelens...pff..
Weet je..
Iedereen heeft hier een verhaal... maar als je het zelf meemaakt he, dat is zoooo verschrikkelijk hard. zo hard. je ziet het gewoon allemaal niet zitten...
Weetje, ik hield van haar.. zoveel, zoveel dat ik me gewoon geen ander kon voorstellen. Ik heb mn hele leven omgegooid en heb me totaal gericht op haar. Bij iedere zet, bij iedere stap dacht ik aan haar. Ik wist niet zeker wat ik morgen zou eten, maar wel dat ik met haar zou trouwen, dat wist ik zeker!
Soms, het gebeurt niet vaak, maar soms dan flirten meisjes weleens met me.. maar ik zag dat allemaal als lucht...
Ik denk alleen maar nu.. Wat het maar een andere reden, dan kon ik me erbij neerleggen, dan kon ik zeggen, STOM dat ik met een ander ging... Stom dat ik loog... of etc.
Maja..
weet je hoe het nu voelt?
je bijt heel hard in je pink...
pijn he?
jah natuurlijk! want hij is klein en gevoelig, net als mn hartje...
nog een x... bijten! hard! harder!
pijn he? want hij is zo breekbaar...net als mn hartje..
nog eens...! harder bijten!...
en nu, nu op een gegeven moment, ik voel die pijn niet meer,
want mn hartje is verdoofd aan al die pijn.
mn hart begint eraan te wennen..denk ik..
en soms denk ik, het kan erger... soms is het alsof er iemand de zwaard die erin zit, heen en weer beweegt, zodat alles weer opnieuw gevoelt word..
had ik maar geen hartje denk ik dan soms...
Hou jullie op de hoogte mensen..!
Bedrijfartsen, Horken
zijn het. Denken alles te weten maar zijn nog minder dan de huisarts.
Ze zijn allemaal geinstrueerd om een reintegratieplan op te stellen en wat doen ze......als het niet goed met je gaat kunnen ze het zo opschrijven dat je wel moet werken.
Is het dan niet mogelijk om met je werkgever zo'n plan buiten de bedrijfsarts om te regelen. Je zou kunnen zeggen "ik wil wel werken, maar acht mezelf niet in staat om hele dagen aanwezig te zijn". Bijv 3 a 4 uurtjes per dag. Het is in ieder geval het proberen waard toch.
Jeetje zit ik weer als een moeke handvaten aan te geven terwijl het waarschijnlijk niet zo'n goed plan is.
Maar in ieder geval TJ wees blij dat je wel een hart hebt want dan weet je dat je leeft. Als je het niet meer voelt dan ben je gevoelsdood. Je ademt wel maar leeft niet meer voor jezelf. En dat zou toch diep tragisch zijn als een jongen/man zoals jij zichzelf helemaal zou verliezen.
Nou luisterd naar moeke en veel sterkte
Liefs Asarpuk
vandaag is het zover...
Vandaag is het zover.
Mn ouders gaan naar haar ouders en praten. Nou ja, praten, er valt weinig te praten want Ze wil niet verder met me.
Ik vertrouwde haar zo in alles. Ik heb altijd vanaf het begin gezegd, Je bent me alles waard, je bent mn leven, mn andere helft, en om ons uit elkaar te halen is er maar 1 iets nodig, en dat is dat 1 van ons vreemd zou gaan. Over alles kunnen we praten, althans zo dacht ik erover, maar zij blijkbaar niet.
Ze wil niet praten.
Ze vindt ons niet bij mekaar passen. ik ben Pietje precies en zij is juist het tegenovergestelde... na anderhalf jaar komt ze hiermee. N?ɬ°dat we zijn verloofd en dat we al een zaal hebben afgehuurd voor in September dit jaar, en de rest van de zaken waren op volle toeren.
Ineens is alles ingestort.
Ik heb de afgelopen 2 weken nog nooit zoveel gehuild dan wanneer dan ook. Ik zat gister achter mn pc, en mn moeder belde haar op om het nog een x te proberen. Ze is zo negatief qua alles. Ze ziet niets positiefs meer. En dat alleen maar omdat zij zo depressief is. pff... ik heb vanalles voorgesteld.. alles hoe zij het graag wil hebben.
Want ik vind het zo zonde, om nu uit elkaar te gaan. Het stomme is ook dat we gewoon nog steeds ontiegelijk veel van mekaar houden. zij ook van mij. Het gaat superslecht met haar. Ze komt niet van de dokterspost vandaan.
Maar ik begin ook af en toe als ik aan de negatieve dingen denk, ook in te zien, dat we niet bij mekaar passen. Qua families ook niet echt. Er zijn zulke verschillen.. Klein maar toch zit het er en gebeurt het.
Ik weet het allemaal niet meer.
Nu hoor ik ook nog net dat ik om 14uur bij de Bedrijfsarts moet zijn en ook nog wel in Eindhoven, lekker is dat helemaal vanaf Alphen aan den Rijn.
Ze willen me aan het werk hebben, terwijl ik niet in staat ben om te werken.
maja ga me klaarmaken dan maar. pff..
voel me zo rot, zo rot dat ik gewoon zin meer geen lust meer heb om te leven.
groetjes aan iedereen...
Dag turkse jongen.... het
Dag turkse jongen.... het lijkt wel of jouw verlooofde in een depressie zit... misschien moeten jullie het huwelijk en andere verplichtigen etc. even uitstellen om te kijken of jullie wel echt bij elkaar passen en of jullie genoeg van elkaar houden om ook grote crises in de toekomst te kunnen doorstaan.. een huwelijk ga je in eerste instantie toch aan voor de rest van je leven...en dat is lang.... houden jullie genoeg van elkaar om als team samen in de toekomst het hoofd te kunnen beiden... ik vraag mij namelijk af of dit echt het geval is en of jullie wel bij elkaar passen...dat betekent niet dat je allebei hetzelfde moet zijn... opposites attract u know... ik weet niet hoe oud jullie zijn.. maar misschien zijn jullie er gewoon nog niet uit en nog niet klaar voor...?
Sterkte ,
Dona