3e week zonder mijn meisje. 2 weken geleden was ik nog zo gelukkig en waren we samen nog een kerstboom aan het uitzoeken, en een paar minuten daarna stort je hele leven in. Vreemd eigenlijk dat je zo afhankelijk van iemand wordt na 8 jaar relatie, en niet goed ook. Je moet het ook alleen kunnen redden, maar als je al vanaf je 19e bij iemand bent (nu 27) en het nu ineens zelf moet doen is dat toch wel wennen.

Ik kon afgelopen weken nog in ons gezamenlijke huis blijven, maar over een half uur moet ik hier de deur achter me dicht doen (kan ons niet alleen betalen, zij wel) en richting mijn tijdelijke logeeradres. Voelt echt heel moeilijk, zij heeft er geen zin meer in en trekt de stekker eruit en ik moet nu met mijn halve hebben en houden in de auto als een zigeuner van logeeradres naar logeeradres totdat ik mijn nieuwe appartement krijg (1 maart, dus maar 2 maanden). Toch is het niet eerlijk.

De eerste dagen heb ik nog wel veel gehuild, maar nu lukt het al anderhalve week niet meer, alsof ik compleet verdoofd ben want voel al die andere emoties ook niet meer, bv. blij zijn als je vrienden ziet, of boos als er iets mis gaat, nee emotioneel ben ik compleet leeg.

Het maakt me dan ook bang omdat ik weet dat die gevoelens er wel zitten, en ze er misschien op een ongecontroleerde manier wel ineens uit kun komen, en als je bij vrienden logeert is dat natuurlijk niet zo fijn, ben niet echt goed in het uiten van dit soort diepe emoties bij mensen die ik niet heel erg goed ken.

En dan oud en nieuw, hele tv staat bol van de terugblikken en vooruitblikken. Ik wil geen van beide doen, alsof mijn voor- en achterruit onder het zand zitten en ik het er niet durf af te halen. Veilig in mijn cocon van het nu. Terugkijken is te pijnlijk omdat ik dan zie wat ik allemaal moet gaan missen, vooruitkijken is onmogelijk omdat ik geen flauw idee heb hoe ik me morgen voel, waar ik dan ben. Laat staan dat ik een idee heb waar ik over een jaar emotioneel gezien ben. Stiekem had ik gehoopt dat als ik de feestdagen eenmaal door was, het ergste gedaan was. Nu besef ik langzaam dat dit mezelf voor de gek houden was, ergste komt nog, je dagelijks leven weer oppakken maar dan helemaal alleen. Ik kan alleen maar hopen dat ik volgende feestdagen hierop terug kan kijken met een glimlach.