Ik heb hem 1 jaar en 4 maanden geleden leren kennen. Hij vond mij vandaag 1 jaar geleden helemaal te gek. Volgens eigen zeggen was ik zijn droom prinssesje. Op het moment dat hij mij dat vertelde had ik hem nog nooit op zo'n manier bekeken...Ik vond hem niet aantrekkelijk, vooral niet lichamelijk en daarom denk ik dat ik toen ook nooit verder heb gekeken dan alleen een 'normale' vriendschap. En ik heb toen ook nooit verder willen kijken omdat hij iets minder dan 20 jaar met mij scheelt. Voor mij was hij toen Shrek op het ezeltje.

Maar vanaf dat moment werden mijn hart en hoofd mee genomen in een soort centrifuge. Het voelde zo tegennatuurlijk. Hoe het ook kwam, vandaag dus 1 jaar geleden waren mijn gevoelens door de war."Hij is gek op mij, wat moet ik hier mee" en "Wat vind ik van hem?" Ik had geen antwoorden op die vragen. Het werd een vriendschap van wegduwen aan aantrekken, nooit was er tot vandaag een half jaar geleden enig intiem kontakt tussen ons behalve geestelijk dan, als vrienden waren we heel close geworden. Na dik een half jaar was ik er uit: Ik wilde hem.

Vanaf dat moment was ik het gelukkigste persoon die er bestond. Hij was zo geweldig lief en goed voor mij. Hij had alles voor mij over en droeg mij op handen en voeten en ik had hem op een hoog voetstuk staan.

Maar plots werd hij bang, of iets dergelijks.. Een dag na dat hij mij had verteld dat hij van mij zou houden ging hij er vandoor en liet niks meer van zich horen. Tranen met tuiten, het had een groot impact op mij. Vooral omdat hij weet hoe mijn mislukte liefdes zijn verlopen en mij veel moeite heeft gekost om daar overheen te komen. Ik ben er toen sterker uit gekomen, maar het was voor mij een grote stap om mij weer kwetsbaar op te stellen voor iemand en die iemand de kans geven mijn hart te breken. Dat wat hij op het moment dat hij er vandoor ging dus had gedaan....

Na twee weken kwam hij weer terug. Het spijtte hem en ik nam hem terug, hij was de liefde voor mij. Daarna ging het weer een poos goed. Op het moment dat ik hem eindelijk weer vertrouwde brak hij vervolgens weer mijn hart. Er was een ex in het spel. Nee, geen overspel, maar puur houden van zoals hij nooit meer van een ander kan.

Ik moest een ander zoeken die wel van mij kon houden, want ik zou beter verdienen. Vijf minuten later wilde hij mij niet meer kwijt en vroeg mij om iniedergeval nog de nacht te blijven. Ik bleef, en die nacht daarna bleef ik ook en die nacht daarna...ook.

Het is voor mij duidelijk geworden dat er geen relatie aangegaan kan worden met hem maar nog steeds hou ik van die man. Nog steeds breekt hij minstends 1 keer per twee weken mijn hart.
Van alles geprobeerd; flirten, daten, zoenen met andere mannen. Hij weet dat ik dat doe. Dat doet hem pijn. Eigenlijk zou je op dat punt onze relatie gelijkwaardig kunnen noemen; de pijn die we elkaar iedere keer weer aandoen.

Het blijft wegduwen en aantrekken tussen ons, hoe dan ook; het verhaal eindigd altijd in het zelfde bed. De vriendschap is nog steeds in tact. Ik weet niet hoe je onze liefde kunt noemen.
Hij houdt van mij als een gigolo en ik hou van hem als een
hoer? Ergens in die richting misschien. Een hele goeie vriendschap met seks maar met te weinig liefde?

Wat doen we elkaar aan...