Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
What the F* is wrong with me?!
Een jaar verder en nog steeds zit ze dagelijks in mijn hoofd. Waarom kan ik haar niet loslaten. Zij is mij al lang en breed vergeten. Wanneer ik haar zie ziet ze me amper staan. Ik ben mijn gevoelens en pijn aan het afschermen, maar zij heeft nergens last van.
In het kort: Valentijnsdag 2013 heb ik mijn liefde verklaart aan het meisje van mijn dromen. Deze werd beantwoordt maar om de verkeerde redenen. Ze verlangde wanhopig naar liefde. Alles wat ik haar schreef is wat ze al zolang wilde horen. Ze heeft maandenlang met mijn gevoelens gespeeld tot op het punt dat ik letterlijk op mijn breekpunt ben gekomen. Ik kon niet meer en wilde eruit stappen. Het enigste wat mij hiervan heeft weerhouden is de gedachte aan de pijn die ik anderen zou aandoen wanneer ik deze stap zou nemen. Met veel anonieme gesprekken via diverse sites met verwanten ben ik uit die zware depressie gekomen. Echter nooit volledig. Ik snap het zelf gewoon niet meer. Hoe kan ik nog steeds zoveel gevoelens voor iemand hebben die duidelijk niet in mij is geïnteresseerd en die mij zo ver naar de rand heeft gebracht. WTF! Iets in mij zegt me dat ik dit hoofdstuk niet kan afsluiten, omdat ik er nooit met haar over heb kunnen praten. Ze durfde me niet onder ogen te komen toen ik haar per mail vroeg om 1 keer af te spreken zodat we beiden onze gevoelens(of gebrek daar aan) openbaar konden maken. Alles wat ik verlangde was eerlijkheid en duidelijkheid. Dit heeft ze mij nooit willen geven.
Nu een jaar later voelt het nog steeds als gisteren. Alsof alles net is voorgevallen. Ik blijf hangen in het verleden en zij lijkt totaal niet geschaad door dit alles en leeft haar leven. Ik voel me een dwaas, een loser :'( Ik heb niemand met wie ik hierover durf te praten. Niemand die ik ken kan begrijpen hoe sterk mijn gevoelens waren en zijn. Plus dat niemand in onze beide vriendenkringen weet van ons contact toentertijd. Hoe vreemd moet het wel niet overkomen om daar nu nog over te beginnen. Ik schaam mezelf ervoor dat ik nog steeds zo wanhopig verlang naar haar. Ik leg wel andere contacten zoveel mogelijk, maar merk dat ik mezelf niet écht kan geven. Ze blijft voor mij de ware, ondanks dat ik de hare niet ben.
Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Het leven is wreed en ondraaglijk. En het ergste van alles is dat ik al dit leed aan mezelf te danken heb. Ik heb het eerste contact gelegd. Ik wilde de hints niet snappen dat ze me alleen als een vriend kon zien. Lomp, lomper, lompst zijn de categorieën waar ik onder val.
- always_the_nice_guy's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Niet zo streng
Niet zo streng voor jezelf!
1. Je hebt van iemand gehouden en dit durven tonen .... daar is niets mis mee!
2. Je was verliefd op iemand....ookal was dit niets wederzijds....het is een chemische reactie in je lichaam die je niet zomaar kunt wegwuiven door er niets mee te doen.
3. Je hebt het lef gehad om je gevoelens te uiten naar iemand, jezelf in het diepe te gooien, wellicht ben je nog aan het zwemmen....maar verdrinken doe je niet!
Kortom.......wees niet zo streng voor jezelf...je hebt niets verkeerds gedaan!
Praat er over...juist wel met je vrienden....waarom zou je het niet doen? Het zijn je vrienden...die zullen vast wel begrip tonen en misschien wel zeggen dat je lomp bent geweest dat je het niet met hen hebt besproken...eerder!!!
Sterkte
@always_the_nice_guy
Ja,ik ben het zeker met Alleen_again eens!
Je hebt jezelf een kans gegeven op ware liefde.Dat is altijd prachtig! En moedig ook,aangezien we in een tijd leven waar angst en individualisme hoogtij viert.De kans dat men sneller alleen verder wil,sneller de handdoek in de ring gooit...is gewoon groter.
Je wilde echt voor deze vrouw gaan,met heel je hart! Erg pijnlijk dat zij daar nog niet klaar voor was.Dat schijnbaar niet wilde zoals jij voor ogen had.
Denk je dat zij bewust met je gevoelens heeft gespeeld? Om een bepaalde leegte bij zichzelf te vullen? Of dat ze dat onbewust heeft gedaan in de hoop dat jij haar ware was? Maar niet bleek te zijn(verkeerde timing) omdat zij nog wat issues met zichzelf op te lossen heeft? Weet je waarom zij al zo lang verlangde naar liefde?Waarom zij zooo veel behoefte had om te horen dat zij er toe deed,gewild en welkom was? Daar zit vast een verhaal achter.Misschien vanuit haar jeugd,of slechte ervaringen met een ex...
Daar heb jij nu niet veel aan....de pijn is nu wat het is,diep en ondragelijk....maar het zou je kunnen helpen om haar motieven te begrijpen.Zodat je inziet dat dit ook met een andere man had kunnen gebeuren.Dat dit niet perse aan jou gelegen heeft.
Zoals je zelf als zei...zij heeft je nooit een goede en deugdelijke kans gegeven om dit af te mogen sluiten.Een kans om te mogen beginnen met je rouw proces.En dat is heel erg.Wellicht schaamt ze zich ervoor(hoe alles gegaan is) en is ze zelf wat in de war....maar dat is funest voor jou natuurlijk.Je blijft met vragen zitten.Je snapt het ook gewoon niet! En loslaten gaat wat sneller en makkelijker(zover je over makkelijk kunt spreken) als je de ander begrijpt! 1 van de lastigste lessen,vind ik zelf....loslaten zonder antwoorden.
Heb je haar al eens een brief geschreven? Dat kan heel verhelderend werken voor jezelf.Helend ook....al zou ik niet hopen op antwoord,want dat kan alleen maar leiden naar een teleurstelling...maar dan heb jij er echt alles aan gedaan om dit tot een acceptabel einde te brengen.Als niets meer werkt?(stel dat ze nergens op in wil,gaan meer) dan zou ik een afscheids ritueeltje houden voor jezelf.Wanneer jij denkt daaraan toe te zijn.Desnoods verbrandt je die brief(maak een kopie)....neem afscheid op jouw manier.Begraaf ergens iets van haar,een foto of wat dan ook.Want ja.....je verdient het om door te gaan!! Om je weer gelukkig te voelen innerlijk.
En het is nooit te laat om het juiste te doen.Dus al zou je nu (na een jaar) nog bij je vrienden aankloppen?? Tja,ik zou niet weten waarom niet!! Waarschijnlijk hebben ze geen idee hoe diep dit zit bij jou! Maak het bespreekbaar,ze zullen zeker een steun voor je zijn! Voor pijn en verdriet,staat geen tijd.Dat is voor iedereen anders.Elk proces is weer anders.
Nou ja,ik hoop dat het je wat oplucht om hier af en toe eens wat te schrijven en lezen.Ik wens je veel sterkte toe.
Zorg goed voor jezelf!
Groetjes Draakje
@ always_the_nice_guy
Een soort van goed om je hier weer eens te zien, ondanks dat het duidelijk vanuit een schreeuw komt.
Ik kan uitgebreid gaan vertellen aan jou dat het wel goed komt, omdat met ‘tijd’ alles slijt, maar daar heb je niets aan, en kan je nog minder mee.
Eigenlijk kan ik niets voor je doen, omdat het jouw eigen pad is wat je moet lopen, en dat is ook meteen het enige wat ik dan wel voor je kan betekenen..
Omdat ik je pijn begrijp, het verdriet en de wanhoop overduidelijk van jouw tekst afstraalt.
We hebben het in het verleden in jouw schrijven al eens gehad over het harnas waarin je leeft, en zoals ik je lees:
Citaat: *** Ik ben mijn gevoelens en pijn aan het afschermen ***
ben je dus nog steeds bezig om jezelf te ‘beschermen’ tegen de pijn, die echter binnen dat harnas zal blijven woekeren, als onkruid..
Ik snap heel goed hoe en waarom je dit doet, ik weet inmiddels echter ook uit ervaring dat het dus niet helpt.
Zelfs nu, in mijn verdriet merk ik nog de autoresponse in mijzelf op dat ik me soms wil terugtrekken achter die kasteel muur, maar, eenmaal binnen die ‘veilige’ omgeving, merk ik dus ook direct dat dit mijn zijn remt, of blokkeert, met andere woorden, ik verlies mijzelf.
En misschien ‘voelt’ dit voor een moment fijn, de shit inside yourself komt keihard binnen, als een stuiterballetje binnen een heel klein kamertje.
Het niet kunnen uitspreken, of uitpraten is ook zoiets, het is er niet, en je weet dus objectief gezien niet eens of het je wel helpt, als je hiertoe de mogelijkheid zou hebben.
Misschien is het enige effect wel dat daarna valse hoop ontstaat, of de onmogelijk ervan nog harder binnenkomt.
Niet praten, niet kunnen uitspreken is misschien wel de bescherming voor je, anders gezegd, juist het niet praten, en dus het bij jezelf blijven kan maar zo een weg of de weg zijn die jou juist verder helpt, mits je dit ook zo kan zien.
En daar komen we op het punt uit, waar jij in vast lijkt te lopen, omdat je schuilt, ‘zie’ je het ook niet zuiver, en heb je geen objectief perspectief, om ermee om te gaan.
Dit is iets wat je zult ‘moeten’ doorbreken, wil je verder komen en een soort van heling vinden van deze pijn.
Het enige advies wat ik je dan ook kan meegeven in deze, leer erkennen (dus niet herkennen, want dat doe je al) dat het klaar en uit is, dat ze je niet meer ‘ziet’
Dat is namelijk de realiteit, jou taak is om jezelf weer te gaan zien, en verder gaat zonder haar beeld in je hoofd en hart..
Wat niet betekend dat ze er niet mag zijn, maar dat het geen pijn meer doet…
En dat, is de ‘echte’ opdracht vanuit en voor jou, loslaten van die pijn, door niet langer te kijken naar wat niet is, maar naar wat wel is…
Het leven is lijden, de eerste regel van de nobele waarheden van het Boeddhisme, niets te doen dan er mee te leven, mee om te gaan en te kijken naar deze pijn, het kijken geeft meer verlichting dan alle redenen die je er op los kan laten.
Stop met verklaren, begin met erkennen!
Voor nu even voldoende..
Sterkte, ik weet waar je staat…
Warme groet
John.
Hoi Nice guy,Je kunt hier
Hoi Nice guy,
Je kunt hier altijd je verhaal kwijt.
Spui het er maar uit..
Maar wellicht is het een goed idee (ik zeg het voorzichtig) om langs de huisarts te gaan voor hulp?
Er zijn mensen om te helpen.. psychologen.. een coach.. een haptonoom.. ze kunnen helpen!
Bij je berichtjes bekruipt mij een zeer depri gevoel..
En misschien is deze website niet genoeg om je te helpen daar weer uit te klimmen!
Wees lief voor jezelf hoor.
Houden van iemand kun je jezelf nooit kwalijk nemen.. dat is het mooiste wat er bestaat!
Het leven zou ook niet zo mooi zijn zonder tegenslagen en zonder lijden.
Maar je kunt het lijden wel gaan leiden.
Net als dat je het geluk in eigen hand hebt.
Zware tijden zijn niet erg, en soms lijkt het alsof er geen einde aan komt..
Maar echt echt waar.. de zon gaan echt weer schijnen!
Voor nu.. blijf vooral ventileren hier!
Gooi het eruit.
Heel erg bedankt allemaal...
Heel erg bedankt allemaal voor jullie steun. Het doet me goed jullie berichten te lezen. Het geeft me het gevoel begrepen te worden. Een gevoel wat ik al veel te lang heb moeten missen. Duizend maal dank :'|
niceguy
Ik weet het stelt niet veel voor maar ik ben ondertussen ook al een jaar en paar maanden verder en zie er ook nog altijd van af.Dit terwijl zij al 2ander gasten heeft gehad ondertussen.
De eerste maanden had ik een zware depressie, langzaam aan is het beginnen beteren maar nog steeds niet volledig weg.
Moest ik ze zien dan zou ik er gewoon van weglopen, waarom weet ik niet...
Waarschijnlijk omdat ik schrik heb voor de pijn.
We komen er hopelijk wel uit man! het is toch al beter als in het begin? nog even doorbijten
@Lostinthisworld
Ik heb gelukkig nog niet hoeven meemaken haar met een ander te zien. Ik weet niet of ik dat aan kan.
Ik wens jou ook veel sterkte. Ik hoop voor ons beiden dat we er snel uitkomen, want dit is geen manier van leven.