Het is alweer bijna een week geleden toen ik voor het laatst iets op mijn blog heb geplaatst. Afgelopen woensdag had ik me abortus en het is me allemaal veel zwaarder en veel moeilijker bevallen dan ik had verwacht.

Toen ik woensdag me abortus had, hoopte ik dat ik een roesje kon krijgen zodat ik nergens van hoefde te merken. Dit kon bij mij niet, dus kreeg een plaatselijke verdoving. Ik vond het verschikkelijk, je wilt niet kijken wat er gebeurt maar toch doe je het. En had ik dat maar niet gedaan! Had ik maar niet gekeken wat er allemaal gebeurden. Het deed alleen zoveel pijn, dat ik het niet kon begrijpen hoe het mogelijk was. Me vader was bij me en die begon op een gegeven moment zelfs te schreeuwen tegen de dokter omdat naar mijn mening die hele verdoving niet eens hielp! De dokter zei we hoeven nog maar een klein beetje en dan zijn we klaar. Je kan je wel bedenken hoe blij ik was, toen het achter de rug was.

Ik moest na het ziekenhuis rust gaan houden thuis, dus dat heb ik die dag ook gedaan. Lekker op de bank tv wezen kijken, en het gesprek met mijn ex maar even uitgesteld omdat ik ruzie nu echt even niet kon gebruiken. Ik vond het raar dat ik na de abortus nergens last van had. Geen buikpijn en ook geen bloedverlies...

De dag na me abortus moest ik ook nog rustig houden. Dat ging helaas niet, want er was ingebroken op me werk (ik ben daar manager) dus ik moest er wel heen om alles te regelen. Na een heel drukke dag, begon de buikpijn eindelijk te komen. Nou ik kan je zeggen was deze maar nooit gekomen! Toen ik thuis kwam en me rust weer ging nemen werdt het alleen maar pijnlijker, heftiger en erger. Het leek wel alsof alles uit me lichaam getrokken wou worden. Ik me vader weer gebeld, en wij hop weer naar het ziekenhuis.

Eenmaal daar aangekomen deden ze een echo. En ja hoor! De abortus is niet volledig gelukt, dus met andere woorden de pijnlijke ervaring van de dag ervoor mocht ik weer gaan meemaken! Alleen dit keer met zoveel meer pijn, zoveel pijn het was gewoon afschuwelijk. Het leek wel alsof ik gestraft werdt omdat ik een abortus gedaan had. Nou na heel wat uren mocht ik eindelijk naar huis. De dokters hadden me gegarandeerd dat alles nu 'schoon' was.

Toen begon vrijdag het bloedden. En niet zo een klein beetje ook kan ik je zeggen. Ik bloedde gewoon letterlijk helemaal leeg! Zoals je kan raadden moest ik weer naar het ziekenhuis! Nou ik kan je zeggen ik trok het gewoon niet meer. Lichamelijk niet en al helemaal niet geestelijk. Ik zat er zwaar doorheen (me ex weet nog steeds van niets, maar daar blog ik later wel over) en was echt ten einde raadt. Bleek dat ze iets in me baarmoeder beschadigd hadden wat het extreme bloedden veroorzaakte. Aangezien ik zoveel bloed verloor werdt ik weer opgenomen in het ziekenhuis.

Zondag mocht ik naar huis van de dokter. Eindelijk geen complicaties meer en eindelijk begint het al wat beter met me te gaan. Maar wat heb ik toch het gevoel alsof ik gestraft ben door wat ik gedaan heb. Dit heeft me zoveel meer pijn gedaan dan ik ooit had kunnen denken. En dan heb ik jullie nog niet eens verteld wat er in de tussentijd tussen mij en mijn ex gebeurt is...