Het is zaterdagavond, sinds mijn relatie met, zoals ik het zie, de liefde van mijn leven over is, zijn mijn weekenden soms hel, ik denk de hele tijd; heeft hij al iemand anders? maakt hij het voor haar ook zo gezellig met kaarsjes, wijn, knuffels, aandacht, liefde, sex?
Het is nu ruim anderhalf jaar geleden dat ik heel grof en laag gedumpt ben door hem; met 1 telefoontje, hij zou daarna nog met mij praten, maar heeft dat laten afweten. 6 brieven heb ik hem gestuurd, hem zowat gesmeekt om antwoorden, excuus aangeboden voor wat ik mogelijk allemaal fout had gedaan, hem verwijten gemaakt, gevraagt of hij redelijk kon zijn en mij een antwoord kon geven na bijna 7 jaar samen, hoe kan je zoiets doen?
Mijn laatste brief heb ik verleden jaar met kerst gestuurd, weer geen reactie. Er is toen iets geknapt in mij, ik zag eindelijk in dat ik nooit, maar dan ook nooit meer iets van deze man zou kunnen verwachten. Ik heb me op mijn werk gestort, ben gaan sporten, leerde nw. mensen kennen, heb mijn huis opgeknapt en mijn garderobe vernieuwd, bijna alles uit de tijd dat ik nog een relatie met hem had heb ik weggedaan. Ook heb ik veel boeken gelezen. Vaak voel ik me nu dan ook wel weer tevreden en kan weer gelukkig zijn met kleine dingen. Maar op zaterdagavond blijft dat rotgevoel van gemis en vooral missen van....
Soms denk ik erover nog een brief te schrijven, misschien heeft hij ondertussen spijt en durft niet uit zichzelf te bellen? En waarom wil ik nog steeds niet in de buurt van zijn straat komen of naar het winkelcentrum daar? Ik wil hem nooit meer zien, ook al wonen we in dezelfde plaats (gelukkig is het een vrij groot dorp, zodat je elkaar kunt ontwijken) Waarom voel ik zoveel woede en haat naar hem toe, maar kan ik ook zo intens naar hem verlangen?
Ik denk zelf dat ik hem teveel het middelpunt van mijn leven heb gemaakt toen, sommige mannen benauwd dat. Het overdoen kan niet meer.
Het gaat nu echt beter met me, maar zelf denk ik dat het nooit meer helemaal overgaat, altijd zal er een stukje in mijn hart zijn dat verdriet zal houden om dit verlies, ik hoop alleen dat met de jaren dit stukje kleiner en kleiner gaat worden en hoop zelfs dat er ooit een moment komt dat als ik hem zou tegenkomen dat ik me dan zal afvragen; heb ik om hem nu echt zoveel pijn en verdriet gehad? Paula