Ik waardeer je oorspronkelijkheid en eerlijkheid, Letje. Je standpunt wekt alleen wel een lastige vraag in me op. "Jij hebt tenslotte wat je wilde"... zou jij er zelf echt zo over denken? Als jij hebt wat je wilt, maak jij je dan ineens niet meer druk over wat het voor iemand anders betekent? Dat vind ik op mijn beurt moeilijk te geloven.
Wat bedoel je nu precies met jouw 'referentiekader'; ben jij zo harteloos, of denk je alleen van andere mensen dat ze harteloos zijn?

Ik merk trouwens op dat je er nog vanuit gaat dat een liefdesrelatie met O. is 'wat ik wilde'. Zoals ik hierboven al schreef, voelt het heel fijn om bij hem te zijn - ik hou van hem en ik ben stapelverliefd. Hem niet zien deed veel pijn. Hem omhelzen is de hemel op aarde. Maar dat wil nog niet zeggen dat dat was wat ik wilde, want wat ik wil is dat O. gelukkig is en zich moreel goed gedraagt. Als hij gelukkiger en een beter mens was geweest als hij getrouwd was gebleven en mij nooit meer had gezien, dan wilde ik dat. Dan had ik daar met volle overtuiging pijn voor willen lijden - ook al zal ik ruiterlijk erkennen dat het ook ergens wel een opluchting is dat dat nu niet (meer) hoeft. Niets menselijks is mij vreemd.

Dat O. al meteen iets met een ander heeft, is voor zijn vrouw inderdaad niet prettig, maar dat zit hem vooral in het feit dat hij verliefd is, niet in hoe onze relatie eruit ziet of hoe snel die gaat. Ironisch genoeg ontwikkelt onze relatie zich langzamer dan zij verwachtte en vindt ze dat juist pijnlijk.

Ze ging er van meet af aan vanuit dat wij allang met elkaar vreemdgingen toen O. haar vertelde dat hij gevoelens voor me had. Ze heeft steeds geroepen dat ik al snel bij mijn man weg zou gaan en we binnen een half jaar zouden samenwonen. Toen het tot haar door begon te dringen dat er echt 'nog niets was gebeurd' tussen ons en dat ik er niet over pieker om mijn man te verlaten, is ze gaan suggereren dat we dan wel een kortstondige, betekenisloze affaire zouden hebben, dat we de sterren van de hemel zouden neuken en elkaar verder niks te zeggen zouden hebben, en dat het dan wel snel over zou zijn.

In de praktijk zit O. het grootste deel van de tijd alleen op een flatje, met een kapotte verwarming. Daarvoor zat hij wekenlang bij zijn grootmoeder op een doorgezakt logeerbed, levend uit een koffer en een toilettas. Verlaten worden voor heftige relatie met een jong, geil ding is een nachtmerrie; verlaten worden voor een sober bestaan als secundaire partner is eigenlijk helemaal geen prettigere gedachte.

Maar zoals ik al zei: O.'s vrouw is echt wel heel cool. Ze wil helemaal niet dat hij ongelukkig is. Natuurlijk, ze is super gekwetst en soms is ze heel boos, en dan hoopt ze volgens mij echt wel dat hij baalt, spijt heeft als haren op zijn hoofd en inziet wat hij heeft laten schieten.

De waarheid is, dat hij dat inderdaad inziet - dat hij steeds meer ontdekt wat hij stukmaakt, met elke volgende stap in de echtscheidingsprocedure. Ik zie hoe graag hij voor zijn kinderen zorgt, hoe veel hij van zijn vrouw houdt en om haar geeft. Ik zie hoe bang hij is dat ze zijn hulp en betrokkenheid niet meer zal accepteren als de moeilijkste tijden straks achter de rug zijn. Dat alles wat hem zo dierbaar is verdwijnt en dat het zijn eigen schuld is.

Ik ben regelmatig bang dat hij er inderdaad spijt van zal krijgen. Mijn eigen vader heeft een paar jaar geleden aan me verteld dat hij spijt heeft dat hij bij mijn moeder weg is gegaan; onder die wetenschap heb ik zwaarder geleden dan onder de echtscheiding, eerlijk gezegd. De laatste jaren benadrukt hij wat meer welke mooie dingen er voor hem uit zijn beslissing zijn voortgekomen en dat hij tevreden is met hoe zijn leven eruitziet (ook al doet hij er nog altijd een beetje melancholiek over) en is het voor mij wat makkelijker te verkroppen, maar ik houd mijn hart vast, dat het met O. misschien hetzelfde zal gaan. Ik merk dat ik goed op moet passen dat ik mezelf niet verantwoordelijk ga voelen om ervoor te zorgen dat O. gelukkig wordt en geen spijt krijgt van zijn beslissing. Die neiging is heel sterk.

Ik kan me helemaal voorstellen dat je een naar gevoel krijgt bij alles wat ik hierover schrijf. (Dat was eerlijk gezegd de reden dat ik in de titel van mijn blog erbij zette dat het een blog van mij was - als een soort disclaimer.) Ik vind het cool dat je het toch leest en dat je er openhartig op reageert. Ik ben blij dat je me, gezien jouw ervaringen, toch serieus neemt en niet zonder meer verkettert.

En het spijt me dat we allemaal machteloos staan tegenover het gegeven dat mensen elkaar soms verlaten en hoe idioot veel pijn dat doet.