Hallo, ik heb deze blog eigenlijk al een week geleden geschreven maar post het pas nu ^_^

Ik wil graag even mijn verhaal kwijt. Ik ben sinds 4 maanden alweer vrijgezel. 4,5 jaar heb ik een relatie gehad met een andere jongen en ik heb de relatie gebroken. We hebben 4 jaar samengewoond.

Reden was omdat we de laatste maanden soort van huisgenoten waren. De bekende broer-zus relatie dus (meer broer-broer in mijn geval haha). Ik weet niet of het te maken heeft met het feit dat we snel waren gaan samenwonen (ik trok bij hem in) maar het laatste jaar leefden we in een routine en we waren meer huisgenoten dan lovers. We zeiden er niet veel van, maar we hielden echt van elkaar en hadden ook elkaars respect, wat ik zelf heel belangrijk vind. Maar de seks was saai (ALS we seks hadden want dat gebeurde ook bijna niet meer). En we hadden ook het gevoel dat we langs elkaar heen leefden. Hij ging werken, kwam thuis, samen wat eten, en dan gamen tot dat hij gaat slapen. Ik ging werken, kwam thuis, samen wat eten en dan tv kijken in de woonkamer of internetten en dan slapen. Even samen op bed wat lezen of op de iphone en dan licht uit slapen.

Mja, nu is het probleem dus niet of we uit elkaar moeten gaan of niet want dat heb ik dus al gedaan. Het moest wel want we begonnen steeds meer aan elkaar te ergeren en iemand moest wel de relatie ff op stop zetten want anders kregen we echt dikke ruzie (mss was dat wel goed, want we hadden ook nooit ruzie). Anyway, ik heb dus een knoop doorgehakt omdat ik dacht dat dat het beste was voor ons allebei. We houden echt van elkaar, maar de passie leek weg... We gaven wel elke dag kusjes etc, maar echt zoenen? Pfff... niet vaak.

Aan het begin van de breuk kon hij mij niet loslaten en liet steeds berichtjes achter en schreef kaarten, smeekbrieven etc. Ik vond het toen heel moeilijk om te reageren want ik was niet voor niets uit huis gegaan en vroeg dus of hij een maand de tijd wil nemen om te rusten en te wennen aan het idee. Je houdt immers van elkaar en wil het beste voor elkaar. Wat als ik straks terug ga en weer samenwoon? We worden vast heel gelukkig maar voor hoelang? De problemen die we hadden gaan heus niet weg want die zijn niet opgelost. Ik dacht dagelijks aan hem maarja, 4,5 jaar is toch echt een lange tijd dus dat was normaal dacht ik zo. In de tussentijd wat scharrels gehad maar ook al was de seks spannend, na afloop voelde ik me kut en dacht steeds aan me ex.

In de tussentijd probeerde ik langzamerhand weer aan onze relatie te werken. Want ik heb geleerd dat men in een relatie moet werken. Niet alles gaat vanzelfsprekend. En ik houd nou eenmaal zoveel van die jongen dat ik gewoon besef dat ik het nogmaals wilde proberen ondanks dat we problemen hadden. Maar elke keer leek hij ietsjes minder enthousiast te worden. Ik had misschien te lang geweest, of hij besefte dat het beter was om te leven zonder mij.

Mja, je raadt het al, mn ex heeft nu een nieuwe vriend. Ik dacht dat ik het aankon, want als hij gelukkig is dan ben ik ook gelukkig. Maar dat valt echt zwaar tegen. Ik ben helemaal kapot, kan niet eten en niet slapen. Wat is er toch mis met mij? Net alsof hij mij gedumpt heeft voor een ander, terwijl dat niet zo is. Ik voel me zo stom, zo... kansloos.

Het was makkelijker geweest als hij helemaal klaar met me was. Dan kon ik het iets makkelijker loslaten denk ik. Maar hij zei dat hij nog niet helemaal klaar was met mij. En dan hij nog vaak aan me denkt en nog van me houd. Of hij verliefd is op mij weet hij niet helemaal zeker zei hij, maar hij houdt nog erg veel van me. En hij worstelt nog met zn gevoel en verstand.

Ik weet het, hij heeft de keuze genomen om nu alweer aan een relatie te beginnen en ik heb er niks mee te maken. Maarja, jullie kennen het he, het leven is niet zomaar "vergeten en doorgaan". Ik denk bij mezelf "hoe kan hij nu weer een relatie hebben terwijl hij zelf toegeeft dat hij nog niet klaar is met mij, en dat hij van me houd en aan me denkt?" Lijk me niet helemaal eerlijk tegenover zijn nieuwe vlam, maar het zijn in principe mijn zaken niet. Ik had hem al die tijd weggeduwd, en kijk mij nu. Ik voel me zo kut en voel me een grote verliezer. De nieuwe vlam lijkt ook wel een beetje op mij. Zelfde achtergrond en qua bouw ook hetzelfde. Argh, ben ik gewoon vervangen?! En volgens mij weten zijn familie ook al van de nieuwe vriend. Hoe kan dat zo snel gaan?

Ik heb het gevoel dat ik hem echt terugwil. Ondanks het feit dat ik weet dat we problemen hadden. Ik heb spijt dat ik niet meer mn best had gedaan om aan onze relatie te werken (andersom ook). We hebben samen ook nog eens 2 katten en die wonen nog bij hem. Ik voel ook dat ik jaloers ben. Maar niet op mijn ex. Maar op de nieuwe vlam van mijn ex.

Wat moet ik? Ik probeer al afleiding te zoeken maar ik kan het nog niet vergeten. Ik ben bang dat als ik me niet zo nu en dan laat horen dat hij mij gaat vergeten. Hij zei hierop: "gek, natuurlijk ga ik je niet vergeten! Je bent zo belangrijk voor me, en dat weet jezelf ook." En we reageren ook nog op elkaars facebook berichten, eik moet ik het met rust laten, mja... het wil maar niet lukken. Op whatsapp zie ik soms dat hij zn foto heeft veranderd en dan zeg ik "mooie foto". Hij reageerde dan met "ik denk aan je". Jezus what's wrong with us?!!!!