Vandaag net een week geleden dat we elkaar voor het laatst gezien en gesproken hebben. We zijn nu al een dertiental weken uit elkaar waarvan deze de ergste en tegelijk de beste geweest is. Voor zo ver ik me kan herinneren is dit de eerste maal in de voorbije zes jaar en zes maanden dat we elkaar zo lang niet gehoord hebben. Ik baal er echt van. Zeker als ik in gedachten neem wat zij allemaal aan het doen is, dat ze lacht en plezier heeft. Niet aan me denkt...

Vorige zaterdag werden er in Gent gratis toegangsbandjes uitgedeeld voor een optreden van Clouseau. Ik wist al langer dat ze me er niet bij wou maar ontkende die gedachte steeds. Stonden we (Sofie, een vriend van haar -niet dé vriend- en ikzelf) daar aan te schuiven.

... och dat doet er allemaal eigelijk niet meer toe. Het belangrijkste houdt in dat ik het die middag weer op m'n heupen kreeg gewoon omdat je weet dat ze liegt en een vuil spelletje gespeeld heeft. Iedereen kreeg 2 bandjes, haar 2e was voor sebastien maar ze vertikte het dat tegen me te zeggen. Zelf beseffen ze blijkbaar niet wat ze een mens aandoen. Maar ik verzeker je! Het is Hel! De manier waarop ze steeds in alle talen zwijgt over Sebastien, hoe ze steeds maar blijft ontkennen dat ze er iets mee heeft... Ik ken haar te verdomd goed om dat allemaal door te hebben! Maar omdat je het niet wil geloven tracht je haar woorden voor waarheid te aanzien. Ik reed naar haar huis, niet 100% zeker van wat ik zou doen. De brief dat ik heb geschreven die ik wou voorlezen als ik haar ten huwelijk zou vragen op 12 augustus aanstaande nam ik met me mee.

Op haar kamer gekomen zette ze zich op haar bed en ik zag aan haar gezicht dat ze doorhad "Het is weer zover, hij gaat weer moeilijk doen en zagen." Ik sloot haar kamerdeur, zette me op m'n knieën vlak voor haar. Ik voelde me het zweet uitbreken, mijn hart sloeg snel en onregelmatig. "Ik ben hier omdat ik je iets wil voorlezen. Iets dat uit de grond van m'n hart komt." Ze zei me dat ik dat niet hoefde te doen, maar ik moest! No way back. Toen zei ze, ok, dan als afsluiter en dan laten we alles achter ons. Gewoon zand erover?! OMG ik kon m'n eigen oren niet geloven. Het begon al wat te koken vanbinnen.

Ik was helemaal niet van plan het daar bij te laten dus nam ik mijn brief nog niet uit m'n zak en zei verontwaardigd en ge?ɬØriteerd tegen haar, m'n tranen inhoudend, "Jij hebt het wel makkelijk hé? Jij hebt alles nog! Je ouders, je zussen, veel vrienden waar je dag en nacht terecht kan,(al m'n moed bij elkaar schrapend maar zonder pauze vervolgde ik:) een lief, SEX!" Jaja! Ze hoorde me goed! Maar onderdrukte een reactie. Een beetje zoals zonder pinken iemand in de ogen trachten te kijken. Direkt begon zo over mijn ouders. Toch doen alsof er niets gezegd is over een nieuw lief en sex. Ik liet haar uitpraten en antwoorde dat ze ongelijk heeft, en dat weet ze!

Toen heb ik haar heel direkt gevraagd "Zijt ge samen met Sebastien?" Ze maakte een beweging met haar hoofd dat zowel voor een ja en een nee kon door gaan. Aarzelend opende ze haar mond "Ja... ik heb... wel... iets... met sebastien." Ze was amper uitgesproeken en vuurde m'n onvermijdelijke 2e vraag op haar af. "Hebt ge er sex me?" ... "Ja"

Ik heb me heel erg moeten inhouden, ik wou haar met m'n vuist recht in haar gezicht slaan! Ben rechtgesprongen. Begon tegen haar te schelden, vragen waarom? Hoe kan je? Ik kan zelf vandaag de dag nog niet eens een erectie krijgen zonder te gaan huilen! Hoe kan je jezelf in de spiegel aankijken?! SLET!!! M'n stem sloeg steeds over bij elk woord ik zei. Ik heb nog een hoop dingen gezegt en gevraagd maar ik was zo aan het flippen dat ik me maar de helft herinner. Ze zei, ik ga je dan naar huis laten gaan. Me buiten schoppen bedoel je!

De trap afgaand nam ik de brief uit m'n zak en gaf die aan haar. Langs de kamer lopend van haar jongste zus stopte ik even om haar mijn bandjes van clouseau te geven. Ik weet dat ze er wou maar was te laat in de stad en had dus geen. Haar zus moest ze niet omdat haar vriend ondertussen dan al iets anders gepland had. Sofie stond vlak buiten de deur en vroeg me nogmaals om weg te gaan. Ik deed de deur half dicht en trachte haar zus alsnog te overhalen om de bandjes aan te nemen. Ik keek de deur om en zag dat Sofie de brief opende. Ik riep haar toe "Dat was wat ik je wou geven als ik je ten huwelijk vroeg." Ze keek me aan en snauwde me toe dat ze helemaal niet wil trouwen. Ze kwam naar de deur toe die ik toen helemaal dicht deed en blokkeerde met m'n lichaam. Haar 2 zussen zaten muisstil naar de grond te kijken. Ik liet Sofie dan toch binnen en ze vroeg me om haar zussen er niet bij te betrekken. "Ik hoop dat je zussen heel goed weten hoe jij in elkaar zit!" zei ik op een dreigende, sissende toon. waarvoor ze me "bedankte"

We zijn toen verder de trap afgegaan. Aan haar voordeur vroeg ze me, half met haar rug naar me gedraaid, mijn schoenen aan te doen. Wat ik deed. Zette me terwijl op de trap. Ik keek haar aan en zei haar dat ze geen idee heeft hoe graag ik haar zie. Wist ze wel antwoordt ze. "Nee!" zei ik weer. "Je weet dat ik je graag zie, héél graag zie. Maar je kan het gewoon niet vatten hoe diep m'n liefde voor je zit." Ze draaide zich helemaal naar me toe. Kwam voor me staan, hurkte zich en wou haar beide armen om me heen leggen. Bij wijze van troost? Wie zal het zeggen? Nja, het moment ze me aanraakte! AMAI! Ik heb nog nooit zo iets afschuwelijk gevoeld. Ik wist niet dat er zo een gevoel bestond. Het was net alsof m'n huid aan het overgeven was. Ik voelde me walgelijk. Ze had nauwelijks contact gemaakt maar ik moest haar gewoon van me af duwen. Ik ben weggegaan.

Er is verder die dag nog vanalles gebeurd, heb UREN nog vanop een spoorweg terwijl er treinen voorbij vlogen gebeld met haar en haar beste vriendin. Waar ik nu spijt van heb dat ik dat niet eerder gedaan heb. De eerste maand geloofde zelf zij nog dat het kon goed komen. Maar ik kon haar blijkbaar niet genoeg vertrouwen geven om contact te nemen. Haar vriendin heeft het ook wat uit m'n hoofd kunnen praten om onder een trein te springen, lol. Pfff Het kon me allemaal gestolen worden. Maar ik besefte me toen, als ik zelfmoord pleeg gaat ze er hoogstens een jaar verdriet om hebben, dan vergeet ze me. Dus haar verjaardag is een betere dag om dit te doen.

Deze blog is al heel lang aan het worden en heb nog 3 maal zo veel te vertellen. Maar zal het kort houden. Ik begin nu een hoop mensen te kennen. De meeste ken ik amper een paar weken. Als ik zo 'bold' mag zijn (wat is het nederlandse woord voor bold??) ik ben wel een beetje fier op mezelf dat ik dat allemaal kan. Zelf nieuwe contacten leggen, vrienden maken. Ik ben nog geen nacht thuis geweest sinds ik die dag bij Sofie voor het laatst was. Dat het 10 dagen Gentse Feesten zijn heeft daar ook wel mee te maken. Maar op sommige nachten staat m'n GSM roodgloeiend van de oproepen lol. Vroeger werd ik enkel en alleen door Sofie en m'n moeder gebeld. Ik heb al geprobeerd Broodje vanop deze site mee te krijgen naar de feesten, maar zonder geluk.

Wat me verder héél erg stoort is dat Sofie me nog niet 1 maal gebeld heeft in deze 7 dagen om te vragen hoe het met me is. Haar beste vriendin herhaalde ook nog eens voor me dat ze me echt nog als vriend wil. Ik merk er dan echt wel niets van moet ik zeggen.... Naar Clouseau ben ik donderdag niet gewaan. Ik wou niet staan toekijken hoe Sofie en haar nieuwe lul wat leuk de hele avond staan mee te zingen met alle liefdesliedjes. Ik weet trouwens niet eens meer hoe hij er uit ziet en dat is mss ook het beste. 1 bandje ben ik aan een nieuwe vriend kwijtgeraakt omdat die wou gaan. Ik slaap terug haast niet. Telkens ik m'n ogen sluit zie ik haar neuken met een andere gast. Afschuwelijk! 6 jaar lang heb ik trots kunnen zeggen "We zijn elkaars eerste en eenigste" Nu geloof ik niet meer in liefde.

I'm here, to remind you of the mess you left when you went away.
It's not fair, to deny me of the cross I bear that you gave to me. You oughta know, it was a slap in the face how quickly I was replaced. And are you thinking of me when you fuck him?