Ik schreef laatst over hoe ik hem aan het loslaten was, en over hoe ik op mijn weg omhoog zat, weg uit dat dal van verdriet en donkerheid. Terug naar de zon. En zo voelt het nog steeds. Ik laat hem steeds meer los, richt me op mezelf en mijn leven, ik voel me sterker.

Maar de situatie tussen ons blijft in mijn hoofd. Ik was degene die wilde dat de dingen anders gingen. Ik kon er niet meer tegen zoals het was. Als hij me gevraagd had naast hem te blijven staan, als hij gezegd had dat hij me niet kwijt wilde, dan was ik naast hem blijven staan. Ik zei dat een keer tegen hem: ook al maak je me soms gek en ren ik even weg, ik kom wel weer terug, net zolang als jij dat wilt. En zo was het, tot het moment dat ik weg liep en hij me liet gaan.

Toen het net over was, kon ik alleen maar zien hoe hij met me omgegaan was, hoe hij niet bij me kon zijn, hoe ik me daardoor voelde. Dat hij niet voor mij vocht, het deed me pijn. Die pijn gaat langzaam over, en ik ga de situatie nu steeds meer ook vanuit zijn kant zien.

Hij had eens 2 lieve ouders, en een vriendin waar hij van hield en mee samen woonde. En opeens waren ze alledrie weg, een auto-ongeluk. Hij bleef achter. Hoe ga je daarmee om? Zoiets meemaken gooit je hele leven en jezelf omver. Hij ging door met leven, maar niemand kwam meer echt dichtbij hem. Hij had geen gevoelens voor andere meisjes. En toen kwam ik. Voor mij voelde hij wel wat, ik kwam wel dichtbij, hij liet het toe. En toen ging de beerput open, een volgende fase in zijn rouwproces. Hij deelde het met me, hij deelde ook zijn twijfels, zijn terughoudendheid. Ik wilde naast hem staan, voor hem gaan. En dat deed ik. Maar hoe dichter bij ik kwam, des te meer afstand hij op een gegeven moment ging nemen. Hij kon het geestelijk niet aan, dat vertelde hij me ook. Hij was bang, maar kon niet bewoorden waarvoor. Hij trok me naar zich toe en duwde me weg, steeds maar weer. Ik kon het niet meer aan, ik was te gek op hem om zo'n relatie met hem te kunnen hebben. Ik zei dat tegen m, dat ik hier kapot aan ging, dat ik echt bij hem wilde zijn, en dat als dat echt niet ging, het ook goed was, als hij zich maar goed voelde. Hij kon me niet geven wat ik verdiende, zei hij, en hij liet me gaan.

Ik liet hem ook gaan, wetende dat ik alles gegeven had wat ik kon. Het kostte energie om alles weer op te bouwen wat er door de situatie beschadigd was. Mijn zelfwaarde was beschadigd, die liet ik weer groeien, maar daarin voelde ik ook hem. Hij heeft mijn zelfwaarde laten toenemen in de tijd dat we samen waren, alleen had ik dat toen nog geen plek gegeven. Ik ben gegroeid, door hem, en door wat ik hem gegeven heb.

Hoe meer ik loslaat en vergeef, hoe meer ik hem ergens ook mis. Wat wij hadden voelde zo goed, we hebben allebei echt een verschil in elkaars leven gemaakt. Maar echt samen ging het niet. Toen niet. Ik wil niet dat het ooit nog zo wordt. Ergens heb ik de neiging om weer contact met hem te zoeken, maar ik doe het niet, omdat de kans te groot is dat het verhaaltje weer van voor af aan begint. Ik probeer steeds tegen mezelf te zeggen dat als zijn gevoel voor mij sterk genoeg was en hij sterker is geworden en meer verwerkt heeft, hij mij wel weer op zoekt. En als dat niet zo is, dan is het beter zo.

Ik blijf niet hangen bij hem, als ik iemand tegen kom waar ik me net zo goed bij voel als bij hem (ook al zal dat anders zijn, en das maar goed ook) dan geef ik dat wel een kans. Ik voel me sterk. Maar soms heb ik van die momenten, als ik iets lees of hoor of op tv zie, dat ik opeens kan voelen hoe heftig zijn verlies is geweest. En dan voel ik dat ik bij hem wil zijn, ik was eens een steun voor hem, ik liet hem weer voelen hoe goed het kan zijn om dicht bij iemand te zijn. Dan wil ik weer voor hem vechten, ook al weet ik dat ik veel te gevoelig ben om bij iemand te zijn die niet volledig voor mij kan gaan. Dan mis ik hem en zijn lieve lach, zijn stem. Alles.

Zo'n moment blijft even, en dan ga ik door, erop vertrouwend dat hij zijn weg loopt die goed voor hem is. En ik voel hoe hij leeft in me en mij stimuleert de beste weg te kiezen voor mezelf. Loslaten, maar toch dichtbij me houden. Ik mis je.