Eind 2008 leerde ik hem kennen. Tijdens het sporten. Hij had toen een relatie. Ik had geen idee dat ik een jaar later verliefd zou gaan worden op deze man.
In 2009 heeft zijn vriendin het uitgemaakt met hem. Zij had een ander. Ondertussen waren we vrienden geworden. Gewoon zonder poes pas, net als dat iedereen wel vrienden heeft op een sportclub.

Hij was zo enorm verdrietig. Ik wilde er zijn voor hem. Ik nodigde hem uit om te gaan wandelen, gingen wel eens een filmpje kijken. Verder nog niets. We waren maatjes.

Ik begon stiekem toch wel verliefd op hem te worden. Ik leerde hem beter kennen en zag wat een geweldig lieve man het eigenlijk was. De momenten dat we bij elkaar waren veranderden we deden meer ons best om langer bij elkaar te kunnen zijn. We gaven allebei toe dat we van elkaar hielden. Ik was zo dolgelukkig met deze man. Ik dacht dat het nooit meer stuk zou gaan. We hadden plezier, geluk, lange leuke en diepe gesprekken, stoeipartijtjes het klopte allemaal.

We woonden nog niet samen. Ik begon erover. Twee weken later vertelde hij dat hij niet me me verder wilde. Ik was kapot, gebroken, stuk en enorm verdrietig.

Hij zei dat hij heel veel van me hield en houd. Maar hij vind het beter als we vrienden blijven en ik gelukkig word met een andere man en daarmee ga samenwonen en kinderen krijg.

Nu nog zegt hij dat hij van me houd. We zien elkaar nog tijdens het sporten en dat doet zo'n pijn. Ik wil hem vasthouden, knuffelen met hem praten. Gek genoeg kom ik gewoon bij hem thuis. Zit ik braaf op de bank en drink mijn kopje thee. Omdat ik hem altijd op haal voor het sproten. We praten, maar toch ook niet. We geven elkaar een knuffel, maar voelt kil. We geven elkaar een kus, maar zonder vonken.

Gisteren barstte ik in tranen uit. Ik was pissig op mezelf omdat ik bij hem was en hem toch mis. Hij zegt dat hij nog steeds van me houd en dat hij mij ook mist. Maar dat het zo beter is.

Hij heeft bindingsangst en een aantal stukgelopen relaties. Ik snap echt wel dat het moeilijk voor hem is om zich opnieuw te binden. Dus ik moet het maar gewoon zo laten. Als ik te dichtbij kom maak ik de vriendschap ook nog eens stuk.

Ik ben ondertussen 4 kilo afgevallen. Ik denk alleen aan hem. Ik wil hem de hele dag bellen en smsen maar doe het niet. Gewoon 1 keertje per dag net als met andere vrienden.

Ik moet echt gaan accepteren dat we nu weer gewoon vrienden zijn zoals we ook begonnen zijn maar het doet zo'n pijn dat ik het van de daken wil schreeuwen.

Sommige momenten voel ik me heel erg sterk alsof ik de hele wereld aan kan en andere momenten lijkt het alsof ik ieder moment tegen de vlakte kan gaan.

Ik hoop dat ik er niet al te lang over doe om erover heen te komen. Nu wil ik hem nog terug maar als ik alle verhaaltjes op verschillende sites mag geloven moet ik "gewoon" leuke dingen gaan doen. Dan komt er wel weer een ander op mijn pad. Nu moet ik er niet aan denken. Ik wil hem.

Groetjes