Als ik denk aan je gezicht, voel je zo ver weg.
Als ik denk aan je armen om me heen, is het net alsof ik ze nooit gevoeld heb.
Als ik denk aan echte liefde, vraag ik me af wat wij eigenlijk hadden.
Als ik denk aan verbondenheid, voel ik afstand.

Je bent zo ver weg, en tegelijkertijd ook dichtbij.
Als iemand me zou vragen waarom ik je terug zou willen, weet ik daar eigenlijk geen antwoord op.

Waarom kan ik je dan niet laten gaan? En waarom slaat mijn gevoel op slot als ik probeer na te gaan wat mijn gevoelens nu eigenlijk zijn?

Je wil me binnenkort zien zei je, iets gaan doen samen om te kijken hoe het voelt. En ookal weet ik niet wanneer, ik ben bang, bang dat ik me afvraag wat ik daar dan doe, bang voor oppervlakkig contact, bang dat ik mezelf niet kan zijn, ik bedoel.. wij passen toch helemaal niet bij elkaar? Sowieso, wanneer pas je eigenlijk wel bij iemand?

Vooral ben ik bang dat ik dan niet weet wat ik tegen je moet zeggen. Je voelt als een vreemde voor me.

Of misschien ben ik wel degene die veranderd is, zowel in de laatste maanden waarop ik wist dat het uit zou gaan als in de weken zonder jou.

Ik heb zoveel vragen.. en ik weet het nog steeds niet..
Pff wat word ik ergens toch gek van mezelf.