Dit weekend had ik heel bewust gekozen om het alleen door te brengen. Ben niet in gegaan op uitnodigingen van vrienden en vriendinnen, maar wilde gewoon eens kijken en voelen hoe een heel weekend met me myself and I zou zijn.
Kijken of ik het alleen ook weer leuk en gezellig kan hebben, iets wat ik voor mijn relatie met M. altijd wist, maar wat me in de steek liet toen het over ging.
De eerste tijd was het overleven, veel pijn, veel verdriet, veel woede en heel veel gemis als ik alleen was. Nu lijkt het me allemaal wat beter af te gaan!
Het feit ligt er dat ik niet ongelukkig hoef te zijn dat ik nu geen relatie meer heb, dat ik prima met mezelf kan dealen en dat is al een heel gerustgevend gevoel.
Ik heb een paar kleine momentjes gehad dat ik me alleen en eenzaam voelde, maar probeerde het dan leuk en interessant voor mezelf te maken.

Ik ben nog heel veel de relatie aan het overdenken... Hoe had ik het beter kunnen doen, het is ergens grotendeels mijn eigen schuld.
Ben bezig om er mijn lering uit te trekken. En ik weet wel dat mijn verleden, de wonden uit het verleden, nooit of te nimmer meer mijn geluk in de toekomst in de weg mogen staan.
Blijkbaar was ik dus toch te vroeg begonnen aan een relatie. Of zou hij, als hij de juiste was, mij daar juist mee geholpen kunnen hebben?
Hij ging er denk ik ook niet op de juiste manier mee om, omdat hij geen idee had wat er in me omging omdat ik er ook niet open genoeg over was.
Voelde me blijkbaar niet zo close en 1 met hem dat ik me 100% open durfde te stellen, eerlijk kon zijn over twijfels en angsten. Durfde me gewoon niet kwetsbaar op te stellen.
Denk dat dat ook kwam omdat ik het idee had dat hij daar niet mee om wist te gaan en omdat hij het allemaal niet zou begrijpen. Daarom kon en durfde ik het niet. Denk dat hij het geneuzel en gezeur en als moeilijk doen had ervaren.
En achteraf gezien, klopt dat ook wel ja. Toen ik wel mijn verhaal had gedaan zei hij in een boze bui: Het verleden van jou en je ex, daar moet je aan ander niet mee lastig vallen!
Lekker makkelijk die instelling, want zoiets zou ik dus nooit zeggen.
Hij was het dus gewoon duidelijk NIET voor mij!
Zaten emotioneel totaal niet op 1 lijn, of hoe zeg je dat beter????

Zo'n persoon als hij zou ook nooit goed voor mij zijn geweest. Hij had me zo onder de tafel geluld en me heel onzeker gemaakt. Dat deed hij al op momenten.... Wilde mij ook wel een beetje naar zijn ideaal kneden. Ik moest maar zus, en moest maar zo.... Hij bepaalde wel ff dat ik bij hem zou gaan wonen, dat ik minder zou gaan werken later en al dat soort dingen meer.

Ach, ik wil hem hier ook niet zwart maken, want hij had ook een hele lieve en goede kant en ik had veel van hem kunnen leren. Hij was wel heel bijzonder en speciaal voor me. En die extreme andere kanten die waren er ook pas na de breuk ineens.
Maar ben het voor mezelf even aan het analyseren allemaal..... Dit is wat me bezig houd, in deze fase zit ik nu en ik wilde het gewoon maar even van me afschrijven. Ook om straks eventueel weer terug te kunnen lezen.

Heb wel het idee dat ik een beetje trots op mezelf mag zijn. Als ik terug kijk naar mijn eerste relatie en nu, dan heb ik toch heel veel geleerd. En is mijn instelling totaal veranderd.

Ik weet nu dat geluk in mezelf zit, dat een relatie een aanvulling moet zijn geen invulling. Dat ik altijd op mezelf kan vertrouwen ook al zit ik in een crisis. Ik ben niet afhankelijk, wat ik 5 jaar terug wel heel erg was.
Die tegenslagen en teleurstellingen doen mij laten groeien. Iedere keer weer kom ik een stukje dichterbij mezelf. En blijkbaar heb ik die nodig om zo een onafhankelijke, sterke, gelukkige vrouw te worden!
Zonder deze situaties en dalen was ik niet de persoon die ik nu ben!

Ik heb geloof en goede moed voor de toekomst op dit moment. Hoop dat ik dit wat ik nu voel vast kan blijven houden...............................