Liefste,

Ik doe mijn best, ik doe mijn best om over jou heen te komen. De laatste dagen, zelfs weken ging het wat beter. Soms zelfs dagen dat ik er helemaal niet meer mee zat, ik kon me concentreren op m'n eigen toekomst, alleen om de week met ons zoontje.

Maar vandaag, al van ik wakker werd, ben ik een wrak. Ik denk constant aan jou, denk jij soms aan mij, het kan niet schelen hoe, maar kom ik soms in jouw gedachten? Of ben je teveel afgeleid door jouw nieuwe vlam, hij die klaarstond, nog geen 2 dagen nadat je mij vaarwel had gezegd.
Nou niet echt vaarwel, want je gaf aan dat je vrienden wou blijven, en dat lukt verbazend goed. Soms heb ik het wel eens lastig, soms laat ik voelen, zeg ik, dat ik altijd een plaats voor jou zal open laten. Soms kan ik je gewoon benaderen als vriend, al kan ik dan wel verdrinken in jouw ogen maar ik besef dan goed dat we niet meer zijn dan vrienden, doch ouders.

Wat had ik vandaag graag met ons gezin een mooie wandeling willen maken. Misschien als ik de moed vind om mezelf vandaag toch bij elkaar te rapen, kan ik straks toch even zelf naar buiten gaan, alleen de wereld in stappen. Zo kan ik misschien mijn gedachten opnieuw eens ordenen. Het is immers precies 3 maand geleden dat je me liet vallen, in paniek was ik. Ik wist van niks, ik probeer, maar ik kan het niet afsluiten, want nadien hebben we wel kunnen praten, vele dingen duidelijk kunnen maken en sommige zelfs kunnen uitpraten. Maar helaas er zat ondertussen wel al iemand tussen, want zo zei je, anders had ik het nog wel willen proberen...

Ik had het gevoel dat ik aan het herstellen was van de diepe wonde, want ja, het doet echt wel pijn (zoals je na een hele tijd toch eens erkent had: "ik doe je pijn he :(". Maar vandaag voelt het alsof er een ton zout ingevallen is. Ik mis je, ik zie je graag, ik wil met jou oud worden :'(.

Knuffel, en onthou, als het nodig is, ben ik hier voor jou.