Iedereen vindt dat ik mijn ex moet haten om wat hij me aangedaan heeft, en dat is niet enkel weggaan bij me en verliefd worden op een ander.
Hij heeft me al die jaren veel vernederd en respectloos behandeld en ook qua vrouwen was hij niet aan zijn proefstuk toe.
Ik ben ook wel kwaad op hem geweest en heb hem verwijten naar de kop geslingerd maar ergens heb ik hem in mijn hart nooit gehaat.
Nu ben ik op een punt gekomen waarbij ik aan de telefoon kan een normaal gesprek met hem voeren over koetjes en kalfjes.
Ik weet nog niet of ik dit zal kunnen als hij voor me staat, want heb hem niet meer gezien sinds de laatste confrontatie.
We zijn beiden nooit goed geweest in elkaar loslaten, ook al liep het grondig fout. Ook nu van zijn kant blijft er contact.
Ergens heb ik het gevoel dat we gewoon een periode ons eigen ding moeten doen nu, ontdekken wat we werkelijk willen in het leven en beseffen wat we voor mekaar betekenen. Voor hem is het nu gewoon te vroeg om een serieuze relatie met mij te hebben. Ook met zijn nieuwe vlam denk ik niet dat het zijn droomvrouw is. Het is voor hem een vlucht denk ik, aandacht zoeken en krijgen...
Ik blijf denken dat we voor mekaar bestemd zijn en dat we mekaar ooit terug gaan vinden.
Hoe langer ik bij hem weg ben hoe meer ik gelijkenissen vind in onze levensvisie...
Ik ben sterk veranderd hierin de laatste 2 jaar, ik was echt het huisje-tuintje-beestje-kindje type maar langzaamaan ben ik veranderd in een persoon die wil zien wat er te zien is in de wereld en die verlangt naar reizen, uitdagingen, ... En dat is hij nou net ook.
Doordat het zolang geduurd heeft voor we op dezelfde golflengte zaten is er vanalles verkeerd gelopen. Ik denk echt dat onze relatie wel kans op slagen heeft moesten we van 0 kunnen herbeginnen. Maar daar is tijd voor nodig ,veel tijd.
Met mijn ex kon ik een toekomst waarmaken die ik moeilijk met iemand anders kan bereiken. Dat is gewoon een feit. Zowel financieel als praktisch als emotioneel.
Samen waren we op materieel gebied al heel ver geraakt (2 huizen, 2 auto's hij een zaak,...) en ook dat speelt een rol in het moeilijk loslaten van hem. Ook hij weet dat we een mooie toekomst konden hebben samen, we hadden beiden de nodige doorzetting om dingen waar te maken waar we van droomden.
Ik heb nu het idee van, we laten mekaar los nu , genieten van wat er ons nu te wachten staat en ooit, op een dag ontdekken we mekaar wel weer.
Ergens ben ik daar vrij gerust in ,al is dat misschien verkeerd.
Ik heb nu ook geen behoefte om met hem terug te gaan samen wonen ofzo, het lijkt alsof ik deze periode ook nodig heb in mijn leven.
In ieder geval, hem uit mijn leven wil ik niet en dat geldt omgekeerd ook. Als we dan toch geloven in het lot en van die dingen, als je mekaar niet kan loslaten wil dat dan toch ook iets betekenen denk ik.
We zien wel...