Zwakke ik versus sterke ik.

afbeelding van TjaEnNu

Ik moet de drang om mijn ex te bellen of te smsen even kwijt door wat van
me af te schrijven. Ik wil zo graag weten hoe hij zich op dit moment
voelt en wat hij denkt. Ik wil zo graag alleen maar met mezelf bezig zijn,
tot mezelf komen en de oude ik weer vinden maar dat gaat niet als ik de
hele tijd aan hem denk.

Vrijdag heb ik hem voor het laatst gesproken, aan het begin vuurde ik
alleen maar vragen af. Daar heb ik netjes antwoord op gekregen zo goed en
kwaad als dat ging. Maar hij gaf tenminste antwoord, iets wat ie de laatste
tijd niet of amper deed. Later werd het een luchtig gesprek waarin we
hebben gelachen en gewoon gepraat. Totdat ie vroeg wanneer ik naar zijn
nieuwe woning kwam kijken. Dat spookt tot de dag van vandaag nog
door mijn hoofd. Waarom wil ie dat eigenlijk nog? Denkt ie dat we na een
relatie van bijna twee jaar, zomaar van de ene op de andere dag vrienden
kunnen zijn? Ik weet niet of ik het me verbeeldde maar ik hoorde twijfels
door de regels heen.

Uiteraard weet ik dat gevoelens niet zomaar gedeleted worden en dat ie
gerust wel aan mij denkt. Maar ik wil meer...ik wil dat ie me belt. Ik wil
zeker weten dat hij ook zeker weet dat het over is. Dat er geen toekomst
meer is tussen ons. Niet die twijfels, want daar ik ga ik ook weer over
twijfelen.

Ik houd me nog steeds vast aan mijn 'tactiek', als hij contact wil, zal
hij degene moeten zijn die mij opbelt. Maar ondertussen begint dat me op
te breken. De eerste dagen heb ik zijn mail doorgespit, fout fout fout! Ik
weet het maar ik moest en zou weten iets 'vinden'. Behalve het intensieve
mailcontact met dat meisje, waarin ie al zijn gevoel tov mij blootgaf. Daar
heb ik eindeloos over nagedacht, maar dat heb ik nu een beetje opzij kunnen
zetten. Alhoewel...hij woont sinds vrijdag in zijn nieuwe woning en daar
heeft ie geen internet. Als ik de computer opstart zie ik het aantal nieuwe
mailtjes van hem groeien. Hij leest zijn mail niet, dus zal hij ook niet
met haar mailen. Betekent dat ze elkaar helemaal niet meer contacten? Gaat
dat nu per telefoon of sms? Zien ze elkaar? Van dit soort gedachten word ik helemaal gek! Ik weet dat ze morgen voor een paar weken naar het buitenland gaat. Stom van mij maar dat stelt me enigzins gerust, ze kunnen dan nog wel
bellen maar zien doen ze elkaar dan niet.

Hij heeft mij gezegd dat ie haar wel leuk vindt, maar dat ie niet verliefd
is en zeker niet voelt wat ie in het begin voor mij voelde. Dit zei hij
letterlijk! Maar ik ken hem als geen ander en hij is zo veranderlijk als
het Nederlandse weer. Wat hij nu denkt of voelt kan over een kwartier
weer heel anders zijn.

Vandaag behoorlijk lang met de ex van mijn ex gesproken, wij zijn immers
nog steeds collega's. Zij reageert heel lief, helemaal niet van Zie je nou
wel wat een eikel het is. Zij zijn niet leuk uit elkaar gegaan en hebben
elkaar nadien amper gesproken. Toen ik thuiskwam had ik een kaartje van
haar gekregen. Dat ze bijna jaloers is op de manier waarop ik met deze
situatie omga. Ze vindt me erg sterk en me er erg goed doorheen slaan. Ik
vind het echt fantastisch dat uitgerekend zij mij een hart onder de riem
steekt!

Soms word ik een beetje moedeloos als ik bedenk dat het pas anderhalve week
is dat ik niks van me laat horen, voor mijn gevoel is dat namelijk al een
jaar ofzo. Dan ga ik me weer afvragen of hij het wel lekker rustig vind om
niks van me te horen. Zijn vorige ex heeft hem wel eindeloos gebeld en
achterna gezeten. Daarom vindt zij het zo knap van mij dat ik dat niet doe.
Ik vind het helemaal niet knap van mezelf, ik moet mezelf momenteel echt
door het leven slepen. De bekende ldvd-achtbaan van emoties heeft mij
volledig in de ban. Pfffffff....erg vermoeiend! Ik zou gewoon heel graag
niks willen voelen en helemaal niet meer hoeven nadenken.

Over twee weken ga ik op 'vakantie' proberen of het letterlijk afstand nemen een ander licht op de situatie werpt. Ik hoop zo dat ik dan terug kom en
voor mezelf heb besloten dat alleen verder gaan toch het beste is.
Ik heb afgelopen week erg veel verhalen op deze site gelezen en ergens
verontrust me dat de meeste ldvd-verhalen een hele lange nasleep hebben.
Wel of geen contact met je ex, brieven schrijven, bellen, afscheid nemen,
definitief afscheid nemen, geconfronteerd worden met het feit dat je ex
een nieuwe relatie heeft. Ik moet er niet aan denken, maar ik ben bang dat
het uiteindelijk ook zo met ons zal gaan. Natuurlijk heb ik dat zelf
gedeeltelijk in de hand, maar ik weet niet of mijn sterke ik het altijd
wint van mijn zwakke ik.

afbeelding van ansi

Zwakke ik

Dezelfde situatie hier. Ik ben nu 3 maanden verder, maar ik zit vandaag ook met de sterke drang om hem te bellen. Ik heb hem veel te veel gesproken de laatste week. En nu voel ik me down, ik wil hem weer spreken. Als een verslaving. Ik ben hier ook om van me af te schrijven. Ik wil hem bellen en zeggen hoe bang ik ben om alleen te zijn straks. Weg van hem, weg van de mogelijkheid hem te bellen. E-mail is straks de enige mogelijke vorm van contact. Ik zie er als een berg tegen op. Ik wil zo graag nog van hem horen dat hij nog steeds van me houdt. Ik wil zo graag nog een nacht met hem doorbrengen. Ik wil gewoon bij hem zijn.
Ik laat mijn verdriet nu ook maar gewoon weer even gaan. Het verdriet is nog lang niet weg en ik ben soms bang dat het straks als hij weg is ineens in alle hevigheid gaat toeslaan. Ik voel dat de spanning toeneemt nu hij bijna weg is, en dan niet de spanning tussen hem en mij, maar mijn emotionele spanning. Ik wil hem nu gewoon bellen, gewoon even met hem praten. Wat is die drang toch moeilijk te onderdrukken.

afbeelding van Me1985

Zeker heel herkenbaar. Ik

Zeker heel herkenbaar. Ik heb nu al 3 weken geen contact meer gezocht (d.w.z. via sms en bellen). Maar nog steeds kijk ik wel tig keer per dag op m'n mobiel of ik misschien toch een sms van hem heb. Ik kan gewoonweg niet begrijpen dat hij na 5 jaar relatie het volhoudt om helemaal geen contact meer met te hebben. Zoals ik al schreef in m'n blog: hij reageert niet eens op mails. Ik blijf tegen mezelf zeggen dat het is omdat hij uit alle macht probeer los te komen van mij. Waarschijnlijk kost het hem net zoveel moeite.

Ik weet alleen wel dat ik als ik contact zou blijven zoeken dat dit alleen maar averechts zou werken. Het moet ook echt vanuit h?ɬ©m komen, anders is het contact dat ik met hem heb niks waard. Dan dring ik het hem op. Dat heb ik de eerste week dat het uit was wel gedaan...dat voelde ook heel leeg. En misschien is ook maar beter zo. Ik denk dat je beter los komt van iemand als je totaal geen contact meer met elkaar hebt. In ieder geval zeker een paar maanden.

Ook ik wil hem dolgraag terug. Ondanks alle harde dingen die hij heeft gezegd en de pijn die hij mij heeft gedaan. Niet smsen etc. is dan ook een ontzettend grote opgave. Ik merk dat ik 'al zo ver heen ben' dat ik al blij zou zijn als hij als goede vriend terug komt in mijn leven. Ik wil hem gewoon niet helemaal uit mijn leven. Maar ik ken hem langer dan vandaag, hij kan geen vrienden zijn. Ik heb in mijn laatste mail wel gevraagd of we vrienden konden blijven. Ik zei dat hij daarop niet hoefde te reageren, dat we dat wel zouden bespreken als we ons 'afsluitend'gesprek zouden houden. Ik weet het dus niet zeker of hij het niet wil, maar hoe ik hem ken denk ik niet dat het er in zit.

Wordt soms zo moe (letterlijk) van hem missen, het constant aan hem denken, alle situaties analyseren, geen contact zoeken, mezelf bedwingen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik dit op een dag achter me kan laten, dat ik dit een plek kan geven. Weten jullie hoelang de verwerking ongeveer duurt na 5 jaar relatie?

afbeelding van Amelie

Rekensom

Er is een eenvoudig rekensommetje voor: het kost ongeveer de helft van de duur van de relatie om de breuk te verwerken. Natuurlijk blijft het verdriet niet al die tijd zo overheersend aanwezig. Reken voor de heftigste periode een maand voor elk jaar dat de relatie duurde. Verder geldt ook dat de tijd die iemand nodig heeft sterk afhangt van hoe iemand in elkaar steekt en wat iemand eerder heeft meegemaakt. Tsja, het heeft gewoon veel tijd nodig... en afstand!

Achter de liefde blijken trouwens nog meer wetmatigheden schuil te gaan. In Elsevier stond pas een artikel over onder meer de medische achtergronden van liefdesverdriet. Bij een breuk proberen de hersenen bijvoorbeeld razendsnel terug te schakelen naar een normaal biochemisch niveau en dat veroorzaakt het gevoel van "afkicken".

Even googlen:
"Liefdesverdriet kan gevaarlijk zijn. Piekeren, slapeloosheid en het gebrek aan eetlust kunnen het lichaam extreem uitputten en moedeloosheid en gevoelens van minderwaardigheid kunnen leiden tot depressie, obsessies of andere psychisch ongezonde toestand.

Dat schrijft het medisch vakblad BodyTalk, dat verwijst naar een boek van de Londense arts Frank Tallis die hiermee artsen alerter wil maken voor gezondheidsrisico's van een pati?ɬ´nt met liefdesverdriet. Volgens het tijdschrift verrast een afgebroken verliefdheid de hersenen met een heuse afkick. Verliefdheid gaat immers gepaard met een wervelwind van gestimuleerde stoffen in de hersenen."

Tot zover de kille feiten Glimlach Veel sterkte, Amelie

afbeelding van Unremedied

@Me1985: wat Amelie zegt,

@Me1985: wat Amelie zegt, sluit ik me bij aan, al zijn de rekensommetjes misschien wel erg natte vinger werk. In ieder geval heb ik ook iets meer dan vijf jaar een relatie gehad en 100% klaar ben ik er ook nog niet mee. De breuk is nu ongeveer anderhalf jaar geleden. Misschien word je daar niet veel vrolijker van, maar als je m'n blogs leest, zul je wel zien wat voor veranderingen er op kunnen treden, hoe dat proces voor mij een beetje verlopen is. Misschien biedt het wat houvast, misschien ook niet... Hoe dan ook: sterkte.

afbeelding van Me1985

Oei

1 Maand voor elk jaar dat de relatie duurde: 5 maanden dan in mijn geval. Hmmm dan heb ik nog wel even te gaan. 2,5 jaar in totaal...zucht. Ja ik merk nu na 1,5 maand in ieder geval al verschillende gradaties van verdriet, missen en pijn. Het is wel heel mooi om te ontdekken dat er zo veel verschillende gradaties zijn en dat je als mens in staat bent zo veel te voelen. Uiteindelijk worden we er sterker door zullen we maar denken!

Thanx voor de feiten Amelie! Ga zo ook ff googlen!

afbeelding van vincie

Dus na 19 jaar ...

... ben ik hier volgens de deskundigen nog wel ff zoet mee, ruim 1 1/2 jaar dus. Zou me niets verbazen, ik ben bijna een half jaar verder en het verdriet is nog steeds zo groot, zeker na de ontdekking dat hij een nieuwe vriendin heeft. Maar we zien wel, want die 9 jaar voor de totale verwerking, dat hoop ik dus niet.

Maar ik richt me niet op de cijfertjes, bekijk het bij de dag en vraag me wel eens af: hoe zou het over een jaar gaan? Zal het tegen die tijd wel weer posten Glimlach

Vincie

afbeelding van eeffie

lieve mensen

Die rekensom is onzin. Echt waar. Bij de een duurt het langer dan bij de ander. Het heeft ermee te maken hoe je in elkaar zit en hoe je verwerkt. Hoe je denkt en hoe het is uitgegaan. Ik had 4 jaar en heb er zeker 2,5 jaar over gedaan en wie weet ben ik er nog neit klaar mee. Maar wat ik wel weet is dat het iedere paar maanden veranderd en toch minder wordt. MEt ups en downs. HEt beste kun je wat iedereen zegt je op je eigen levensdoelen richten. Doen waar en wat jij wilt.

Sterkte Eeffie