Ik word gek van die onzekerheid... Zoals eerder al geschreven heeft ze me twee weken geleden nog gebeld om te zeggen dat ze me nog echt graag zag en dat ze het echt nog niet wist... Ze wou me geen valse hoop geven zegt ze dan. Dat doet ze natuurlijk wel... En nu heb ik er nog niets van gehoord. Buiten dan antwoord op een mailtje dat ik haar gestuurd heb in een moment van zwakte ( mijn eerste moment van zwakte trouwens ).

Ik snap het echt niet meer... Waarom eerst dat en dan niets meer? Haar gedachtes zullen wel bij haar eindexamens zitten. Maar toch... Ze kan toch iets laten weten? Zeker nadat ze zoiets heeft gezegd... Ik laat haar weer volledig met rust om geen extra druk te geven. Ik wil haar echt nog wel tijd geven...Maar ondertussen zit ik weer op die mallemolen van onzekerheid...

Nou ik heb de stap genomen en mijn verhaal geplaatst. Hoop tegen beter weten in dat alles nog goed komt. Getverderrie het is al half vijf in de ochtend en ik kan niet slapen, veelste vol van hem nog. Hij zal in ieder geval nooit op deze site terecht komen dus heb ik in ieder geval een veilig plekkie voor mezelf. Nu wel nog steedsbang dat mebnsen mijn email adres herkennen en dan conclusies gaan trekken zodat ik mijn verhaal in mijn gezicht teruggesmeten krijg. Ik heb nog nooit iets van mijzelf op het internet gezet dus er wel een beetje huiverig voor maar ik moet het toch ergens kwijt ik ben alleen bang dat de dagboeken openbaar zijn.....

De titel zegt het al, dis is mijn verhaal. Ik ben niet iemand die gauw haar lief of leed zomaar op het internet zou zetten, maar ik ben OP, aan het eind van mijn latijn en TOTALLY HEARTBROKEN.....

Ik ben een gescheiden vrouw van 45 jaar. Na mijn scheiding 13 jaar geleden ben ik niet meer verliefd geweest, totdat....

Ik vorig jaar op mijn werk deze ontzettend lieve man leerde kennen. In eerste instantie een gewaardeerde collega, praatje, kopje koffie.... Niet veel later op mijn msn en skype. Hoe het kwam weet ik niet precies meer alles ging als in een droom aan mij voorbij zo wazig en zo wonderlijk.

hallo,
Tja....het is er toch van gekomen..hji heeft de gevreesde woorden gezegt..ik denk dat het beter is als we uit elkaar gaan. Maar ja....ik had hem twee weken de tijd gegeven om na te denken...vorige week maandag kwam hij naar mij om erover te praten...ik was zo zenuwachtig van tevoren dat ik er echt van moest overgeven.Maar die avond stelde hij me gerust..na veel gepraat en gehuil...en zei dat ie er niet mee wilde kappen en beloofde meer moeite voor me te doen..toen in zijn veilige armen in slaap gevallen.
Maar de hele week hoorde ik niks van hem..toen die zondag ( 6 dagen later dus)stuured ik smsje van..hey tis heerlijk

van het weekend ben ik er achter gekomen dat ze op wintersport iemand ontmoet heeft en er nu omgang mee heeft.
Ik ontplofte toen ik het hoorde was net druk aan het opkrabbelen uit die gigantische diepe put en nu ben ik snoeihard na beneden gegooit en zit nog dieper in de shit dan eerst,kunnen mensen dan niet beseffen dat vreemd gaan zo gigantisch pijn doet voor de ander in een vertrouwensrelatie?alles heb ik haar gegeven, mijn hele hart mocht ze hebben en dan patsboem is ze in een keer met een ander.Ik wil haar nooit en never meer spreken hoe moeilijk dat ook zal worden ik kijk haar nooit meer aan en zal haar voor eeuwig negeren!!Ik voel me echt een zware loser dat ik in die zielige verhaaltjes getrapt ben van vrijheid en geen verantwoording af willen leggen en het gevoel is weg!!!

Weer een enorm explosief gevoel...Moeilijk te onder drukken.
Morgen naar de huis arts...loop er al te lang mee....Nu bijna 2 jaar....
Alles voelt fout....

weet niet meer wat ik moet doen, heb het gehad.