Gewoon eens om te polsen:

Zijn er hier mensen waarbij het uiteindelijk weer goedgekomen is met de relatie?

Meeste mensen die hier zitten, zijn nog mensen die hun liefdesverdriet verwerken, dus kans zal wel klein zijn.

Volgens mij is da toch een heel apart gevoel, terug bij elkaar zijn. Helemaal anders dan een nieuwe vriendin. Tenzij er natuurlijk enorm veel negatiefs is gebeurd in de tussenperiode.
Maar als het gedaan raakt, je zo vurig verlangt dat het terug goedkom en dan na periode van weinig hoop plots echt trug goedkom, moet toch iets aparts zijn.

PS: hoe ging die zin weer dat hier eens stond?

Ik had hem voor de keuze gesteld om eindelijk eens te kiezen wat hij al wou het is nu ongeveer 6 maanden uit. Maar we gaan al die maanden met elkaar om alsof we nog een relatie hebben. SOms kwets hij me enorm. Hij zei dat het heel moeilijk was om zo'n keuze te maken. De redenen dat hij GEEN relatie meer zou willen waren:
* Gezeik van mensen die het zouden afkeuren
* Hij kon geen vriendschappelijke contacten hebben meer met meisjes(dat denkt hij tenminste. Kan hem daarmee niet meer vertouwen omdat hij steikem smsjes ene maisl verstuurde met een emisje ze noemden elkaar lieverd en weet ik veel wat)

De uitdrukking je gaat ermee naar bed en je staat er mee op, is nu erg toepasselijk.
Ik krijg haar maar niet uit mijn hoofd. Sinds een weekje heeft ze een ander, en dat is zo moeilijk om te verwerken.
Gisteren was ze voor het eerst bij hem thuis. Zou ze zijn blijven slapen daar vannacht? Ben ik echt definitief ingeruild door iemand anders? Kan het nog maar niet bevatten, maar langzamerhand, begint het werkelijkheid te worden.
Acceptatie is het enige wat rest, want zitten blijven wachten en hopen, op iets wat niet komen zal, is hetzelfde als op Texel op een bus wachten.

Eigenlijk wil ik haar nooit meer zien, of probeer ik me dat mezelf wijs te maken. En nooit meer zien is ook niet aan de orde, want we hebben samen een zoontje. Hoe zou hij het vinden? Ineens zit iemand anders aan zijn mama.

Ik mis je zo..weet niet wat ik moet doen met dit gevoel van gemis. Ik mis mijn maatje, mijn knuffelbeer. Ik mis JOU! Ik wil je zeggen dat ik nog steeds van je houd. Ik droom al 2 nachten zo heftig over jou. Het doet me zo'n pijn, dat je alleen maar in mijn dromen verschijnt. In het echte leven zie ik je nooit. Ja, af en toe met uit gaan. En dan negeren we elkaar. Jezus, dis erg zeg. Ik heb zo veel pijn in mijn hart. Net was hier een kennis op bezoek en toen ging het over mijn ex. Gatver, ik voelde mijn keel steeds dichter knijpen en ik maar doen alsof ik sterk was etc. De baksteen in mijn buik werd met de minuut zwaarder..Ik heb haar mijn kant v/h verhaal verteld (zie mijn verhaal/dagboek). Ik vond dat ze ook moest weten wat hij mij heeft aangedaan. Maar ja, zij gaat ook met hem om en natuurlijk wil ze haar neutrale positie behouden. Ik had zo'n gevoel van..tja, als ik maar weet hoe het verhaal werkelijk zit. Ik heb er geen zin meer in om de dingen nog duidelijker te maken. Laat maar, whatever. Maar sommige dingen doen zeer: opmerkingen etc. Ze heeft werkelijk geen idee hoe ik me voel. Dat doet zeer en maakt dat ik me nog eenzamer voel. Ik wil het uitschreeuwen: "Help me alsjeblieft, ik wil dit gemis niet meer voelen, voor iemand die mij zo veel pijn heeft gedaan. En het zelf niet eens beseft!".

Na een relatie van 5 jaar, waarvan 2 jaar samenwonen, zijn we sinds drie weken uit elkaar.
Ze voelde zich het afgelopen halfjaar niet meer "happy" in de relatie, zoals ze aangeeft. Wat het precies is kan ze niet zeggen. De redenen/oorzaken die ze geeft zijn : "het gevoel is weg", "we passen niet voldoende bij elkaar". Maar ze houdt nog ontzettend veel van me....

Mijn wereld stortte ineen, toen ze het me vertelde, ook al had ik het een beetje kunnen zien aankomen. De dag nadat ze het vertelde heeft ze haar spullen meegenomen en is vertrokken. Nu, drie weken later, ben ik aan het bijkomen van het veel in de kroeg hangen en veel van huis zijn. Ik wordt heen en weer geslingerd tussen mijn gevoel en verstand, mijn verstand zegt dat ik me op een nieuw leven moet richten zonder haar, mijn gevoel verlangt enorm naar haar. Ik ga de stad in, omdat mijn verstand zegt dat ik nieuwe mensen moet ontmoeten, na een paar biertjes begint dan altijd mijn gevoel op te spelen en stuur ik sms-jes naar mijn ex. Afgelopen week heb ik, na elkaar twee weken niet te hebben gesproken, een uur met haar aan de telefoon gezeten. Zij is ook erg verward, ze weet het ook niet. Het enige wat ze weet is dat ze zich niet meer happy voelde in de relatie en daarom is weggegaan; ze staat nog steeds achter haar keus, ook al mist ze me enorm....

Het ging beter met mij. Ik zocht zelf geen contact met haar en voelde me ook echt wel beter, beetje bij beetje. Ik had goede vooruitzichten op professioneel gebied, werkte aan een spannend, leuk en belangrijk project die mijn o zo prille carriere een stevig zetje in de rug kon geven. Ik heb mezelf helemaal gegeven en voelde dat dit echt het begin was van iets nieuws.

Tot ze twee weken geleden belde... Om te vragen hoe het was en hoe het ging met het project. Ik ben gewend dat ze af en toe belt, als het niet zo goed met haar gaat. En iedere keer luister ik aandachtig en probeer haar te troosten. Maar twee weken geleden... Ze zei me dat ik overschot aan gelijk had over die vent en dat ze er met open ogen was ingerold. En dat ze me geen valse hoop wou geven, maar dat ze me écht nog graag zag en dat ze heel blij was van me te horen ( dat hoorde ik ook wel aan haar stem ). We hebben meer dan een uur aan telefoon gehangen, en ik voelde me zo goed dat ze het ingezien had. Ze stelde voor om een dagje naar zee te gaan, na haar examens, om te zien hoe het tussen ons zou gaan. Ik heb ingestemd, want ik wil haar nog steeds terug. Ze voelde haar ellendig om wat er gebeurd was ( en het is niet de eerste keer dat ze zegt dat ze het niet had mogen uitmaken ) en ik probeerde haar te troosten en begon in het rare accent te praten waarvan ik wist dat ze dat ongelofelijk leuk vindt en altijd om moet lachen. En nu ook begon ze te lachen, maar met een krop in haar keel. Ze moest gaan eten zei ze. Ik zei dat ik haar nog altijd graag zag en zij zei dat ze me ook nog altijd graag zag. Ik heb me een tijdje goed gevoeld omdat ik toch weer hoop kreeg. Maar ondertussen zijn er alweer twee weken voorbij en ik ben zelf zwak geworden en heb haar een keertje een sms gestuurd en nog eens een mailtje. Puur uit interesse voor wat ze deed. Ze heeft ook geantwoord, wat ze meestal niet of pas later deed. Maar nu ben ik weer helemaal bij af... Alles wat net beter begon te worden, doet nu weer pijn.

Ik weet het nog als de dag van gisteren: september 1998, op het werk, daar stond ze: goh wat was ik verliefd.
Na een moeilijke start samen uiteindelijk een relatie gehad van 6,5 jaar. Met nadruk op had.
2 kinderen hebben we gekregen, waarvan de jongste na 2 dagen na zijn geboorte is overleden. Hij was te vroeg geboren en geen kans om te leven.

Nu sinds afgelopen week, is mijn wereld kapot. Ingestort, want het bericht kwam: Ron, ik ben verliefd op een ander, en dit is wederzijds.
Ik lachte maar wat, dacht dat ze een grapje maakte.
We woonden niet bij elkaar, we hadden een vreemde relatie. Zij haar stekkie met onze zoon, ik mijn eigen stekkie. We deden veel met elkaar, en waren ook gek op elkaar, maar een hecht gezinnetje waren we niet.