Ik ben Pamela en heb een dochtertje van bijna 16 mnd. Ben sinds 1 januari met dr alleen. Eigenlijk ben ik nooit echt samen met haar en haar vader geweest sinds ze geboren is. Ondanks dat ze was gepland ging t gelijk bergafwaarts met onze relatie toen ik zwanger was. En met oud en nieuw heeft ie er een punt achter gezet en dat nog wel over de telefoon. Vanaf toen had ik nergens meer zin in,was t liefste alleen thuis. Huilde om alles. Nu heb ik dat gevoel niet meer zo sterk maar t steekt af en toe de kop nog op. Vooral als ik veel discussies met hem heb over de wijze hoe hij met zn vaderschap omgaat.

Jeetje weer slecht geslapen.... Hoorde gisteren bij toeval dat mijn ex zijn huis heeft verkocht, dus is wordt wel heel definitief. Eigenlijk wil ik hem nog spreken voor hij weg gaat om de dingen uit te praten zijn laatst spullen teruggeven... Vragen of hij het zeker wil en mij echt niet meer wil.... Ach stommerd als hij mij had gewild, had ik allang wat gehoord.... En of dat nog niet genoeg is, gaat het met mijn gezondheid ook niet al te best...moet weer bij de dokter terugkomen omdat de uitslag niet goed is.....wordt nu toch wel een beetje bang..... Zie het niet meer zitten.....
twijfelaar

waar ik de meeste angst voor had is waarheid geworden,ze slapen gvd al samen.heb haar gisteravond gesproken,ik ben zo kwaad en intens verdrietig.heb nog wel even geknuffeld en gehuild met haar,nadat ik wat dingen omver had getrapt. het hielp alleen niks,ik mis haar zo.het lijkt wel alsof er iets dood gegaan is in mijzelf,ben kapot.

het is weer mis met me ik dacht heb het een plaats gegeven en de eerste steen gelegd had wat heb ik het mis heb de kinderen bij me gehad na een maand ik zag in de ogen van mijn kinderen het verdriet dat heeft me geraakt moest me sterk houden om niet te huilen waar mijn kinderen bij zijn
ben op dat momoment weer een wrak mijn gedachten liggen weer daar wat doet dat weer pijn ik zag ook de pijn in de ogen van mijn kinderen een van mijn kinderen is 1 november jarig wetend dat ik er niet bij ben maar die ander geen feestjes met mij samen en mijn andere kinderen

Vandaag zoveel jaar bijelkaar..
Hij viert het niet meer met mij..
Hij is bij haar..

is bijna verstreken en ik heb niets van hem gehoord op mijn mail.
Ik vind het onbeschoft.
Ik heb hem 1 keer aan de telefoon gehad voor werk sindsdien, toen deed hij een beetje brallerig.
Ik heb geen zin meer om te lijden door hoe hij doet. Ik hou van hem, maar dit spelletje gaat me te ver.
Er is iets in me geknapt.