Hoi allemaal, hier volgt mijn verhaal. kort samengevat wat er afgelopen anderhalf jaar verkeerd gegaan is in mijn leven.

Eind juni 2003 stop ik onder wederzijdse akkoord met mijn toenmalige vriendin een relatie van net geen 5 jaar. We waren jong als we samen kwamen en we waren net iets te hard verandert. Het voelde goed aan dat ik vrij was, dat ik mijn vrienden had en dat er toch wat last van mijn schouders verdwenen was (haar mama was ni altijd de makkelijkste). Ik had ondertussen ook andere mensen leren kennen via de toneelgroep waar ik speel en met die mensen klikte het op alle gebieden veel beter.

...wat haat ik de weekende.....moest van alles doen, maar kan me tot niks verzetten...ging afgelopen week best goed, maar nu voel ik me weer gebroken...me huis een puinhoop...boeit me niks.....ben toch maar alleen.....alleen...wat haat ik dat woord...

Ik had mezelf voorgenomen en aan mezelf beloofd dat ik
hem nimmer toeliet in mijn leven. Dat ik aan mezelf ging denken....En dat ging goed, tot gisterenavond....
Was een leuk feestje te doen en we waren allebei wat dronken....Maar ja, ik negeerde hem dus riep hij wel eens op mij maar kliep er straalvoorbij. Tot hij naast mij kwam zitten en begon te babbelen "Ik wil terug gewoon doen tegen elkaar, kunnen we geen vrienden zijn? Ons zus lijdt er zo onder en ik dat je zo kut doet tegen me" "Kheb al je brieven nog eens gelezen"...
Tja wat moet je daarvan denken?Kheb echt geen zin om het toe te laten in mijn, ik wil hem het echt niet gunnen zodat hij kan zien WAT hij verlaten en gedumpt heeft, en ik wil hem niet laten merken dat ik er sterker ben daar gekomen....

Ik had na een moeilijke eerdere relatie weer een nieuwe vriend. Vijf weken hebben we iets gehad en al die tijd is het perfect geweest. Tot van de week, het is nu uit.

De situatie lag niet in onze relatie of als individuen. Het ging goed en we hebben en hadden respect en waardering voor elkaar. Het enige wat er in de weg stond en dat bleek later, was dat hij de zaken rond zijn scheiding niet had verwerkt. Zonder dat we het beide doorhadden.

Ik neem hem niets kwalijk en ook mezelf niet want het is mooi geweest zo saampjes. Het was nog kort maar ik hield wel van hem, ik zie hem ook leiden en de pijn staat ook in zijn ogen. Hij neemt zijn verantwoordelijkheid om het ook aan mijn vrienden en familie uit te leggen en laat me niet vallen.

Fuck it, niets boeit me meer. Aangenomen voor een nieuwe baan. Nou en? I don't give a shit. Nieuw huisje voor mezelf, joepie, flikker toch op. Waarom, waarvoor doe ik het nog, het heeft geen zin meer. Iedereen kan me aan me reet roesten. Ik wil maar 1 ding: haar! Niet? Dan niet, dan doe ik net als elke andere boerenlul in dit land: werken, thuiskomen, slapen en weer t zelfde. Jaren achter elkaar. Goed bezig, kloteviezevuileteringtyfuszooi. Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah, ik draai door!!!!!!!!!!!11

Hey, ik ben een meisje van bijna 18 jaar en was aangenaam verrast dat er een site zoals deze was om je verhaal kwijt te kunnen als je liefdesverdriet hebt.Daarom heb ik nogal een lang verhaal te vertellen. Ik weet momenteel ook niet goed waar ik moet aan beginnen en hoe ik verder moet. Ik heb juist de 2 mooiste jaren beleefd met mijn vriend. We waren allebei 15 jaar toen we hier mee begonnen maar onze liefde was zo sterk. Bij mekaar waren we onszelf, we kenden mekaar beter als wie dan ook. Ik kon me echt niet voorstellen dat ik iemand zo graag zou zien. Ik had echt het gevoel (en hij trouwens ook), dat dit zou blijven duren(klinkt misschien cliché,maar toch het voelde zo juist aan).