ik heb gisteren mijn laatste paar spullen opgehaald bij mijn ex. Ik zou eigenlijk pas volgende week mijn spullen op gaan halen, maar de afgelopen week ben ik er steeds meer tegen op gaan zien, omdat het al wel bijna 2 maanden uit is, maar dit het definitieve karakter ervan alleen maar meer bevestigd. Vreselijk vond ik die gedachte en daarom heb ik van de week gebeld en afgesproken dat ik mijn spullen eerder wilde ophalen. Gisteren was het dan zover, samen met mijn broertje ben ik naar haar toe gegaan. Eenmaal aangekomen was ze nog niet thuis, maar kwam ze er vlak daarna aan. Ik voelde me echt klote en ik was best wel wat afstandelijk.

ik heb echt last van een dip. Gister zijn we weer op stap geweest en ik weet dat hij in Tilburg is gaan stappen. Ik ben bang dat hij gewoon niet meer aan mij denkt enzo. Ik ga mezelf kwellen met de gedachten dat hij zoent met andere meisjes enzo. Ik wil die gedachten helemaal niet hebben maar ze komen en ik kan ze niet tegenhouden. Ik heb vadaag helemaal nergens zin in en weet ook helemaal niet hoe ik mezelf af kan leiden. Ik weet alleen dat ik me gigantisch rot voel. Als ik hem zie voel ik maar weinig voor hem maar het zijn grotendeels de tijden dat ik hem niet zie dat ik me dingen af ga vragen.

Mijn verhaal begint op 1 juni 2002.
Dat was de dag dat mijn toenmalige man jarig was. Twee weken na die datum vertelde hij mij dat hij een relatie had en dat hij verliefd of haar was. Mijn wereld stortte in want na een huwelijk van 21 jaar kun je niet geloven dat je aan de kant gezet wordt! Het ergste komt nog. Zijn geliefde bleek zijn bloedeigen nichtje te zijn! Alles was zo dubbel. Zij moet oom en tante zeggen tegen zijn ouders, niet te geloven he? En daar zijn mijn kinderen dan ook nog getuige van. Ik vind het nog steeds vreselijk! We kenden elkaar al 27 jaar en we zijn vroeg getrouwd. Ik was pas 19, maar niet omdat het moest hoor, alleen zodat hij niet in dienst hoefde. Nu 2 jaar later heb ik een relatie met man die ook niet weet wat ie wil. Ben er sterk over na aan 't denken om dit ook maar te stoppen, want hij zegt dat hij in een sluimer-relatie zit met z'n vriendin. Wat dit ook zeggen wil, weet ik ook niet. Logisch gedacht zou je zeggen dat het een aflopende zaak is, maar heb daar nu wel m'n twijfels over. Dit alles is pas 2 maanden aan de gang en zit nu weer met een dubbel gevoel te kijken....

Ik weet niet ofdat iemand mijn dagboek leest,
misschien wel of misschien ook wel niet. Zijn mijn teksten te saai? Zijn ze telang? Ik lig er 's nachts niet van wakker. Zolang ik hier maar anoniem mijn verhaal kan doen, zonder dat de betrokkene(n) zich erin herkennen.

Hier zit ik dus om half 12 's nachts...ben op de kop af 4 uur terug van een deugddoende vakantie in Frankrijk....
Allez ja, deugdoende, ik denk dat ik nu meer stress heb
dan toen ik vertrok. Mijn ex vrijt namelijk met T., het meisje dat al een jaar achter hem loopt. Of het serieus is of niet, god wie zal het zeggen, maar daar lijkt het toch niet op. In het begin kon ik het goed accepteren dat ze iets met elkaar hadden. Maar toen begon het molentje in mijn hoofd op volle toeren begon te draaien.....Toen wij een relatie hadden, moest hij ze helemaal niet hebben."mijn type niet" was zijn uitleg. "ze zaagt nogal" is nog zo'n verklaring van hem.

3e week vrijgezel... En nog steeds geloof ik het niet.

Mijn relatie van 3.5 jaar is voorbij. Waar moet ik beginnen.
We hadden het laatste half jaar nogal wat prioriteitsproblemen. Hij vooral. Eerst meer dan 2 jaar in dezelfde studentenstad gewoond op loopafstand van elkaar, we deden allebei onze eigen dingen en de tijd die over was besteedde we aan elkaar, zonder dat dat ten koste van elkaar ging. We zagen elkaar toch wel op dagelijkse basis, de ene dag wat meer dan de andere, maar we waren er voor elkaar. Was toen erg leuk, gezellig, en lekker ongecompliceerd.
Maar ja, als de 1 dan afgestudeerd en voor de eerste baan naar een andere stad verhuist, moet je tijd voor elkaar maken, en hij bleef teveel in het oude ritme hangen. Dat is ook wel logisch, want ondanks dat mijn hele leventje omgegooid werd, nieuwe stad, van studentenleven naar zware baan en ritme, minder vrienden om je heen, ging zijn studentenleven natuurlijk gewoon door. Enige verschil was, dat ik er niet meer zo vaak was.

Nou na dinsdag dus niets meer van me laten horen.
Haar opa is zaterdag precies een jaar geleden overleden. Zij had t daar moeilijk mee. Heb haar toen gesteund. T was een lieve opa en kon t er ook goed mee vinden. Had het er zelf ook best moeilijk mee. Ook daar ben ik dus al 2 weken mee bezig. De overlijdens en rouwkaartjes enzo nog eens gelezen. Zaterdag zouden ze een mis hebben voor haar Opa. In de kerk en daarna zou ze naar de kermis gaan (tilburg) Dat vond ik zelf erg ontoepasselijk. Ik was eerst van plan om ook te gaan maar na dinsdag had ik daar geen zin meer in. Ik weet wel dat t voor mezelf en haar oma/ouders was en dus niet meer echt voor haar maar na dinsdag had ik er dus geen zin meer in,