Ik ben een jongen van 22 jaar en heb 1,5 jaar een eerste echte serieuze relatie gehad..zij heeft het uitgemaakt...Waarom het ging 1 jaar en 3 maand goed en toen begonnen de ruzie's irritatie's en het gevoel dat je iets mis en ook sleur..ik was een harde jongen en nu ben ik zo zacht..ik schreeuwde wel altijdt...en ik zei altijdt hele gemene dingen als ik boos ben..jeetje ik heb daar echt van geleerd..bij vrouwen doen woorden meer pijn...echt waar..kon ik maar de dingen die ik tegen haar zei toen ik boos was..wissen, want tot de dag van vandaag onthoud ze alles wat ik heb gezegd toen ik boos was..terwijl ik het allang ben vergeten..ik heb ook vaak tegen haar gezegd dat ze dat moet vergeten,want ik was boos en zeg ik dingen die ik niet meen en waar ik spijt van hebt...Het is nu al 6 maand uit..en nog heb ik het er moeilijk mee..Ik schrik nu ervan dat het alweer 6 maand uit is en dat ik haar nog mis..blah!...de eerste 3 maanden waren een hel, marteling echt ik was 1 hoopje stront..ik heb nog nooit zoveel gehuild in die 3 maand..was gewoon echt depressief...ik werd echt niet gezond 'PARANOIA'....ik kon echt nergens van genieten..Ik kan nu alweer lachen en gek doen en lol trappen..Nu weet ik eindelijk wat liefdesverdriet is en ik altijdt lachen van hoe kan je nu liefdesverdriet hebben?

Ik heb mijn ex vandaag weer een kaart/mail gestuurd, met daarin, hoe fijn ik onze eerste zoen vond en onze eerste keer vrijen met elkaar, enz...
maar hij wil dat helemaal niet horen, ik heb gewoon vanaf de dag dat het uit is nog elke dag iets van me laten horen, hij word helemaal gek van mij.
Hij heeft als het goed is mijn mail nog niet gelezen, ik heb hem vandaag niet gesproken of gezien.
Gisteren zag ik hem nog op school, omdat we bij elkaar in de klas zitten, daar baal ik behoorlijk van.
Vandaag was de laatste schooldag maar ik ben niet geweest omdat ik het niet aankan om hem te zien, hij doet namelijk zo vrolijk en voor hem is er niks aan de hand, het is zo anders dan toen....

Ik voel me echt zwaar klote omdat mijn vriend (22) het heeft uitgemaakt na 7 maanden.
Onze relatie was al erg serieus, we hadden ook al aardig wat plannen voor de toekomst, hoe ons huis eruit zou komen te zien, en hoeveel kinderen we wilden en zelfs wanneer we zouden gaan trouwen.
Voor dat hij het uitmaakte heeft hij een tijdje in de knoop gezeten over zijn gevoelens voor mij, maar al die tijd, heeft hij nooit iets gezegd of laten merken.
1 week voor hij een einde aan onze fijne relatie maakte, heeft hij iets laten merken waardoor ik wist dat het bijna was afgelopen, We hadden afgesproken dat we eraan zouden werken, maar hij heeft mij niet eens de kans gegeven, ik snap niet hoe het zo heeft kunnen lopen, en hij snapt het ook niet, dat vind ik nog het moeilijkste.

Morgen zouden we 4 jaar bij elkaar zijn, nu zijn we alweer bijna 4 maanden uit elkaar.

Het gaat goed met me hoor daar niet van, ik heb ook al weer een lange tijd niets geschreven hier alleen op zulke momenten krijg ik het toch weer moeilijk en krijg ik behoefte om alles op te schrijven.

Ik denk weer aan de momenten die we samen hebben gehad, hoe we andere jaren ons jubileum deden vieren en hoe het zou zijn als we nog bij elkaar zouden zijn.
En of dat hij het zou weten dat het ons jubileum zou zijn en of dat hij nog wel eens aan me denkt of zal hij me helemaal vergeten zijn ... ik hem iig nog (steeds) niet.