Hoi ik ben Debbie en ik ben dus nieuw hier. Ik weet niet hoe t hier eraan toe gaat, maar daar kom ik wel achter.

Ik ben 18 jaar nu en heb 1,5 lang verkering gehad met B. van 20. We hebben een hele ingewikkelde relatie omdat we het laatste jaar stiekem een relatie hadden, niemand wist eriets vanaf. Hij kreeg in dec nieuwe vrienden en vanaf dat moment ging ie steeds vreemd en sloef ie me regelmatig. Hij heeft me ook meerdere keren bij de keel gegrepen. In Feb. had ie t uit gemaakt voor de zoveelste x omdat ie weer een ander had. Daarna hebben we nog een paar x sex gehad totdat ie zei dat ie verliefd was geworden op een meisje v 14. Ik helemaal over de zeik omdat we die dag ervoor nog sex hadden en omdat ik die nacht nog bij hem had geslapen. Daarna ging het snel. Ik heb alles opgebiecht aan mijn ouders en moest aangifte doen wegens mishandeling. Ik dus gedaan kreeg ik later te horen dat B. ook zijn verhaal had gedaan bij de politie met zijn moeder die steeds zei dat ik gestoord was. Nou hij moest mijn spullen bij de politie inleveren en ik ophalen. 3 weken gingen erover heen totdat ik hem afgelopen woensdag iets moest vragen van een vriend die ik op dat moment aan de tel had op MSN. Toen vertelde hij mij dat hij het had uitgemaakt omdat ie niet verliefd op haar was en nog steeds gevoelens had voor mij en mij erg mistte. Ik vroeg waarom hij het dan niet eerder had uitgemaakt zei ie dat hij mij zo misschien kon vergeten. Donderdag had ik hem heel ff gezien omdat ie nog een knuffel enzo had en spraken af bij een hotel, nou een half uuur gezien maar hebben wel gezoend en t voelde zo goed! gister had ik hem weer gezien en hebben we ook weer sex gehad en zei ie: Ik ga een boek schrijven over onmogelijke liefde (vanwege onze fam) en waarom kunnen wij niet gewoon bij elkaar zijn. We houden heel erg veel van elkaar ondanks wat er allemaal is gebeurd maar kunnen niet met elkaar verder omdat onze fam mij haten en andersom. Wat moeten we/ik nu doen. Ik vind dit echt heel erg en ben er steeds mee bezig. Zo dichtbij maar ook weer zover weg.

Het is nu een maand en half geleden dat mn vriend het heeft uitgemaakt. Hij had tijd nodig...Tijd is relatief en kword er zot van. Nu blijkbaar niet klaar voor een relatie. Alé we waren bijna 2 jaar samen. Zoiets versta je toch niet ! Hij amuseert zich blijkaar heel goed op zijn alleen. Dat doet zo'n zeer.
Hij beloofde me niet te laten vallen maar hij laat niets van zich horen. Dan belooft hij naar de cinema te gaan en den ene keer vergeet hij het, dan heeft hij geen zin...
Het verdriet gaat maar niet over. Ik zou hem echt graag terugwillen maar ja...
Ik mis hem iedere dag. Elke avond val ik al wenend in slaap.

Waarom moet er toch altijd iets gebeuren in het weekend? ik ging vandaag naar een vriendin, die woont in dezelfde plaats als waar hij werkt! hij werkt onregelmatige tijden en vanaf de weg zie je dat gebouw dus liggen..ik nam mezelf voor om niet te kijken of zijn auto er stond want ik wist dat hij afgepen zondag nog nachtdienst had en daarna ben ik het spoor kwijt geraakt en dat voelde zo heerlijk! omdat ik dan gewoon zijn rooster niet meer wist en dus ook niet meer weet wanneer ZIJ bij hem zou komen en dat deed me echt goed.

Maar toen ik terug ging heb ik het niet kunnen laten en zijn auto stond er..nu weet ik weer precies zijn rooster..hij heeft nu 7 dagen de middagdienst..en daaarna is hij 7 dagen vrij..wat zullen die 7 dagen weer een hel gaan worden! ik vraag me echt af waarom ik mezelf zo pijn moet doen, hij doet mij toch al genoeg pijn? ik moest gelijk weer heel de tijd aan hem denken..zo vervelend.maar mijn eigen schuld.

nou als het goed is zie ik hem MISSCHIEN vanavond bij het uitgaan. aan de ene kant wil ik hem zo graag zien, want ik heb sinds het uit is geen contact meer met hem gehad, ik mis hem zo. maar aan de andere kant , als ik hem weer zie, ben ik bang dat mijn hele avond verpest is, ik weet niet hoe ik me zal voelen als ik hem weer zie of hoe hij gaat reageren of het hem wel iets kan schelen. Sommige zeggen : je laat je avond tog niet verpesten door hem!! maar tog als ik aan hem denk, komt er echt een woede en verdriet naar boven. toen hij het uitmaakte zei ik helemaal niks terug. ik geloofde het gewoon niet dat het uit was.

Vandaag heb ik een "wacht-al-de-hele-dag-bij-mijn-telefoon-op-een-teken-van-leven"-dag. Stom, stom, stom, ik weet het. Ik kan er niks aan doen. Ik heb mezelf voorgenomen om hem tegenwoordig de eerste stap te laten nemen en me iets minder kwetsbaar tegenover hem op te stellen. Hij mag natuurlijk niet merken hoe desperate ik me af en toe voel...maar ja, dat is moeilijk! Ik moet me serieus bedwingen om niet met één over andere stomme vraag hem op te bellen om alleen maar even zijn stem te horen en te horen hoe het met hem gaat. Raar h?ɬ®?
Vanavond lekker uit en ik weet nu al dat ik het wel gezellig ga vinden, maar toch steeds rond ga zitten kijken of hij er is. Dat wil ik niet! Ik wil hem gewoon uit mijn hoofd zetten, gezellig hebben met andere mensen zonder dat hij door mijn hoofd spookt! Is dat zoveel gevraagd??? Tsja, het schijnt normaal te zijn. Daar hou ik me dan ook aan vast. Daarom helpt het ook om deze herkenbare verhalen te lezen van "lotgenoten". Ik wacht maar weer af en zet mijn telefoon ondertussen maar uit....

Na een paar dagen lang me te hebben voorbereid op alles wat ik hem wilde zeggen en vragen is hij gisteren langs geweest.....en heb ik het echt helemaal verknalt.
Voor het eerst ben ik zo ontzettend boos op hem geworden dat ik echt een beetje van mezelf ben geschrokken. Ik kan niet uitleggen hoeveel ik me schaam over hoe kwaad ik ben geworden.
Nog nooit heb ik zoveel pijn gevoeld en me zo machteloos gevoeld.
Het leek wel of alle boosheid, verdriet en frustratie van alles wat er de afgelopen 7 maanden gebeurt is er in 1 keer uit kwam, de dood van mijn moeder, het verzwijgen van onze relatie, het feit dat hij me zo belazerd heeft. Het leek wel of alles opeens bovenop me viel.