Vandaag heb ik lekker gewerkt, en moet eerlijk toegeven dat ik maar een paar keer aan hem gedacht heb!!! Soms flitst het ff door mijn hoofd heen en merk aan mezelf dat ik bijna in het laatste fase zit.
Betrapte ook mezelf dat ik steeds vaker om me heen kijk (naar mooie jongens, natuurlijk dus dat gaat weer de goeie kant op. Donkere wolk boven mijn hoofd begint steeds kleiner te worden en het ziet ernaar uit dat ik mijn draad eens heb opgepakt en de toekomst weer hoopvol inzie.
Dit zal ook mijn laatste post zijn op deze site wat mijn dagboek betreft. Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte ermee. Heb zeker veel steun gehad. Bedankt!!!

ik denk dat hij me probeert te ontwijken, ik hoop het niet. ik blijf maar aan hem denken, ik word er zo gek van. waarom doet ie zo enz enz al die vragen in mijn hoofd gaan niet weg. ik moet hem gewoon zien. ik heb echt zin om keihard te gaan schreeuwen of wat dan ook. aan de ene kant wil ik hem zo graag zien en vasthouden en aan de andere kant wil ik hem verrot schelden en slaan. ik denk dat ik zo maar even wat rondjes ga rennen beetje stoom afblazen.

volgens mij probeert hij mij te ontwijken! dat weet ik wel zeker. misschien heeft ie moeite om me te zien. ik wil hem zo graag zien, ik mis hem. zo makkelijk komt ie niet van me af. niet dat ik hem ga stalken ofzo maar als ik hem zie ga ik zeker niet weg voor hem.

Ik weet het nog heel goed...20 juni 2003. We leerden elkaar kennen via wederzijdse vrienden in Renesse tijdens een weekendje weg. Het klikte meteen. Eigenlijk mocht ik van mezelf geen nieuwe relatie, mijn vorige relatie was 3 maanden geleden uitgegaan na 3,5 jaar. Toch was er die vonk die ik nog nooit zo sterk had gevoeld. Na een vreselijk leuk weekend hebben we contact gehouden en zijn we uiteindelijk langzaam naar elkaar toe gegroeid.
En nu, iets meer dan 10 maanden later is mijn leven compleet anders. 3 Weken geleden kwam je er opeens achter dat onze karakters botsten. Je wilde het geen kans meer geven en maakte je keuze. Natuurlijk weet ik ook wel dat we 2 moeilijke maanden hebben gehad, maar dat was voor mij geen reden om er niet meer in te geloven!! 7 Maanden lang hebben we de tijd van ons leven gehad! De "generatiekloof" waar wij het altijd als grap over hadden (hij is 4,5 jaar ouder) bestond niet voor ons! We beloofden elkaar dagelijks "eeuwige trouw" en hadden het over onze toekomst.

Ben vandaag bezig met het uitzoeken van spullen om ze morgen terug te geven.
jeetje wat doet dat pijn zeg!!!....niet te geloven.
Bijna al z'n kleding had ie al meegenomen, maar er liggen nog wat shirts en dan staan er nog schoenen (die hij speciaal gekocht had om een avondje met mij uit te gaan). pffff....Allemaal mooie herinneringen. DVD's die we samen lekker knus op de bak hebben zitten kijken. Kwam net de bon tegen van een hotel in Antwerpen waar we een weekend zijn geweest en waar we het ontzettend leuk hebben gehad. en dan komt het gevoel weer terug....waarom nou, als het zo leuk was. Maar daar moet ik me niet mee bezig houden, want ik was juist zover dat ik hem morgen ga vertellen dat ik hem nooit meer wil zien......en toch...vraag ik me dan weer af of hij er niet af en toe aan denkt, mij niet mist.

Het is nu alweer ruim 2 maanden geleden dat het uit is. De wonden zijn nog niet genezen en de tranen zijn nog niet uit het hart. Ik mis hem. Mis hem onwijs zelfs, als hij het maar wist, maar het is maar goed dat ie het niet weet. Wil het ook niet weten of ie ook aan mij denkt.
Ik heb het zelf min of meer uitgemaakt, maar wel met een reden. Voelde mij gewoon niet meer gelukkig in de relatie en dat had toch merendeels met hem te maken. Hoe gek het ook niet klinkt, ik had al liefdesverdriet toen ik met hem was, want ergens diep in mijn hart wist ik dat op lang termijn niet zou werken. Had het al een paar keer aangegeven dat het voor mij op deze manier niet werkte, maar hij gaf helaas geen gehoor aan. Wat doe je dan? Blijf je dan ongelukkig achter in de relatie en hij wel gelukkig of heb je dan genoeg lef om weg te lopen? Ik deed de laatste... en dat was moeilijk. Had het ook niet anders verwacht. Weken sindsdien zijn al verstreken en heb hem toch diep in mijn hart nog niet losgelaten.

ik snap er echt niks van..hoe goed het de ene dag gaat hoe kut de andere..
vandaag overdag weer vaak aan hem moeten denken, en nu vanavond is het helemaal erg..
ik heb een mail gemaakt voor hem, maar (nog) niet verstuurd..ik heb hem opgeslagen, en hoop dat ik morgen weer wat helderder kan nadenken over alles..want nu gaat het echt ff niet goed.
voor het eerst sinds dagen heb ik weer moeten janken..en waarom? er was niks meer of minder gebeurt dan gisteren..dus waarom vandaag dan zo verdrietig?? ik zag op straat een verliefd stelletje klef doen en ik had gewoon echt een hekel aan ze..ik haat dit gevoel! ik ga zo ook echt slapen, om deze dag maar weer zo snel mogelijk te vergeten..