Ik ben echt zo ontzettend stom!!!! Ik heb hem net gebeld. Ik wilde het al vanaf het moment dat ik wakker werd en heb me er heel de tijd van kunnen weerhouden...........waarom doe ik het dan toch. zwak zwak zwak!!!!

Hier krijg is vast weer spijt van.........

Ik zou zo graag willen dat het gevoel over gaat.
Dat de pijn minder wordt en uiteindelijk weg gaat.

Ik kan alleen nog maar denken aan hem, huilen om hem en hopen dat hij zich laat horen. Maar was ik niet degene die gezegt heeft dat ik hem niet meer wil bellen. Waarom wil ik dan nu de telefoon pakken en hem bellen, hem vragen of hij langs komt of zin heeft om wat leuks te gaan doen.

Waarom staat mijn gevoel nou niet achter m'n verstand? Ik wil hem zo graag even horen, even een smsje sturen. Ondanks alles wat er gebeurt is wil ik hem bij me hebben, hem vasthouden. Hem vertellen dat ik van hem hou en hem zeggen dat ik gelukkig met hem was en dat we dat weer kunnen worden.

Ik kreeg dit gedichtje(of hoe het ook heet.....) van een vriendin van mij. Ik vind het heel herkenbaar en misschien voor een aantal van jullie ook:

I'm not supposed to love you
I'm not supposed to care
I'm not supposed to live my life
Wishing you were there
I'm not supposed to wonder
Where you are or what you do
I'm sorry if I can't help myself
Because I'm in love with you....

Hoi lieve mensen,

ik heb gister al een bericht hier geplaatst en dank je wel voor iedereen die het gelezen heeft. Het was nogal een lang verhaal! Nu dus even in het kort, want ik zit er zo erg mee.... ben echt totaal in de war en alles is zo vaag... ik zal het deze keer wat korter houden.
Het is dus nu al 2 maanden uit en we hebben in die 2 maanden veel contact gehad: veel gemsnt, op stap met onze vrienden, gewoon zo gezien en zelfs ongeveer 3 keer met z'n tweetjes afgesproken om samen te eten etc. Ook hebben we een aantal keren bij elkaar geslapen en sex gehad. Dat ging een tijdje geleden niet zo makkelijk en we hadden wat flinke argumenten (ongeveer 6 weken terug)maar nu is dat blijkbaar vergeten. Vanuit mijn oogpunt doen we er allebei niet moeilijk over om af en toe bij elkaar te slapen.

Wat een rare dag vandaag..Overdag ging het eigenlijk heel goed met me, tot vanavond..mijn tel ging over terwijl ik al in gesprek was met iemand, en ik keek ff wie het was en het was HIJ, ik snel dat andere gesprek verbreken en snel opnemen, maar hij zei niks, helemaal niks..
en toen hing hij op! ik gelijk terugbellen want ik dacht nog van misschien hoorde hij me niet en is er iets misgegaan tijden het wisselgesprek..maar hij nam niet meer op..ik een sms gestuurd met belde jij of was het een vergissing? hij reageerde niet..ik iemand op gebeld waarmee ik heeeel goed over dit me verhaal kwijt kan, en zij adviseerde mij om terug te bellen met me nummer onderdrukt..en ja hoor hij nam op, met de mededeling dat hij me wel zou terugbellen..ik geloofde er niks van maar hij belde echt terug, 1.5uur later..we hebben gepraat en ik heb huilend (kon niet meer stoppen) mijn verhaal gedaan, en hij zijn verhaal en nu kan ik zijn kant ook wel weer begrijpen...we hadden voor woensdagavond afgesproken om de spullen die we nog van elkaar hadden aan elkaar terug te geven! en oke, ik had er een beetje een dubbel geveol bij omdat ik wist dat als ik hem weer ga zien alleen maar ga zitten janken..en wil ik dat wel? maar toch had ik besloten om het toch te doen omdat ik hem gewoon echt ff wil zien...

Hallo allemaal,

Ik wil even wat aan jullie kwijt....Bijna elke avond lees ik even de nieuwe verhalen en de bijgevoegde stukken van de dagboeken. En om heel eerlijk te zijn ben ik een beetje jaloers op jullie allemaal. Ik weet het, het klinkt een beetje triest. Maar jullie zijn allemaal zo sterk, moedig en vooral jullie bereiken iets. De een krijgt het contact terug, de ander red zich prima in zijn eentje en noem maar op. Begrijp me niet verkeerd (alsjeblieft) ik vind het echt geweldig en ben me ook wel bewust dat jullie het stuk voor stuk verdienen. Maar dan kijk ik naar mezelf en ik bereik helemaal niets. Ik ben al twee maanden een wrak en het lijkt niet te verbeteren....

weer een dag doorgekomen.

Waarom blijft het nou allemaal zo moeilijk? Ik hou van hem en ben gek op hem, ik dacht dat hij dat ook op mij was. Wat mij gister wel opviel toen ik bij hem was, was dat alle fotos van hem en mij samen er gewoon nog staan.. dat is toch het eerste wat je weg haalt dan?!

Hij deed zo lullig tegen me gister dat ik momenteel wel kan blijven huilen. Ook nog eens een keelontsteking erbij, als je je niet happy voelt is je weerstand ook niet helemaal goed denk?! Ellende komt altijd in vlagen tegelijk. De reden waarom ik eigenlijk gister naar hem toe ging is omdat ik net van mijn vader had gehoord dat het niet zo goed ging. Mijn vader heeft een MRI-scan gehad van zijn hersenen en de uitslag was niet zo positief. Ik dus naar mijn (ex)vriend toe met al die ellende in mijn hoofd en dan krijg ik daar ook nog eens de volle laag. Waar heb ik dit allemaal aan verdiend?