Einde verhaal. Over en sluiten, definitief klaar, helemaal finito. De beslissing is nu écht gevallen. Hij wil niet meer, zegt dat hij niks meer voelt en dat het nooit meer goed komt.

Iéts in me zegt dat hij liegt?¢‚Ǩ¬¶maar wat dan nog? Blijkbaar wil hij het zo. Blijkbaar heeft hij alle gevoelens verdrongen of denkt hij dat dat zo is. Blijkbaar wil hij dat het voorbij is en is zijn verstand sterker dan zijn eventuele gevoel. "Als het uit is, kan ik je tenminste ook geen pijn meer doen."

De avond nadat per telefoon de beslissing gevallen is, komt hij een geleende videoband terugbrengen. We zitten op de bank, er valt een ongemakkelijke stilte en dit is één van die zeldzame momenten dat ik weer eens met mijn bek vol tanden sta. We babbelen wat over simpele alledaagse dingetjes, hij vraagt wel drie keer of ik die dag nog iets leuks gedaan heb en ik vraag me af of hij mijn antwoorden van de vorige twee keer echt niet gehoord heeft of dat het hem gewoon niet boeit.

Inmiddels alweer voor de vierde keer word ik in de steek gelaten door een vriendin. En elke keer lijkt het weer langer te duren voordat ik erover heen ben. Ongetwijfeld zitten er hier mensen die vier keer niet veel vinden, en mischien is het dat ook niet, maar het is volgens mij ook geen wedstrijd wie het vaakst in de steek gelaten is. Inmiddels is de relatie zo'n 8 maanden voorbij. Ik begin me alleen af te vragen of ik nu al een stap verder ben.

Telkens als ik aan een relatie begin zijn er al problemen of blijken die ineens achteraf. Uiteindelijk is het me/ons steeds gelukt om de problemen te overwinnen, dat ging vaak ten koste van mijn nachtrust en er waren hele lange gesprekken voor nodig, maar ik hielp de ander er altijd bovenop. Op het moment dat de relatie dan eindelijk 'normaal' leek te gaan worden, wordt ik dus gedumpt. En dan zit ik dus met de ellende. Troostende woorden van de ex-partner (vind er niets troostends aan, maar goed) Jij komt er wel overheen, je bent zo sterk.

Hoe bizar eigenlijk. Elke morgen wordt ik 'gewoon' naast je wakker, drinken we samen koffie en ga jij de deur uit. Net alsof er niets veranderd is terwijl mijn en ook jou leven helemaal op zijn kop staat. Het zou mischien makkelijker zijn als we ruzie hadden of als jij niet hier zou wonen maar toch ben ik ook heel blij dat je nog een poosje om me heen bent. Over bizar gesproken.

Weken heb je ergens anders gewoond en eindelijk was je er uit, je had besloten niet meer met mij verder te willen. Helemaal kapot was ik er van. En twee dagen daarna sta je weer op de stoep, kom je binnen, hou je me vast en kus je me.

En ze leefden nog lang en gelukkig?! Wie?! Ik niet in ieder geval. Niet met hem dan. Na bijna 7 jaar is het afgelopen, over en uit. Hij vertelde me zaterdag het 'goeie' nieuws en geloof me, ik heb nu nog dikke ogen van het huilen.
Je hoort wel eens: "ik heb er geen woorden voor", echt wel, ik heb er heel veel woorden voor en als het zou helpen zou ik ze hier allemaal opschrijven.

Het ging de laatste tijd al niet zo lekker meer, hadden al een poosje adempauze genomen maar net toen ik aan het zonder hem zijn begon te wennen kwam meneer weer terug. Uiteraard met veel mooie woorden en beloften en zie hier het armzalige resultaat.

Het is nu een week of 5 voorbij. We hadden 1.5 jaar een relatie, mar zijn al een jaar of vier ook goede vrienden. Samen zijn we vorig jaar 4 maanden naar Nieuw Zeeland geweest. Die tijd was intens dat kan ik je verzekeren. Maar nu is het over.... we kunnen nog goed met elkaar opschieten en we voelen ook nog iets voor mekaar, maar het mag niet. Ik heb in onze relatie een hele grote fout gemaakt en die was, al en dan ook al m'n geluk aan hem ophange.... en dat werkt beklemmend voor iemand, ik weet het.... het is mijn eigen schuld. Hij zei, hoe harder jij aan me trok, hoe meer ik je van me weg duwde, en nu het uit is doe ik het nog.....Hij zei nu duw ik je nog van me weg...Hij zegt laat me eens los, we zien wel hoe het loopt.

Eerlijkheid is heel belangrijk in een vriendschap, maar kan soms ook lastige dilemma's opleven. Wat doe je bijvoorbeeld als je ontdekt dat de man van je beste vriendin vreemd gaat? Vertel je het haar, met alle pijnlijke gevolgen van dien? Of zeg je niets en hoop je dat de affaire vanzelf overgaat?
De redactie van het nieuwe KRO programma Wat zou jij doen? is op zoek naar mensen die over deze moeilijke keuze kunnen en willen praten.
020-6661817 of watzoujijdoen@eyeworks.tv

Ik merk dat er verandering in mijn verdriet zit...eerst was er ongeloof toen woede en verdriet en nu hoe raar het ook klinkt rouw. Niet eens echt omdat je wegbent en het over is maar rouw over een relatie die had kunnen zijn. Wat wij samen hadden kunnen doen, waar we terecht hadden kunnen komen

Weet ik veel het is ook zo complex

Het is niet het verpletterende verdriet dat ik hiervoor voelde, het is een soort acceptatie van mijn verdriet....alsof het een plekje gekregen heeft. Een klein leeg stukje hart waar vroeger jij zat....dat hoeft ook niet meer gevult het is ok. Elke keer als er een krimpje pijn uitkomt denk ik weer aan jou, hoeveel lol we hadden, en.....dat is ok