Het is net uit met mijn vriend. We hadden 3 maanden een relatie, niet heel erg lang maar het was zo leuk! En we waren helemaal verliefd. Tot ik op een avond bij hem kwam en hij ineens het zinnetje 'Ik wil even met je praten' uitsprak. Toen wist ik het al. Heb me nog nooit zo klote gevoeld. Het is de eerste keer dat ik dit meemaak. De rede was helemaal zo vaag.hij twijfelde over de relatie. Hij vond me nog hardstikke leuk, maar het gevoel was even weg. Bindingsangst speelde ook een rol. Ben huilend weggerent en sindsdien bijna niet meer opgehouden. Denk nog zo veel aan hem, heb het gevoel dat dit gevoel er voor eeuwig blijft. Hij wil graag vrienden blijven. Heb hem hierna nog een paar keer gezien maar wist niet dat dat, vooral achteraf, zo moeilijk kon zijn.

ik ken je nog zo kort, drie weken denk ik maar. het is 'aan', maar omdat ik zo verschrikkelijk verliefd op je ben en daardoor last van onzekerheid heb, kan ik er niet van genieten. we hadden vanmorgen afgesproken en je bent niet op komen dagen. geen telefoontje, niets. ik bel je, maar je telefoon staat uit en ik weet gewoon niet wat ik ervan moet denken.
ik heb al liefdesverdriet, terwijl het geeneens uit is, maar zo voelt het wel. ik voel me zo eenzaam.

02.00 uur s'nachts, ik kom thuis na een avondje met vrienden waar in ieder geval niet gepraat hoefde te worden, dus dan durf ik het aan, geen vragen hee hoe gaat het, nee gewoon een stom potje "mens erger je niet"spelen en dan vergeet je weer even waar je staat. Tot het moment dat je de sleutel in de deur steekt en een donker huis inkomt, damned what a smash in the face is dat elke keer weer, je zou bijna niet meer weggaan om dat moment te voorkomen.

Ik wil je bellen, ik moet je bellen, in de gang ben ik al helemaal overstuur want je bent er niet, natuurlijk ben je er niet, je bent er al 2,5 maand niet meer, wanneer wen ik daar eens aan.

Het universum bestaat net zoals het leven zelf uit balansen.
Al het negatieve staat in theorie in verhouding met al het positieve.
Alle dagen die ik nu ondergronds beleef...
als een mol, blind voor de waarheid.
Valentijnshows die uit de radio mijn hoofd inglijden als regenwormen door pas ge?ɬØrrigeerde modder.

Onhandig kruipend op weg naar de oppervlakte,
op zoek naar een opening die ikzelf eerder heb gemaakt,
waarvan ik weet dat hij er is.
Ookal stroomt er mol-bestrijdingsgif in, momenteel.
Ookal wacht er een roedel bloedhonden daar.

Ik wil de zon weer zien.
Me eraan branden desnoods.

Bong

12 uur
Valentijnsdag
Bij elke klokslag pompt mijn hart een ijskoude maar vlijmscherpe stoot spijkers door mijn torso.
Ik heb me van de week laten vertellen dat valentijn door de bedrijfswereld is uitgevonden.
En dat is het minst ongemakkelijk om te denken.
So let's.

En alweer een vrijdagavond,
het soort vrijdag dat je je vertwijfeld af zit te vragen wat je in godsnaam doen moet gaan
Thuiszitten op een vrijdag of zaterdagavond voelt zo nutteloos, zon weekendverspilling
Maar dr is niemand die zn telefoon opneemt
Niemand zonder een verbodeninterijden-bordje op zn msn

Liefdeloze weekenden zijn een eindeloze donkere tunnel van wachten op het donken van de nachten die de brug slaan naar het stressvolle, enigzins afleidende leven doordeweeks.

Een tijdje geleden schreef ik dit, ik zag het nergens meer terug, dus ik plaats het nu nog een keer:

Moet ff m'n verhaal kwijt, ik ben nogal verdrietig. 2 maanden geleden ontmoette ik mijn huidige ex voor het eerst. Het klikte meteen, er was alleen 1 probleempje. Ik woonde 200 kilmometer verderop dan hem. We besloten het te proberen en eigenlijk ging alles goed. Er was alleen 1 ding, hij gelooft heel erg in God en ik helemaal niet. Hij vond het geen probleem zei hij en ik ook niet. Blijkbaar heeft hij zichzelf nogal verkeerd ingeschat. Gister ging ik in de trein naar hem toe en ik zou hem ophalen bij de kerk waar hij was in A'dam. Toen ik daar kwam was alles nog goed en hij deed heel lief tegen me. Toen we van de kerk naar het station liepen zei hij dat hij het liever uit wilde maken omdat ik niet geloofde. Ik was er echt kapot van, ik had nix aan zien komen. Ik heb alleen maar gehuild en zei dat ik bij een vriendin ging slapen. Toen hij dat hoorde is hij de trein ingestapt en heeftie mij achtergelaten, helemaal alleen. Ik heb een vriendin gebeld die nog in de buurt was en zij heeft me gelukkig heel goed opgevangen. Thanx meid. Je bent geweldig.

Een week geleden plaatste ik mijn verhaal op deze site.
Nu een week verder (en nu weer zo'n rottige eenzame vrijdagavond)heb ik een aantal reacties ontvangen (veel dank daarvoor) op mijn verhaal.
Het was geen gemakkelijke week, weer iedere dag bij mijn ex in de klas gezeten, weer iedere dag die 'vriendenkwestie' die de situatie zeker weten niet gemakkelijker maakt.
Vrienden blijven met je ex na een relatie...een magische uitspraak die slechts voor weinigen waarheid zal worden. Het kan pas als ik me 100% goed voel, en er niet mee zou zitten als ze een ander zou krijgen. Zover is het nog lang niet. Als ik mijn ex nu met een andere jongen samen zou zien, zou ik waarschijnlijk door mijn benen zakken van ellende. Het is een wereld van verschil, zij is al 10 stappen verder, de positieve energie die zij uitsraalt kan ik gewoonweg nog niet beantwoorden.