Oef, ben blij dat er een site als deze is. Tot nu ben ik heel lief opgevangen door mijn ouders en zo, maar ik voelde me zo'n freak in al m'n gevoel. En nu lees ik al jullie verhalen en ze zijn zo herkenbaar: ik ben niet raar maar gewoon een mens. Wat er verder ook gebeurt, daar ben ik al heel dankbaar voor.

Tsja, mijn verhaal...
Mijn vriend en ik waren 4,5 jaar samen, waarvan we 2,5 hebben samengewoond. Begin april gaf hij te kennen niet meer verder te willen, ook al hield hij van me. Ik was meer een zus dan een vriendin geworden (gadver, wat cliché). We hadden het ooit wel over kinderen gehad en die wilde hij nog steeds, alleen niet meer met mij. Man, dat deed zeer.