Ik zit een beetje in een kromme situatie nu. Heb nog steeds (na bijna 8 maanden) verdriet om mijn relatiebreuk, maar ben inmiddels ook weer verliefd op een nieuwe jongen. Voor mijn gevoel zijn dat twee dingen die los van elkaar lijken te staan. Graag zou ik me concentreren op dat verliefd zijn, dat zou me misschien het het laatste positieve zetje geven dat ik nodig heb. Maar ik zit er nogal mee in de knoop.

Want wat is nou het geval, hij is ook pas sinds vier paar maanden vrijgezel na een relatie die twee keer zo lang heeft geduurd als de mijne. We hebben elkaar van de zomer leren kennen en hebben sindsdien met enige regelmaat wat afgesproken of gemaild/gebeld. We hebben nu een hele leuke vriendschap. In het begin hebben we wel tegen elkaar gezegd dat we elkaar leuk vonden, maar dat was het dan ook. Hij was bang dat hij ergens voor zou vluchten als hij snel weer een relatie zou beginnen, en daar geef ik hem helemaal gelijk in. Inmiddels zijn we allebei wat verder in onze verwerking, hoewel hij vertelt dat hij zijn ex af en toe wel erg mist (ook al zegt hij dat het verder goed met hem gaat). Dat heb ik dus ook, alleen in mijn geval is er daarnaast al ruimte voor een ander.

Dat onbestemde gevoel. Dat idee dat ik niet mijn eigen leven leid. Dat ik in een film gestapt ben, ergens in het luchtledige zweef. Dat ik een rol speel, de plek van iemand anders heb ingenomen en dat mijn eigen plekje nu een witte vlek is.

Misschien komt het omdat er zoveel is veranderd. Huis, baan, stad. Maar ik had het idee dat ik nu wel tot rust was gekomen. Leuke jongen leren kennen zelfs.

Maar het is zo simpel, realiseerde ik me vanavond. Ik hou nog steeds van jou. Na al die maanden. Na alles. Ik heb jou nog steeds nodig.

Iedereen om me heen vindt dat ik het zo goed doe, een nieuw leven opbouwen. En ik ben er ook wel een beetje trots op. Maar haal alle beschaafde, rationele, beschermende stukken van mij weg, neem al mijn maskers af en daaronder zit de rauwe kern van de zaak. Die schreeuwt om jou.

Mijn verdriet lijkt maar niet te willen slijten. Het wordt een gewoonte. Een vast onderdeel van het dagelijks leven.

Over twee weken is het een half jaar geleden dat je bij me wegging. Ik denk nog elke dag aan je. Heb elke dag nog verdriet. In principe heb ik mijn leven redelijk op orde. Nieuwe flat, nieuwe baan, nieuwe stad, nieuw hobbyproject, zelfs een paar nieuwe vrienden. Maar het voelt leeg als ik denk aan onze tijd samen, zelfs de mindere momenten. Ik kan geen liefde geven, geen liefde delen nu. Niet met jou, maar ook nog niet met iemand anders. Je zit nog altijd in mijn systeem. Ik voel me soms meer machine dan mens. Geen echt, compleet mens in elk geval.

Ben hier al een tijdje niet meer geweest, had ook nog niet de commentaren bij het laatste postje gezien. Het voelt zo goed om ze te lezen. Heel, heel erg bedankt daarvoor.

Nou, het is me wel weer de week geweest. Op zich gaat het wel redelijk met me. Druk op het werk, af en toe iets leuks doen in het weekend of gewoon lekker hangen bij mijn ouders en broer. Solliciteren en tegelijkertijd eindelijk verhuizen naar een fijne flat voor mezelf. Ondertussen mailde en belde ik wel af en toe met hem, vooral om gedachten uit te wisselen over wat er nou verkeerd zat tussen ons. Over de dingen die ik nu leer, ideeën waar hij misschien ook wat aan heeft. Hij zegt dat hij dat soort gesprekken wel waardeert.

Ik weet niet zo goed of ik specifiek jou mis. Ik mis de liefde verschrikkelijk. De intimiteit. Kleine bewegingen en gefluisterde woordjes. Van dat gemis word ik soms bijna ziek. Maar zelfs als jij me terug zou willen, zou het niet gaan denk ik. Het vertrouwen is weg. Ik heb me bij jou nooit echt eerste keus gevoeld. Omgekeerd heb ik misschien vanaf het eerste afspraakje te graag gewild dat het zou werken tussen ons. Te eager.

Wat me van tijd tot tijd opbreekt is die schreeuwende behoefte aan liefde, tegelijk met het besef dat ik er absoluut nog niet klaar voor ben. Dat het waarschijnlijk nog maanden, een jaar, of nog langer duurt voor ik het weer aankan.

Piekeren is één van mijn toptalenten. Ook één van de redenen waarom mijn officiëel-wel-maar-gevoelsmatig-nog-niet ex het moeilijk met me had. En nu denk ik me in allerlei bochten om deze hele toestand te kunnen plaatsen. Maar voor elke verklaring is weer een tegenargument te bedenken.

Op dit moment zie ik het zo:

1. We pasten eigenlijk verdomd goed bij elkaar. (Of zoals hij zei: we lijken zoveel op elkaar dat het niet meer leuk is.) Gisteravond keek ik op wat datingsites. Gewoon om te zien hoe zoiets werkt, wat voor mensen daar zitten. Ik heb mezelf beloofd dat ik toch zeker een half jaar, misschien wel minstens een jaar rust moet nemen. Maar waar het om ging: er waren best wel jongens/mannen die me aardig leken, alleen kon ik niet voorstellen dat zij me zouden snappen zoals hij dat deed, met alle tegenstrijdigheden.

Ten eerste heb ik als troostcadeautje een nieuwe desktop voor mezelf in elkaar gedraaid met foto's van acteurs/muzikanten die ik op dit moment hot vind. Kinderachtig misschien, maar het vrolijkt je wel op wanneer je de computer aanslingert. En ze lijken geen van allen ook maar een beetje op hem!

Ten tweede heb ik mijn malfunctionerende ipod helemaal zelf weer aan de praat gekregen! Normaal zou ik brullend naar hem toe zijn gerend en moest hij het maar weer oplossen...

Dat is gelukkig weer een beetje girlpower tussen de huilbuien door! *doet emancipatiedansje*