Het is zondag en ik mis je weer heel erg. Maar wat het meeste pijn doet is dat je onbereikbaar voor me geworden bent. Ik zou je kunnen bellen, je zou opnemen, maar dan zou je dichtklappen en niets tegen me zeggen. Wat is het nou, lief? Waarom kun je met iedereen praten, behalve met mij? Waarom geef je iedereen de indruk dat het goed met je gaat, waarom flirt je weer vrolijk, terwijl je jezelf geen raad weet zodra ik in de buurt ben? Waarom ben je dan ineens zo triest? Waarom kan ik maar niet tot je doordringen?

Ik ben niet boos meer, ik ben niet bang, ik zou alleen zo graag met je willen praten. Niet over alledaagse dingen, maar over hoe het nou écht met je gaat, en hoe dat komt. Of we nog iets voor elkaar kunnen betekenen. Ben je nu echt zo'n simpel mens als dat je doet voorkomen, of is er nog iets gaande onder de oppervlakte?

Even een paar gedachten:

Het is een beetje lastig om een stijgende lijn in al mijn blogjes te zien. De eerste maanden was ik nog moedig, nu voelt het alsof mijn kracht een beetje wegebt. De laatste paar maanden zijn zeker echt minder geweest. Het is overwinteren.

Eind maart maakte mijn ex het uit, maar we hielden (telkens op mijn initiatief) contact. We praatten een beetje. Tot aan de zomer had ik hoop dat er nog iets voor ons in zat... wat dat 'iets' dan ook mocht zijn.

In de herfst begon ik te beseffen dat ik echt niet meer bijzonder voor hem was. Als hij lief deed, als hij me aandacht gaf, dan was dat uit medelijden met mij. Ik besefte dat hij zich bij mij anders blijft voordoen dan hij eigenlijk is. Dat hij bang voor me is zelfs, dat hij zich misschien voor me schaamt: ik ben die huilerige ex. De eerste maanden had ik het zo druk met overleven (zowel geestelijk als materieel) dat ik dat besef wellicht bewust op afstand hield.

En dan is het achter de rug. Dan heb ik de lamp terug die destijds op mijn babykamer hing en waar mijn ex een half jaar lang te beroerd voor was die te vervangen. Totdat ik er weer eens iets van zei. Het allerlaatste wat nog bij hem in huis lag. Ons huis. We hebben in mijn lunchpauze op het station afgesproken.

Vandaag had ik hem er even voor aan de telefoon. Hij klinkt zelfverzekerd, het gaat heel goed met hem... en ik voel me zo nietig en waardeloos in zijn aanwezigheid dat ik allerlei valse opmerkingen ga maken... Zo boos dat het me maar niet lukt om gelukkig te zijn zonder hem, na driekwart jaar. Zo boos dat ik hem nergens meer kan raken, terwijl één woord van hem mij drie dagen van streek kan maken...

De kerstdagen waren niet slecht, maar toch taaier dan ik dacht. Ontzettend veel geslapen en veel te veel gegeten (comfort food!). Maar tussendoor vooral bij mijn ouders thuis onder een dekentje op de bank gelegen, met een stapel kranten en tijdschriften. Veel televisie ook. Nooit gedacht dat ik Lord of the Rings zou uitzitten

En tussendoor toch twintig keer mijn mail checken, en mijn mobiel... Niks natuurlijk. Ik ben sterk geweest, ik heb ook niks van me laten horen. Ik zou je zo graag zien, maar ik weet niet wat ik nog tegen je zou kunnen zeggen... Misschien heb jij hetzelfde. Misschien ook niet. Ik zal het nooit weten.

Ik wil dat mijn ex belt en bekent dat zijn heerlijke nieuwe leven een farce is.

Ik wil dat J belt en ik wil eindelijk weten of hij ook iets voor mij voelt.

Ik wil dat mijn ex belt.

Ik wil dat J belt.

En ik kan mezelf niet uitstaan.

Bleeh... voel me afgestompt nu. Bijna drie weken geleden heb ik alle contact met mijn ex verbroken. (Inmiddels is hij bijna negen maanden weg bij mij) Ik weet dat ik er goed aan heb gedaan. Elke keer als ik iets over hem hoorde of zag (weblogs, foto's op Flickr, hyves) kreeg ik vreselijke buikpijn, kotsmisselijk. Soms heb ik nog de zenuwen als ik mijn mail open... ook al verwacht ik eigenlijk nooit meer iets van hem te horen.

Het is op zich ook niet zo moeilijk nu om dat non-contact vol te houden. Ik hoef maar even te denken aan die fysieke reactie van mij en verlies meteen alle nieuwsgierigheid en verlangen naar hem. Ik belde of mailde hem als ik verdrietig was, hij hoorde me wel aan maar zei daarna niets meer tegen mij... ik werd er alleen maar verdrietiger van.

Een van de liedjes die ik regelmatig draai om alles weer even op een rijtje te zetten. Dit is hoe mijn ex me nu eenmaal ziet, en dat moet ik niet vergeten.

Death Cab For Cutie - 'Tiny vessels'

This is the moment that you know/
That you told her that you loved her, but you don't/
You touch her skin and then you think/
That she is beautiful, but she don't mean a thing to me/
Yeah, she is beautiful, but she don't mean a thing to me

I spent two weeks in Silver Lake/
The California sun cascading down my face/
There was a girl with light brown streaks/
And she was beautiful, but she didn't mean a thing to me/