"Better Alone"

I understand your point of view letting me go
But I thought you had more faith
Everything I've done for you
You made the mistakes and now you throw this in my face
And I have worked so hard for you all of this time and you cast me aside
I understand your point of view

But I can't seem to get my head around
All the things that I feel good about always seem to disappear
And every time I think I've got this all worked out
Something chews me up and spits me out
But there's nothing left to fear
I'm better alone my dear

You couldn't pick a better time to give me the news

Hallo allemaal,

Nadat ik een tijdje weer contact met m'n ex heb gehad (was nadat we een keer hadden afgesproken) hebben we toch maar weer besloten om dat contact te verbreken. Ik omdat het voor mij niet goed was, en hij omdat zijn vriendin het niet wilde (?!). En omdat hij het ook niet wilde zei hij, maar dat geloof ik niet. Ik geloof best dat hij me niet terugwil, maar dat contact minderen komt van haar. Prima. Ik heb hem ook geblokkeerd op de msn, waarom weet ik eigenlijk niet. Ik was druk met een hertentamen en ik kon hem er niet bij gebruiken. Maar nu is het weer rustiger en denk ik erover om hem te deblokkeren. Zij heeft deze week nachtdienst en is dus niet thuis. Hij zal nu veel alleen zijn en hopelijk krijgt hij nu de kans om eens echt na te denken wat hij met alles, zijn leven en dat mens wil. Ze wonen al samen (gelijk al toen het uit was met mij), dus hij zal haar zeker niet aan de kant zetten. Hij zegt dan vaak genoeg letterlijk: 'maar dan sta ik op straat!'. Tsja...goede reden voor een relatie, niet? Ik geloof gewoon niet dat hij echt gelukkig is met haar, of dat zij de ware is voor hem. Ik ben dat ook niet denk ik, maar zij manipuleert hem naar mijn gevoel. Ze verwacht dat hij mij zomaar kan loslaten en na 1x met mij afgesproken te hebben dat hij alles verwerkt heeft. En dat na vijf jaar relatie en zo'n klote manier waarop het uitgegaan is...Ze is gewoon enorm na?ɬØef, ook al is ze vier jaar ouder dan ik (hmmm...meeste mannen gaan er toch vandoor met een jonger iemand?!). Ze is gelijk uit huis bij hem ingetrokken, echt raar. Ze heeft dus nog nooit op zichzelf gewoond, en toen ineens van de ene op de andere dag woonde ze samen met iemand met wie ze tot voor kort alleen nog maar een affaire had. Is het raar dat ik dit vreemd vind? Dat als ik in zijn ogen kijk als ik hem vraag of hij gelukkig is en hij aarzelend 'ja hoor...' zegt, ik zie dat hij het niet meent? Hij moet zichzelf vinden, en ik weet dat ik hem er niet bij kan helpen, maar ik vind het moeilijk dat los te laten. En al helemaal omdat ik weet dat hij nu alleen is, dan is het zo makkelijk...

En toch blijft hij nog in mijn hoofd zitten...
Ik zit de hele tijd te denken aan ons gesprek gisteren. Het komt er op neer dat hij minder contact met mij wil omdat zij dat niet prettig vindt. Heb hem gezegd dat hij onder de plak zit en eens na moet gaan bij zichzelf wat HIJ echt wil. Hij heeft gezegd dat hij zijn relatie met haar niet op het spel wil zetten.
Hoe edelmoedig! En toen hij vreemd was gegaan met haar en ik hem gesmeekt heb geen contact meer met haar te hebben kon hij daar geen gehoor aan geven. Maar contact met mij verbreken na vijf jaar gaat blijkbaar moeiteloos. 'Ik kies voor haar'. Ja, daar was ik ook al achter, anders had je het niet uitgemaakt...

Voor de zoveelste keer dacht ik dat ik het nu toch wel voor een groot deel verwerkt of toch minstens achter me gelaten had, en voor de zoveelste keer heb ik het toch weer mis. Vandaag weer enorm zitten huilen om hem, om alles. Ik kwam hem tegen op de msn, maar omdat onze gesprekken daar nogal moeizaam verlopen (te trage computer bij hem, verlate reacties enzo) stelde ik voor om hem te bellen. Vond hij prima. Dus ik gebeld, en het duurde niet lang of ik zat alweer te snotteren. En stom dat ik mezelf vond! Mijn hele ziel blootleggen voor iemand die me na vijf jaar als oud vuil aan de kant heeft gezet, erger nog, ingewisseld voor een ander. Letterlijk. Het stomme is als ik hem weer spreek dat het soms net zo vertrouwd is als vroeger. Hij kan nog net zo lief en begripvol zijn, en vol spijt dat hij me zo'n pijn heeft gedaan en nog steeds doet. Hij heeft zelfs ook alweer zitten huilen aan de telefoon. En ondanks alles komen er weer zoveel 'als' vragen in me op. Wat als ik niet in een andere stad had gestudeerd? Hij heeft zelf vandaag gezegd dat het dan allemaal misschien wel heel anders was gelopen. Wat als ik nou anders had gedaan? Wat als, wat als...zinloos, ik weet het, ik heb er zo lang tegen kunnen vechten maar soms lijkt het alsof al die vechtlust en alle energie ineens op is. En dan voel ik me weer zo verrot...

Hallo allemaal,

Even goed nieuws om te posten, dat is vast ook wel eens leuk om te lezen. Het gaat hier nu echt goed! Ik weet niet hoe lang het zo blijft, maar op dit moment geniet ik er van!
Het zal er ook mee te maken hebben dat ik na 2 maanden stressen met de studie eindelijk eens vrij heb en tijd voor mezelf. Mijn ex kan me op dit moment erg weinig schelen (en toch eraan blijven denken he?!), ik merk allemaal wel hoe het loopt.
En Broodje, nog bedankt voor die opmerking dat je zei dat het toch meestal stuk loopt, zo'n relatie als die van m'n ex en die h..r. Doet toch wel goed
Het doet nu vreemd genoeg wel goed te weten dat ze niet meer in 'ons' appartement wonen, maar in iets waar ik niks mee te maken heb. Ik ben helemaal geen onderdeel maar van zijn leven, ik heb m'n meubels terug, ons oude appartement wordt met de grond gelijk gemaakt, nu is het allemaal nieuw voor hem en dan merken we wel hoe gelukkig hij is met haar. Of niet, maar ook dat kan me op dit moment niet veel schelen.

Ik blijf bezig over die verhuizing, het laat me nog niet los. Komt ook omdat ik in zo'n rare situatie zit van alleen maar slapen, eten en leren. Gelukkig morgen laatste examen, dan kan ik eindelijk weer leuke afleiding zoeken.
Ik ben nu zo'n beetje aan het wachten tot ik een verhuisbericht krijg. Ik weet echt niet of hij dat zou doen, maar ik zie het al voor me, zo'n bericht met 'wij gaan verhuizen'.
Het zou me ook allemaal niks meer moeten kunnen schelen, maar er is nog geen dag voorbij gegaan sinds het uit is (toch al bijna 8 maanden) dat ik niet aan hem heb gedacht. Er is zelfs nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet (bijna) gelijk bij het wakker worden aan hem heb gedacht. Tot de middag heb ik het in elk geval nog nooit gehaald.

Mijn ex moet donderdag zijn huis uit, dat wordt afgebroken. In eerste instantie vond ik dat net goed, moest ie weer iets zoeken en daar heeft hij een hekel aan (ik vond dat juist altijd geweldig).
En toen kreeg ondergetekende ineens de geweldige inval dat ze waarschijnlijk SAMEN iets hebben gezocht. Zij was al op de avond dat ik telefonisch gedumpt ben (kan er nog altijd niet bij dat je dat kunt op zo'n manier) bij hem, en volgens mij is ze sindsdien niet meer weggeweest. In ons appartement dus.
Maar nu wordt het nog erger, nu hebben ze waarschijnlijk iets met z'n 2en gezocht, iets van hun samen. Mijn vader heeft vorige week mijn laatste meubels gehaald uit ons appartement en hem toen ook nog gezien. Hij dacht wel dat m'n ex al iets nieuws had gevonden, maar wist niet waar en of dat met haar samen was. Maar het was iets in een dorpje tegen de stad aan...RAMPSCENARIO: ze gaan samen wonen in een éénsgezinswoning...Ik weet wel dat het weinig anders is dan nu, maar het doet zo'n ongelooflijke pijn, dat ze samen ergens heen gaan waar het van hun beide is, dat ik niet weet waar dat is, dat ik geen deel meer uitmaak van zijn leven.