Vandaag gaat het weer wat beter. De laatste dagen ging zo'n beetje geleidelijk aan telkens wat beter. Dat geeft toch weer hoop dat het na zo'n terugval niet weer helemaal van scratch af aan beginnen is.
Aanstaande woensdag houdt mijn contactverbod dat ik mijn ex heb opgelegd op. Ik ben altijd benieuwd of hij daarna dan ook nog iets van zich laat horen (het is de 2e keer van zo'n verbod - in verband met examens, ik kan hem er echt niet bij hebben nu). Aan de ene kant zou ik het graag willen, maar vandaag is echt zo'n dag dat ik me niet kan voorstellen wat hij kan toevoegen aan mijn leven. Vandaag is het weer heel duidelijk voor me dat hij me bedrogen heeft, tegen me gelogen heeft alsof het niks voorstelt na een relatie van vijf jaar.

Ik had wel gezegd dat het me niet zoveel deed, die brieven vanochtend, maar ze zitten toch nog steeds in m'n hoofd.
Eigenlijk zit alles weer heel erg in mijn hoofd sinds afgelopen maandag, toen mijn laatste spullen werden opgehaald.
Ik kwam net een paar dingen tegen in de auto van mijn vader, er zaten dingen tussen waarvan ik al niet eens meer wist dat ze bij hem lagen. Doet allemaal toch wel weer pijn. Zeker ook om te zien hoe hij sommige dingen op zijn typische manier heeft verpakt.
Damn, ik mis die jongen ineens weer zo erg!! Ik heb ook voor het eerst in weken, misschien zelfs maanden, weer echt om hem of om de hele situatie moeten huilen.

Ik heb vanochtend allerlei oude brieven gelezen die mijn ex me had geschreven in het begin van onze relatie. You don't know what you lost until it's gone...
Misschien niet zo slim, maar door verbouwing kwam die doos weer tevoorschijn. Ik wist niet eens meer dat dat erin zat, dus gekeken en in plaats van het weg te leggen toch weer alles gelezen.
Op zich heb ik er niet erg veel last van, maar het voelt vreemd. Het is net alsof al die brieven nog steeds gelden, dat hij nog steeds gek op me is, dat we elkaar straks weer zien en dat alles weer als vanouds is. Dus een beetje een eenzaam gevoel nu, en straks weer keihard het besef dat hij met die .... samen is...

Zelfs met dit mooie weer spookt hij nog door mijn hoofd.
Of misschien juist door dit mooie weer, er komen zoveel herinneringen naar boven van vakanties en samen genieten van de zon, wandelingen door het park, naar het strand...
Het zal er ook wel mee te maken hebben dat een paar dagen geleden eindelijk mijn laatste meubels uit zijn appartement zijn gehaald. Ik heb nu echt zo sterk het gevoel dat ik weer contact moet opnemen. Ik weet niet waarom, of ik hem voor de zoveelste keer zou willen uitmaken voor alles wat lelijk en gemeen is of om te vragen hoe hij zich voelt, nu ik nog definitiever uit zijn leven ben. Het was altijd zo'n soort reserve: mijn meubels staan daar nog, dus we moeten nog wel een keer contact hebben. Dat gaat nu dus niet meer door.

Intussen is het al bijna zeven maanden geleden uitgegaan...en vandaag doet het ineens bijna net zoveel pijn als in het begin!
Mijn ex is vreemdgegaan en heeft voor haar gekozen, na mij wekenlang voor de gek te hebben gehouden. Hij kwam eerst met het verhaal dat hij was vreemdgegaan, spijt spijt spijt. En stapje bij beetje is gebleken dat het niet zomaar een 'foutje' was maar dat hij verliefd op haar was. En er niet tegen wilde vechten, al heeft hij gezegd van wel. Na een relatie van bijna vijf jaar zomaar met een ander het bed in duiken, zonder ook maar één moment stil te staan bij het feit dat je je vriendin, die jou voor 200% vertrouwt, ongelooflijk hard kwetst...dat wil er bij mij nog steeds niet in. En al helemaal niet als hij achteraf zegt 'dat het zo niet bedoeld is' en 'ik heb je geen pijn willen doen'.