wat gaat de tijd toch traag...
wat doe ik hier? is de vraag die de laatste tijd dr mn gedachten dwarrelt.
wie ben ik en wat wil ik? een 5,5 volle manen geleden wist ik het nog en nu...
doe mn best, de ene dag wat beter dan de andere
ooit zal ik het wel terug weten...
maar tot dan, wat gaat de tijd toch traag...

hoorde net dit liedje en kon me niet inhouden...
zo mooi verwoord... doet me beseffen dat ik nog wat tijd ga nodig hebben om over haar te geraken...
ben begonnen aan het pad nr het einde vd lange tunnel en ga dat blijven volgen, het verdriet zal ooit wel vervagen hoop ik, mr dit liedje... als ik dit ooit kan beluisteren zonder tranen dan weet ik dat ik ben waar ik nu hoop ooit te geraken...

(let niet op de beelden, vond geen andere versie waar Bob Dylan het zelf zingt)

Heb deze daarstraks in de wagen lekker hard opgezet en heerlijk meegebruld:

doet deugd, een aanrader

hoe een liedje soms zo mooi kan verwoorden wat je voelt...

dacht dat ik op goede weg was,
de intense pijn en verdriet van in het begin werden stilletjesaan meer en meer afgewisseld met leuke momenten,
er waren/zijn zelfs dagen, soms meerdere na elkaar, waarop ik mezelf terug vind, m'n zelfzekerheid, levenslust, en waarop ik zelf geniet van de voordelen van single te zijn,
maar dan plots, sinds enkele weken, onverwacht en zonder reden komen ze,
die herinneringen, het verdriet, het onmetelijke verdriet en de eenzaamheid,
eenzaamheid zelfs als ik niet alleen ben,

I let it fall, my heart
And as it fell, you rose to claim it
It was dark and I was over
Until you kissed my lips and you saved me

My hands, they're strong
But my knees were far too weak
To stand in your arms
Without falling to your feet

But there's a side to you that I never knew, never knew
All the things you'd say, they were never true, never true
And the games you play, you would always win, always win

But I set fire to the rain
Watched it pour as I touched your face
Let it burn while I cry
'Cause I heard it screaming out your name, your name

When laying with you