Mis haar...

Saying I love you
Is not the words I want to hear from you
It's not that I want you
Not to say, but if you only knew
How easy it would be to show me how you feel
More than words is all you have to do to make it real
Then you wouldn't have to say that you love me
'Cause I'd already know

What would you do if my heart was torn in two
More than words to show you feel
That your love for me is real
What would you say if I took those words away
Then you couldn't make things new
Just by saying I love you

Verdorie wat ben ik dom geweest...
Juist even op een site gekeken met lokaal nieuws en plots een artikeltje over een aantal cursisten die hun brevet eerstehulp kregen uitgereikt en daar stond ze bij... Dom van me, want ik wist dat ze die cursus volgde. Daar stond ze dan op foto, ze zag er slecht uit eigenlijk, maar toch... Pijnsheut, de wereld stond weer even stil, tranen bedwingen...
Dacht dat ik op goede weg was en ze los aan het laten was, en dan plots wordt je toch weer even in de realiteit gegooid...
Niet meer aan denken, doorwerken, ... lukt niet... pfff...

heb al even niets meer gepost hier...

t gaat wat beter, voel me beter in mn vel en de hevige pijn is wat 'verzacht' of mischien betergezegd wat meer op de achtergrond...
krijg nu ook redelijk wat 'interesse' vd ladies... en dat geeft een boost aan mn zelfvertrouwen...

maar toch, toch blijf ik aan haar denken... mis ik haar enorm...

stel me dan de vraag, als er zovelen achter mij aanlopen, waarom kan ik haar dan blijkbaar toch nog niet echt loslaten?...

voelde me sinds een twee tal weken wat beter, kon beetje loslaten, zag de toekomst terug wat rooskleuriger in, kon beetje relativeren...
en dan deze week zoals een boomerang terug naar af...
pfff...

"With all the smiles you brought me, I never thought that you could cause me so many tears."

Het is nu drie maanden geleden... De dag dat de wereld voor me stilstond en ineenstorte...

Vandaag deed ik terug een hemd aan, eentje dat ik enkele jaren geleden in de kast legde, wat te klein geworden was, met de hoop dat ik er ooit weer in zou passen. Het zit me terug goed nu... Voelde goed vanmorgen, weer een goal bereikt...

Het is alsof de tijd is teruggedraaid. Alsof ik ben teruggekatapulteerd...

Toen, voordat ik je heb ontmoet, was alles zo onzeker en onvoorspelbaar.

Wat is het leven soms raar.
Enkele maanden geleden was alles nog goed. We genoten van het leven, hadden tijd tekort, waren gelukkig. Dachten aan de trouw, onze toekomst, we gingen ervoor.
Maar blijkbaar vond je, voor één of andere reden, geen rust. Dat gevoel had je blijkbaar meer en meer de laatste weken, waardoor je de beslissing nam om weg te gaan. Je wou je rust terug vinden en vond het eerlijker tov mij.

een tijdje geleden, toen je huilde en zo verdrietig was over je verleden vroeg je me waarom je zoveel pijn moest ervaren in het leven...

ik had niet echt een antwoord en zei dat er geen reden was maar dat pijn bij het leven hoort opdat je daardoor ook oprecht geluk kan aprecieren, iemand die nooit pijn heeft doorstaan beseft minder wat het is om het omgekeerde te ervaren, beetje zoals ying en yang, het ene hangt vast aan het andere, zonder het ene bestaat het andere niet dacht ik of probeerde ik te verantwoorden...