Ik heb zoveel zin om haar te bellen of op te zoeken. Gewoon om haar duidelijk te maken hoe dom deze situatie is. Dat het eindelijk eens tot haar doordringt. Maar dat mag ik niet doen.

Ook al zei ze gisteren dat ze onze onnozelheden mist en dat ze niet meer goed kan slapen nu ze terug alleen moet slapen.

Waarom zegt ze dat? Dan is het toch niet moeilijk? Het is zo duidelijk dat ze haar goed voelde als ze bij me was. Waarom wil ze dat dan niet? Waarom kan ze haar niet over die ( valse ) verliefdheid zetten en gewoon nog eens proberen met mij?

Het doet zo een pijn. Gisteren kwam ze nog op msn vragen of ze nu niets meer tegen me mocht zeggen. Ik heb haar gezegd dat dat het beste is. Dan kan ze nadenken en kan ik alles verwerken.

Gisteravond ben ik op de autosnelweg in tranen uitgebarsten, toen ik een liedje hoorde dat ze nog voor me had aangevraagd, een paar weken voor die andere vent in het spel kwam.

Ik kan nog steeds niet geloven hoe snel dat gevoel van haar is omgeslagen, en ergens ben ik er zeker van dat die gevoelens niet oprecht zijn. Die vent is zeker niet oprecht. Daar ben ik WEL zeker van. Die wil gewoon eens spelen en dan terug gaan naar zijn vrouw en kinderen.

Ze heeft niet meer gereageerd. Ik kan het niet geloven. Beteken ik zo weinig voor haar? Was heel onze relatie slechts schijn?

Ik voel me zo klote, gebruikt bijna. Alles had ik over voor haar en blijkbaar was het niet genoeg voor haar om voor mij te kiezen. Wat een rotwijf.

Ik hoop dat ze nog heel hard tegen de lamp gaat lopen...

Ik heb al ongelofelijk veel spijt dat ik die mail gestuurd heb. Wat als ik haar nu begin te pushen in haar beslissing? Wat als ze verkeerd beslist door die mail?

Ik ben opeens vreselijk bang. Maar ik ga er niet nog een mailtje achter aansturen of bellen of wat dan ook. Anders ga ik nog superopdringerig lijken ook!

Ik word gek!

Ik heb haar vandaag een mail gestuurd. Ik kan zo niet meer verder. Dit is wat ik haar gestuurd heb. Wat denken jullie ervan?

Ik ga deze mail heel kort houden, want het doet veel pijn om hem te schrijven.

Ik heb je nu op alle mogelijke manieren laten weten hoeveel ik van je hou, hoeveel ik je mis en hoe graag ik zou hebben dat we terug samen zijn. Maar het wordt me nu meer en meer duidelijk dat dit niet meer zal gebeuren. Waarom weet ik niet en die vraag zal ik ook nooit kunnen beantwoorden. Ik weet dat je niet aan die gevoelens kan doen, en ik verwijt het je ook niet. Het is gewoon te pijnlijk voor mij om je iedere keer weer te horen, te zien of op msn te spreken en te weten dat ik niet meer bij je kan zijn.

Gisteren ben ik naar mijn ex toe geweest om de laatste dingen op te halen en mijn sleutel terug te geven.

Ik had alles in een briefomslag gestoken, samen met een brief. Toen ik bij haar binnenkwam deed ze de deur dicht en gaf me een stevige knuffel. Ze rook mijn nieuwe aftershave en zei dat die heel lekker rook. Ze bleef ruiken...en kuste me in mijn hals, dan op mijn gezicht en uiteindelijk drukte ze haar lippen tegen de mijne. Ikzelf had nochthans geen aanleiding gegeven. ik bleef gewoon staan, zonder veel te zeggen. En toch heeft ze me gekust. Even daarna zei ze "sorry" want ze had het niet mogen doen. Dat ze afstand moest nemen om alles wat te kunnen plaatsen. Ze heeft me wel nog veel omhelst en ik heb haar toegefluisterd dat ze haar nooit mooest schamen als ze terug wou komen.

Deze nacht heeft ze weer gebeld naar me. Om 03u20 werd ik wakker gebeld door haar. Ze huilde. Mijn hart brak maar ik heb geen emotie laten merken. Ze was bang. Ze zei dat ze alles aan het verpesten was op school, dat ze geen fut meer had. Dat ze geen oog meer dicht doet. Ik heb haar zo goed mogelijk getroost en haar raad proberen geven. Maar het hielp niet. Ze zei dat ik haar niet meer kon troosten en dat sneed me in twee. Maar ik denk dat niemand haar op dit moment kan troosten. Ik snap het niet. Waarom bijft ze bellen? Ze wil zelf geen relatie meer. Wil dat nu zeggen dat ze toch nog twijfelt? Ikzelf laat haar met rust. Geen smsjes, geen msn, geen mails, niets. Waarom blijft ze mij dan bellen?