De pijn is aan het opkomen... het besef is aan het komen dat ze voorgoed weg is. Dat ze nu van die vent houdt, ook al verdient hij het niet. Ik kijk zo uit naar de dag dat die gevoelens weg zijn. Dat het allemaal zo erg niet meer is. Dat is haar niet hoef te missen. Dat ik niet meer verlang naar haar.

Het doet zo een verschrikkelijke pijn. Ze is weg... en ik blijf alleen achter. Hoe kan ze? Waarom? Wat heb ik gedaan? Wat heeft die vent dat ik niet heb? Waarom heeft ze het geen kans meer gegeven?

Ik hoop echt dat ze het deksel op de neus krijgt en dat die dag van zoete wraak er komt. Ik ben zo moe...zo opgebruikt. Ik voel me zo leeg en waardeloos.

Ik werd gisteren gek van de onzekerheid... Nu heb ik ze. Het is volledig over en uit tussen haar en mij. Ze heeft gezegd dat ze nog steeds verliefd is op die vent, en dat het alleen maar erger wordt. En ze heeft al zoveel voor hem moeten doorstaan ( wat een gelul ) en hij gaat scheiden van zijn vrouw ( zwanger en al een kind ! ). Dus ja, met zo een vent MOET je wel verdergaan!

Ze zei dat ze me echt nog graag zag. Ik geloof er niets meer van. Ik voel me echt vernederd, een loser, een idioot. Hoe ziek is dit??? Hoe kan dit gebeuren???

Ach ja. Mij een zorg. Ik heb haar nu al zo lang niet gezien en ergens wist ik dat het hierop ging uitdraaien. Ik ben maar een gewone jongen, ik kan mijn liefde niet laten blijken door een volledig gezin achter te laten.

Ik word gek van die onzekerheid... Zoals eerder al geschreven heeft ze me twee weken geleden nog gebeld om te zeggen dat ze me nog echt graag zag en dat ze het echt nog niet wist... Ze wou me geen valse hoop geven zegt ze dan. Dat doet ze natuurlijk wel... En nu heb ik er nog niets van gehoord. Buiten dan antwoord op een mailtje dat ik haar gestuurd heb in een moment van zwakte ( mijn eerste moment van zwakte trouwens ).

Ik snap het echt niet meer... Waarom eerst dat en dan niets meer? Haar gedachtes zullen wel bij haar eindexamens zitten. Maar toch... Ze kan toch iets laten weten? Zeker nadat ze zoiets heeft gezegd... Ik laat haar weer volledig met rust om geen extra druk te geven. Ik wil haar echt nog wel tijd geven...Maar ondertussen zit ik weer op die mallemolen van onzekerheid...

Het ging beter met mij. Ik zocht zelf geen contact met haar en voelde me ook echt wel beter, beetje bij beetje. Ik had goede vooruitzichten op professioneel gebied, werkte aan een spannend, leuk en belangrijk project die mijn o zo prille carriere een stevig zetje in de rug kon geven. Ik heb mezelf helemaal gegeven en voelde dat dit echt het begin was van iets nieuws.

Tot ze twee weken geleden belde... Om te vragen hoe het was en hoe het ging met het project. Ik ben gewend dat ze af en toe belt, als het niet zo goed met haar gaat. En iedere keer luister ik aandachtig en probeer haar te troosten. Maar twee weken geleden... Ze zei me dat ik overschot aan gelijk had over die vent en dat ze er met open ogen was ingerold. En dat ze me geen valse hoop wou geven, maar dat ze me écht nog graag zag en dat ze heel blij was van me te horen ( dat hoorde ik ook wel aan haar stem ). We hebben meer dan een uur aan telefoon gehangen, en ik voelde me zo goed dat ze het ingezien had. Ze stelde voor om een dagje naar zee te gaan, na haar examens, om te zien hoe het tussen ons zou gaan. Ik heb ingestemd, want ik wil haar nog steeds terug. Ze voelde haar ellendig om wat er gebeurd was ( en het is niet de eerste keer dat ze zegt dat ze het niet had mogen uitmaken ) en ik probeerde haar te troosten en begon in het rare accent te praten waarvan ik wist dat ze dat ongelofelijk leuk vindt en altijd om moet lachen. En nu ook begon ze te lachen, maar met een krop in haar keel. Ze moest gaan eten zei ze. Ik zei dat ik haar nog altijd graag zag en zij zei dat ze me ook nog altijd graag zag. Ik heb me een tijdje goed gevoeld omdat ik toch weer hoop kreeg. Maar ondertussen zijn er alweer twee weken voorbij en ik ben zelf zwak geworden en heb haar een keertje een sms gestuurd en nog eens een mailtje. Puur uit interesse voor wat ze deed. Ze heeft ook geantwoord, wat ze meestal niet of pas later deed. Maar nu ben ik weer helemaal bij af... Alles wat net beter begon te worden, doet nu weer pijn.

Het is nu een week geleden dat ik haar gemaild heb dat ze me met rust moet laten ( zie elders op de site ) en het blijft zo moeilijk... Ik heb zoveel moeite om haar niet te bellen, niet te mailen hoeveel ik van haar hou...

Ik vraag me steeds af of zij het ook moeilijk heeft, nu ik er niet meer ben. Dat kan toch bijna niet anders? God, wat mis ik haar. Wat mis ik haar lach en haar liefde. Wat mis ik alles.

Ik wou dat ze belde, dat ze inzag dat ze verkeerd bezig is. Maar dat zal nog wel even duren vrees ik. Ik hoop dat het niet te laat is voor ons. Ik laat haar nu maar het beste met rust. Ze heeft het nu heel druk met haar eindwerk en haar examens. Dan zal mijn pijn haar alleen nog verder weg duwen.

Gisteren ging het weer even beter. Maar nu komt de pijn terug opzetten. Weer die vragen, weer die twijfel en wanhoop. Weer die pijn... Ik moet mezelf in bedwang houden om geen contact met haar te zoeken, gewoon om haar te horen.

Ik wil niet dat ze in haar ongeluk loopt met die vent. Hij maakt zoveel kapot. Hij maakt mij kapot, hij maakt haar kapot en dat alles omdat hij gewoon eens goed van bil wil gaan. En zij is zo goedgelovig om er in te lopen. Ik voel me zo vernederd en alleen.

Ze ziet het echt niet. En ze zal gekwetst worden. En dat wil ik helemaal niet. Ik wil ze beschermen voor die vent, voor haar eigen fouten. Maar dat kan ik niet.

Het is nu half twee 's nachts en ik ben klaarwakker. Ik lig me steeds maar af te vragen hoe komt dat zij het er niet zo moeilijk mee lijkt hebben. Waarom zij niet constant smst of belt of wat dan ook? We hebben meer dan een jaar lief en leed gedeeld en ik was er echt van overtuigd dat ze van me hield. Hoe kan dit op minder dan een maand stuk gaan?

Ik weet ook helemaal niet meer waar ik sta. Denkt ze nog na over ons of is het nu definitief voorbij? Waarom kan ze me geen duidelijkheid geven? Waarom moet ze altijd in raadsels spreken? Spreekt ze nog wel de waarheid?

Ik zit met zoveel vragen, maar het lijkt er op dat ze niet meer van me houdt. Ook al heeft ze gezegd dat ze ons gekheden mist, dat ze niet goed kan slapen nu ze weer alleen op haar kamer ligt en me steeds probeert te kussen als ik er ben. Als we samen zijn wordt ze zo verliefd op me, ik vraag me af of ze nog aan me denkt? Of ze ECHT nadenkt over wat er gebeurt. Of ben ik slechts een schim in haar herinneringen? Is alles al voorbij en doet ze gewoon zo om me niet te kwetsen?