Ik zit met een vraag. Mijn ex is morgen jarig. Het is ondertussen al van half augustus geleden dat ik nog iets van contact met haar heb gehad. Heb niet meer gereageerd op haar smsjes en niet meer opgenomen toen ze belde.

Nu vraag ik me af of ik iets zou sturen voor haar verjaardag of niet... Ik kom er niet uit. Langs de ene kant wil ik het helemaal niet, maar langs de andere kant wil ik wel, gewoon laten zien dat ik het nog niet vergeten ben?

Wat denken jullie?

Hoi iedereen!

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik hier nog eens iets gepost heb, maar maak je niet ongerust, ik leef nog.

En laat ik maar alvast zeggen dat ik BLIJ ben dat ik leef. Voor de meeste mensen die hier zitten ( nog maar net of al een tijdje ) lijkt het misschien even niet zo maar geloof mij, het komt echt goed!

De mensen die me kennen en mijn verhalen hebben gevolgd zullen ook wel weten dat ik DIEP in de put heb gezeten na het afspringen van mijn vorige relatie. Ik zag geen uitweg meer, niets zou ooit nog goedkomen. Tenminste...dat dacht ik toen. Ondertussen zijn we alweer enkele maanden verder en ik voel me nu beter dan ooit.

Je hebt soms van die dagen...

Je droomt de hele nacht over je ex, je wordt wakker in een slagveld van lakens met een slecht gevoel. Het gemis staat weer aan je deur, klaar om je de hele dag te gaan achtervolgen. En op één of andere manier wéét je gewoon dat je die dag weer aan alles herinnerd zal worden. Je komt weer allemaal dingen tegen die met je ex te maken hebben.

Vandaag is zo een dag voor mij. Heel de nacht over mijn ex gedroomd, opgestaan met dat vreselijke gevoel en met de vragen die normaal niet zo sterk meer doorkomen. Maar dat is nog niet zo erg. Je bent het al "gewend". Maar dan komt een vriend je vragen of je nog een bepaalde afbeelding hebt die hij nodig heeft. Dus ik ga graven in mijn archieven. En daar staan ze dan... Foto's van mij en mijn ex... We zien er beiden zo ongelofelijk gelukkig uit. We stralen. Haar armen om me heen, lichtjes in haar ogen. Ze was gelukkig, ik was gelukkig, alles was goed. Er breekt iets binnen in me en gelijk komt alles weer naar boven. Where did we go wrong? Wat is er gebeurd? Hoe komt het dat die liefde die zo hard van haar afstraalt opeens ophield.

Zware nacht gehad... Ik weet niet hoe het komt. Gisteren voelde ik me nog redelijk goed. Het gemis was niet zo erg, ik vond het bijna zielig hoe ze haar zo heeft laten ompraten door die vent... Ik heb " Lost " Van Anouk twee keer gehoord en het deed me niets meer. ( Even duidelijk zijn... "Lost" was de manier van haar om aan te geven op msn dat ze voor die vent gevallen was ) en ik heb samen met mijn broer en zijn vriendin lekker gegeten. Alles zat dus wel snor. Tot ik in mijn bed kroop. Ik was lekker moe van een drukke werkdag en keek er naar uit mij tussen de lakens te vleien en zalig te gaan dromen. Maar opeens begon ik haar weer te missen. Het voelde opeens allemaal zo goed niet meer aan. Ik ben uiteindelijk wel in slaap gevallen, maar ik heb heel onrustig geslapen. Ik heb gedroomd over mijn ex. En het kan niet leuk geweest zijn want ik ben drie maal wakker geworden, badend in het zweet. Vanmorgen dan heel slecht opgestaan van mijn gsm die roodgloeiend stond van de oproepen. Meestal klanten en één grote klant die nog geen levering gekregen had. Dus ik ben de hele morgen druk in de weer geweest om alles recht te trekken. Ik kon mijn baas ook niet bereiken want hij is WEL op vakantie.

Ik haat het. Dat klote gevoel dat ik heb. Die pijn. In mijn vorige post vroeg ik me af hoe lang het nog zou duren voor ze volledig uit mijn hoofd zou verdwijnen. En op dit moment heb ik echt het gevoel alsof dat nooit zal gebeuren. Ik blijf er over gaan in mijn hoofd. Alles opnieuw en opnieuw, alsof ik het zelf niet kan tegenhouden. Dan komt op hetzelfde moment dat verstikkende gevoel opzetten. Die pijn, dat gemis. Ik voel me niks waard op dit moment. Mijn leven zonder haar is ongelofelijk saai. Ik heb niks te doen. Mijn vrienden werken allemaal en 's avonds willen ze bij hun vriendin zijn. Nieuwe mensen ken ik nog niet ( buiten een paar via deze site ) en het zegt me allemaal zo weinig. Ik heb geen zin in dit alles. Niets spreekt me aan. Niets dat me ook nog maar in het minste kan bekoren. Ik leef volop op automatische piloot. Handelen zonder denken, zonder nog ergens bij stil te staan.

Ik vraag me af hoe lang dit allemaal nog gaat duren, dat malen in mijn hoofd, die pijn, dat gemis. Blijft het duren omdat ze nog steeds contact zoekt? Ik weet het niet meer.

In mijn vorige blog zei ik al dat ze me weer twee maal gecontacteerd had. Ik snap niet waarom ze het doet. Ze wéét dat ik rust wil. Ze wist dat ook toen ze belde. Alleen had ze er toen niet aan gedacht zei ze. Da's toch onzin? En iedere keer voel ik me dan wel iets beter, maar na een paar dagen gaat het weer bergaf. Dan komt het gemis weer, het verlangen naar samenzijn. En ook een verlangen om het allemaal weer goed te maken tussen ons, ook al heeft ze me bedrogen en weet ik dat die kans er echt niet meer in zit. Maar de mallemolen in mijn hoofd blijft draaien en draaien. Nog altijd diezelfde vragen, diezelfde angsten. Ik heb het gevoel nog geen stap verder te zijn als vier maanden geleden.

Afgelopen week heeft ze weer twee maal van haar laten horen. De eerste maal was dinsdag, toen ik aan het werk was. Ze belde met de vaste lijn, dus haar ik had niet door dat zij het was. Ik nam op.

We zijn beginnen praten. Ze was naar Parijs geweest met haar ouders en haar zus. Ze was dan ook in een café geweest waar ooit een film opgenomen werd. Dus ze belde om me dat even te vertellen. Ik snap het niet. Moet je daarom gaan bellen? Dan ging ze verder over dat het druk was en waar en wanneer ze vakantiewerk ging doen. En dan nog eens waar een wanneer ze op vakantie gaat.

Daarna vroeg ze wanneer ik vakantie had en of ik plannen had. Dat valt tegen. Mijn vakantie is officieel ingetrokken wegens veel te veel werk. Ze vond het erg dat ik geen plannen had. Nou, dat moet zij haar niet aantrekken. Ze vroeg hoe het met me was. Ik zei dat het nog niet veel veranderd was. Dat ik me bezig probeerde te houden en dat er verder niets te melden was. Ze zei dat het wel over zou gaan, dat het wel zou vervagen. Daar heb ik niks aan. Nu ja, ze zei dat ze helemaal geen zin heeft in een relatie op dit moment en dat ik niets hoef te vrezen voor die andere (?) , die vent dus. Maakt dat nog wat uit? 't Is voorbij tussen ons, kan mij het dan nog wat schelen? Ze zei dat ze echt geloofde dat als we voor elkaar gemaakt zijn, dat het dan wel weer goed komt. Wat een onzin. Een relatie gaat niet zomaar vanzelf. Soms moet je vechten. Waarom zouden er anders zoveel scheidingen zijn ? Nee, dat is echt onzin. Toen werd de verbinding verbroken. Ik stuurde een smsje dat ik misschien nog wel zou bellen die avond. Ik heb het uiteindelijk niet meer gedaan. Wat voor zin heeft het? Geen enkele.