Tijd om weer eens te schrijven hoe het gaat. Bellen is best gezellig, ze lijkt vrolijk en het is een beetje zoals vroeger.

Woensdag kwam ze bij me langs. Direct was er spanning. Tijdens het eten en daarne begon het weer. Verwijten, alles wat ik zeg wordt verdraaid zodat het negatief is.
Ik heb direct gezegd dat ze niet zo moest doen. Het ging iets beter, we deden een spelletje om de stiltes te verbreken. Ze zegt altijd dat ze 't niet leuk vind om spelletjes te doen. Deze keer wilde ze wel. Ze straalt dan alleen onvreden uit maar ik had zoiets van, "Als je niet wilt dan moet je het zelf zeggen, ik ga niet voor je kiezen".

11 juni. Veel en lang gewerkt. Er moet zoveel gebeuren. Wel vrolijk overgens. Goede telefoongesprekken met mijn vriendin. Toch laat ik me niet verleiden door haar. Als ze me weer voor stront uitmaakt dan ga ik direct over op handelen. Dan maar heftig. Mijn leven laat ik niet verzieken. Zo, en nu wat eten.

Net fietste ik terug naar huis en belde ik mijn vriendin. Het was fijn om te spreken, we babbelde als vroeger. Ze zei ik dat het gesprek de lucht voor haar geklaard heeft. Ik heb duidelijk gezegt dat ik het nodig heb dat ze lief tegen me is. En zich niet afreageert op mij. Dat vond zij ook. Ik voel me vreemd. Eerst bijna uit, nu weer het gevoel dat het misschien wel kan.

Ik blijf schrijven, ook om zelf een beeld te hebben over hoe het is. Vertwijfeling is wat ik voel. Ik weet het niet meer.

10 juni. Gisteren zouden we wat gaan eten en naar de film gaan. Mijn vriendin kwam naar mij toe en toen ze binnenkwam zei ze dat ze (bij mij) thuis wilde blijven. Prima, we hebben gegeten en toen ging het mis. Het is moeilijk te beschrijven. Elk woord wordt negatief uitgelegd. Elk woord. Voorbeelden weet ik niet meer. Op een gegeven moment zei ze: "Misschien is het beter als ik naar huis ga". Mijn antwoord was, ik heb liever dat we gezellig en lief tegen elkaar doen, maar als je dat nu niet kan dan is het beter dat je naar huis gaat. Ze werd boos op me, omdat ik tegen haar gezegd had dat ze naar huis moest. Onzin. Onredelijk. Toen ben ik opgestaan en heb gezegd dat het genoeg was. Dat ze alleen maar onaardig tegen me doet. Dat ik het niet meer aan kan. Ze pakte haar spullen en liep zonder iets te zeggen weg. Ik zie nog dat ze de bloemen die ik voor haar gekocht had mee moest nemen. Ze pakte ze en liep weg. Ik werd voor het eerst boos en gaf haar haar sleutels terug en vroeg om die van mij. We wisselden sleutels uit en ze vertrok. In een soort roes ben ik op bed gaan liggen. Na een half uur besloot ik om te gaan wandelen. Toen ik buiten kwam stond ze om het hoekje op me te wachten. Ik zei, ik ga wandelen en als je mee wilt dan vind ik het goed. Dan wil ik met je praten over hoe we hier uit gaan komen. Omdat ik veel erg veel om je geef en niets liever wil dan dat het goed komt. Ze bleef staan en zei niets. Ik zag het als een laatste kans voor haar. Als ze iets voor me voelt dan wil ze er toch alles aan doen om weer samen te komen? Ze pakten die kans niet. Na een tijdje liep ze achter me aan maar stopte bij haar auto. Ze bleef er lang inzitten zonder weg te rijden. Ik ben teruggelopen om te vragen of ze mee ging en ik heb gezegd dat ik het liefst wil dat ze ook zegt dat ze er voor wil gaan. Ze stapte uit en liep boos mee. Ze wilde niet wandelen. Na een tijdje zijn we op een muurtje gaan zitten en hebben we gepraat.

Onbestuurbaar. Dat is eigen het enige wat ik nog kan zeggen. Ik weet het niet. Misschien even terug in de tijd. We waren een lang weekend weg. Een weekend vol met moeilijke gesprekken. Wel was het anders. De gesprekken eindigde goed. Er is een hoop gevecht maar uiteindelijk begrepen we elkaar. De gesprekken waren terecht ook, ik heb dingen fout gedaan. De verjaardag van haar moeder vergeten. Haar moeder heb ik niet gekend. Ik had de datum moeten onthouden van vorige jaar. Ik heb er niet aan gedacht en ze zegt nu: "ik ben toch weer alleen, net zo als vroeger". Ja en nee. Ik had er aan moeten denken. Maar we kennen elkaar nog niet zo lang. Ze had kunnen zeggen dat ze die dag niet alleen wou zijn. Ik kan mijn best doen, maar ik kan nooit precies weten en doen wat ze het liefst wil zolang ze het niet zegt.

Vandaag gaan we een weekend weg. Ik ga zoveel mogelijk mezelf zijn. Ben bang voor spanningen, loop op eieren. In mijn hoofd hoor ik al weer de discussies gaan en gaan. Dat ga ik dus niet doen. Ga mijn ding zeggen en als ze het niet wil horen dan maar niet. Ik ga niet tot diep in de nacht mijn best doen om haar vrolijker te krijgen. Ik ga mezelf zijn, lief, vriendelijk maar geen opoffering. Dat niet meer. Nee, dat niet meer. Vertel jullie snel hoe 't was. Tot maandag.

Nog even een berichtje. Vandaag de 2e van de 4 5:00 tot 22:00 dagen. Op de terugweg belde ik mijn vriendin nog even , gewoon voor de gezelligheid. Ze was weer in de stemming "ik heb het zwaar maar vind dat ik tegen jou niets moet zeggen omdat we elkaar een tijd niet gezien hebben en daarom vertel ik niets maar laat ik wel merken dat ik het heel moeilijk heb". Prima, ik heb gezegt dat ze altijd alles mag vertellen, maar dat het natuurlijk niet hoeft. Het is zo flauw dat ze laat merken dat ze zich slecht voelt maar dan net alsof ik vind dat ze er niet over mag praten. Als je niets wil zeggen, laat dan niet continu doorschemeren dat je je naar voelt.