Ik wil niet meer zo moe zijn. Ik wil slapen s'nachts. Ik wil iemand die dicht bij me staat. Ik wil geen pijn meer in mijn nek. Ik wil lente. Ik wil blij zijn. Ik wil dat het weer fijn is om thuis te komen. Ik wil weer zin hebben in het weekend. Ik wil niet bang zijn voor een avond alleen. Ik wil een arm om me heen. Ik wil iemand heel er erg leuk vinden. Ik wil mezelf niet zo centraal stellen.
Daar kots ik van.

Net werd het even te veel. Verandering op het werk. Werknemers zijn een tube tandpasta. Wij dachten dat we leeg waren, totaal uitgeknepen, maar de directie denkt: nou, daar zit nog wel wat in.

Poe. Wat een avond. Ik heb heerlijk geklommen in de klimhal. Samen met vrieden, echt super. Om 23:00 zet ik een vriendin van me thuis af en rij nog even naar een goede vriend.
Hij verteld me dat hij P, mijn ex, heeft gebeld om totziens te zeggen. Vriendengroepen mixen op na 4 jaar...
Hij heeft wel met haar gesproken. Hij verteld me dat ze verdrietig is, maar ze geen chaos meer in haar hoofd heeft. Dat ze veel met vrienden is, niet alleen thuis wil zijn, maar dat het wel goed is zo.
Ik werd daar heel verdrietig van. Mijn hoop op een gesprek en een 'ik mis je en kan niet zonder je'gaat in rook op. Verdriet spuit door mijn hoofd.

Soms zit verdriet als een nevel door je hersens, soms ook niet en dan ben je rationeel. Momenten waarop je eigenlijk aan je werk moet (sorry baasje) maar waarop je ook helder kan denken over jezelf.

Even een korte schets. 4 jaar bij elkaar. We gingen samenwonen en er was zoveel vertrouwen in elkaar dat we een huis gingen kopen. Zij vond dat we moesten stoppen. In twee weken tijd van een huis kopen naar niets meer. Dat is vreemd. Dat is niet normaal. Ik dacht dat ik haar kende.

Afgelopen woensdag 2 uur aan de tel. gezeten. Ik had haar gebeld omdat haar vader mij ging bellen en om uitleg vroeg. Haar vader is erg ziek, kapot gerookt en kapot gedronken. Hij was nu ook bezopen. Daarna had ik haar gebeld om te vertellen dat ik dat niet fijn vond. Maar wel 2 uur gepraat. Koetjes en kalfjes, niets met inhoud. Wel heeeeel gezellig. Ik krijg smsjes over dezelfde koetjes en kalfjes. Wat ze gedaan heeft en wat ze doet. Ik heb haar niet meer gebeld na woensdag. Wel smsen, het is immers nieuw jaar...

Op de fiets terug van mijn werk. De hoek om, vlak voor ik thuis ben. Ik kijk zonder te denken naar de parkeerplaats in de hoop een klein rood auto tje te zien. Maar die staat er niet. Nooit als ik die hoek om kom.

In de supermarkt zoek ik eten. Ik wil lekker eten, kip met broccoli en witte saus. Maar dat hebben wij ooit voor het eerst samen gemaakt. Ik koop het toch. Ik moet er toch doorheen. Bij de groente staan taco pakken. Dat hebben we voor het laatst gegeten denk ik. Na de kassa gaan de spullen in de tas. Haar tas.

Tijdens de lunch gaat het over goede voornemens. Stoppen met roken. Ik zie de plek in Italie, aan dat meer, waar zij stopte met roken. Zomaar opeens, zonder dat ik het vroeg. Het gaat brandende kerstbomen. Ik zie ons zitten, hoog in de bergen. Een vuurtje van dennentakken. En hoe die de lucht in gingen.

Een dag voor kerst. De telefoon. P belt, of het goed gaat. Gaat wel. En met jou. Ook. Of eigenlijk niet. Zeg het maar door de telefoon, ik begrijp het nu al. Nee, ik kom naar je toe. Hoop? Nee, meer zekerheid over de afloop. P wil niet meer.

Vier jaar terug was het. Haar zus woonde bij mij in het studentenhuis. Ze was erg ziek en ik zocht hulp voor haar. P kwam en is die week niet meer weggegaan. Het was zo snel goed tussen ons. Tuurlijk was P er voor haar zus, maar ja. Ze sliep bij mij.

Na een paar maanden was het over. Maar niet echt. Twee weken lukte het en daarna? Alleen maar bij elkaar zijn. Het was goed zo. De liefde werd minder, de band werd beter. De strubbellingen kwamen, de overtuiging dat het goed was ook. De vakantie's samen. Niet altijd goed. Maar wel goed genoeg! Ik kon mijzelf zijn, na een paar jaar. Ze weet alles van m. Echt alles. Nog nooit zo kwetsbaar, nog nooit zo dicht bij iemand. Nog meer vakantie's, weekende, gemompel, geluk. Elkaars vrienden. Steeds meer. Een dood punt. Ik weet het nog. Dat ze zei, ik weet het niet. De vloer van haar nieuwe woning was net klaar. Ik stond de vensterbank te schilderen. De schrik, niet omdat ze hdat zei, maar omdat ik niets voelde. De gesprekken en uiteindelijk het besluit op een bankje in de winkelstraat. We gaan ervoor! En dat deden we.