Aangezien ik een heel erg drukke werk week heb, ga ik mijn vriendin niet veel zien. Gisteren belde ik haar even en het gesprek was zonder enige wrijving. Aan het einde vroeg ze me of ik boos was over gisteren. Ik antwoorden dat ik haar lief vind. Ik ben blij dat ze door heeft dat ze dan erg lullig doet. Ik heb vaak na zo'n vraag eerlijk gezegd wat ik voelde, maar dat had een nieuwe ruzie tot gevolg. Ik vind dat ik had moeten zeggen dat ik verdriet had. Vandaag stuurde ze me een sms of alles goed ging (werkdag van 5 tot 21), erg lief van haar.

Mrs_miggins, Femmie en Boa bedankt voor jullie reacties! Ja, het is tijd om ook weer eerlijk te zijn naar mijn eigen gevoelens toe. Alleen dat doen wat ik zelf wil. Maar wat als de situatie weer slecht wordt. Ikzelf heb geen invloed op de situatie. Het is haar stemming die omslaat. Dit kan ik zeggen omdat ik nooit vergelijkbare situaties heb met andere mensen (ook ex'en). Ik ben over 't algemeen vrolijk en rustig, wordt niet snel boos en probeer pratend dingen op te lossen.

Ik begrijp het wel een beetje. Het gaat gewoon niet goed met mijn vriendin. Alleen het moeilijk is dat ze mijn hulp niet aanvaart en eigenlijk alleen maar aangeeft dat ik het haar moeilijker maak. En zij maakt het mij moeilijk. Ik ben een (te) lieve persoon, toon veel begrip en wil luisteren en als ze het wil, wil ik haar helpen. Maar als iemand alles wat je zegt verdraait naar iets negatiefs dan verlies ik soms mijn geduld. En dan is er echt iets om me mee te slaan.

De relatie is niet gezond meer. Al tijden niet. Maar ik hou wel heel veel van haar en zei schrijft soms zulke lieve dingen dat ik denk dat het wel goed komt. Ik hou echt heel veel van haar. En ik denk vaak licht te zien, verbetering, nieuwe levenslust. Maar zoals vannochtend, dan ben ik mezelf kapot aan het maken. Dan kost het te veel energie. Waarom niet opzoek naar iemand waarvoor ik hetzelfde voel maar zonder deze depressies. Ik loop op eieren. Hoe is haar stemming? Is dit een dip tussen twee depressies in? Ik weet het niet.

Vannochtend ben ik huilend naar huis gereden.

Ik was een lang weekend met vrienden in de vogezen en ik miste mijn vriendin. Dus vroeg ik haar of ik nog langs mocht komen. Ze zei ja, maar mijn gevoel zei dat ze het niet zag zitten. Ik belde nog een keer om te zeggen dat ik het gevoel had dat ze liever alleen was (het was al laat). Haar toon werd: "ruzie". Ze wist niet hoe ze me nog duidelijker moest maken dat ik welkom was. Maar de manier waarop ze sprak versterkte mijn gevoelens. Ik heb het redelijk effectief geblust door te zeggen dat ik langs kwam als er geen ruzie van zou komen. Nee, zij wilde ook geen ruzie.

In de volgende blogs ga ik een dagboek bijhouden over de mijn vriendin en ik. Alles is zo verwarrend dat ik het een duidelijk wil krijgen. Misschien lukt het door het op te schrijven. Op een oude vertrouwde plaats.

Dit is moeilijk. Ik heb al een tijd een nieuwe vriendin. Meestal gezellig, soms moeilijk omdat ze soms depressief is. De laatste tijd is het eigenlijk alleen maar moeilijk. Ik bedoel hier mee, dat ze niets doet en niets zegt waaruit blijkt dat ze me leuk vindt. Vaak zit ze op de bank, zegt ongeveer niets, kijkt me niet aan en heeft nergens zin in. Ik vraag haar wat ze het liefst zou doen nu, leg een arm om haar heen, zoen haar, vertel haar dat ik haar leuk vind, dat ze mooi is, dat ik van haar hou en en enz. enz. Er komt geen reactie.

Ik ben veel te lief. Ik ga steeds een grens over, bedwing mijn woede omdat ze zo zielig is, probeer het nog een keer. En als ze naar huis is zit ik met een berg frustratie.

Help! Er zit een knoop in mijn hoofd! En ik kan hem niet ontwarren.

Mijn ex (ruim een half jaar) mailt mij over haar vakantie. Goed, leuk, site met foto's. En ze is met een erg goede vriend van mij en een vriendin van mij naar toneel geweest in 't amsterdamse bos. Ik wist daar niets van. Vroeger gingen we met z'n allen. Vanuit mijn vrienden georganiseerd. Ze hebben mij niet gebeld. De vraag die in mij opkomt:
Vinden mijn vrienden haar soms leuker dan dat ze mij vinden?
Waarom vragen ze mij niet meer mee en haar wel? Of heeft zij het georganiseerd? Omdat ze die mensen weer eens wilde zien? Ik hoop het. Toch is het moeilijk. Twee mensen waarvan ik veel steun gehad heb, die me begrepen en waar ik alles in mijn wanhoop aan heb verteld. Die moeten de situatie toch begrijpen? Mijn ex toch ook een beetje haten?

Een vriend van me uit Rusland was in Amsterdam. hij wilde de Jordaan zien. Ik ben in de trein gestapt en op Amsterdam Centraal kwamen we elkaar tegen. De Jordaan. 4 Jaar terug woonde mijn ex in de Jordaan. Ik ben met mijn vriend naar het huis gelopen waar de liefde begon. We kwamen langs de cafeetjes waar we dronken, langs de restaurants waar we aten, we wandelde langs de grachten waar wij toen liepen. Arm in arm. Toen. Het gevoel kwam terug. Een gevoel dat we al jaren kwijt waren, zij woont nu in zuid. We kwamen niet veel in de stad. De avonden, moe na het werk, waren meestal thuis. De weekenden was zij in Delft. Ik was aan het einde niet heel vaak in Amsterdam, wat me nu verdriet doet. Gisteren niet. We liepen. Vondelpark, Leidseplein en terug over de gracht.