dat ik nog iedere dag check of mijn ex op whatsapp zit. Vele avonden, is hij vooral laat op de avond....vanaf half 11, 11 uur heel lang online. Whatsappt blijkbaar ruim een uur met iemand. Heb hem gezegd in een mail dat ik denk dat hij al veel contact heeft met een meisje, zijn nieuwe vriendin. Hij zegt dat hij zijn pijlen niet richt op iemand anders, maar op zijn eigen leven en toekomst. Dat hij niet op zoek is naar iemand, maar het natuurlijk ook niet kan helpen als hij iemand ontmoet.

Ik ben 34. Wordt wel altijd jonger geschat, maar zie dat maar als voordeel voor als de veertig lonkt......
Is het raar dat ik in deze zeer zware tijd mijn ouders zo hard nodig heb. Ik bel ze meerdere keren per dag. Heb afgelopen week mijn vader zelfs 2x midden in de nacht gebeld, omdat ik moest praten. Werd gek anders!
Ben ik nu zo'n klein kind dat ik dat zo nodig heb? Hou zoveel van ze, inclusief mijn zus trouwens, want zonder haar kom ik er ook niet!!

Vanmorgen bij de psycholoog geweest. Maar had van te voren even gekeken op hun site wie het was. Het is een meisje, jonger dan ik (34). Ze praatte heel lief, zacht en begripvol. Had een tweede afspraak voor volgende week, maar heb die inmiddels afgezegd en contact gezocht met een maatschap van psychologen. Het voelde niet goed. Wil graag iemand die wat ouder is, wat meer levenservaring heeft en die mij ook eens hard de waarheid zegt als dat nodig is. Ik zag haar dat niet doen. Ben ik te kort door de bocht gegaan??

Mijn mail naar mijn ex geschreven. Had het al 10x geprobeerd maar kon de juiste woorden niet vinden. Het werd geen mooi verhaal. Dus nu maar gewoon ruw elk gevoel, elke vraag opgeschreven. Heb ik er iets aan gehad......weet ik niet, denk het niet, maar heb het geprobeerd. Hoop dat ik het kan zien als afscheid............neeeeeee, ik wilde helemaal geen afscheid.
Hoop vooral dat hij er ook net zo ruw mee omgaat, niks bedekken met de mantel der liefde zeg maar, om de ander zogenaamd te sparen......voor mij is dat alleen maar liegen.

Schrik niet van de titel!

Maar ben nu weer even los. Een echte gedachte en duidelijke vraag die ik wil stellen. Wanneer weet je nu of je vanuit pijn en verdriet denkt en wanneer moet je eigenlijk direct hulp zoeken omdat je suïcidale gedachten hebt?

Al de hele avond wil ik van alles schrijven hier, maar ik weet niet wat. Of het is te veel van alles???? Wil alles vertellen en ook niks! Weet gewoon niet waar ik moet beginnen.....weet ook niet hoe ik mijn nieuwe leven alleen weer moet beginnen. Raak ervan in paniek.....letterlijk. De zenuwen gieren door mijn hele lijf. Zit trillend op de bank.....kan niet stoppen. Rijp voor de psych! Vrijdag is het weer zover. Heb er nog geen goed gevoel bij. Ze is volgens mij nog jonger dan ik. Kan zij mij helpen? Ben op zoek naar eigenwaarde en zelfvertrouwen.

Waarom neemt mijn ex niet één keer even de moeite om te vragen hoe het met me gaat? We hebben geen ruzie. Hij is met tranen over zijn wangen bij me weggegaan. Hij houdt van me, was alleen niet meer gek op me. Mist iets in onze relatie en vond daarom dat hij eerlijk moest zijn naar zichzelf en mij. Maar waarom laat hij mij dan zo keihard vallen? Waar heb ik dat aan verdiend? Moet elke seconde van de dag met mezelf strijden om niet de telefoon te pakken.............ik hou het niet meer vol zo!