Dit gaat een heel andere blog worden dan dat ik voorheen schreef, hoe "grappig" dit ook eigenlijk is.

Hoi allemaal,

Een tijdje geleden nog zat ik weer (of nog steeds) middenin het proces van liefdesverdriet en lage eigenwaarde nadat die relatie (inmiddels alweer) vier jaar geleden was gestopt. Vanuit hem, ook al wist ik stiekem wel dat het beter zo was.

Het lijkt dus wel alsof het allemaal weer een beetje opnieuw begint. En ik moet daar voor mijn gevoel gewoon weer echt even goed doorheen, misschien kan ik het daarna wel echt achter me laten.

Super mooi lied dat op dit moment precies mijn leventje raakt en beschrijft. Misschien hebben jullie er iets aan.

I don't want to wait anymore I'm tired of looking for answers
Take me some place where there's music and there's laughter
I don't know if I'm scared of dying but I'm scared of living too fast, too slow
Regret, remorse, hold on, oh no I've got to go
There’s no starting over, no new beginnings, time races on
And you've just gotta keep on keeping on
Gotta keep on going, looking straight out on the road

Ik moet zó erg van me afschrijven op dit moment. Voor de zoveelste keer begrijp ik mezelf niet meer. En doe ik mezelf maar mogelijk ook een ander pijn of verdriet.

Mijn schandalige geheim... Iets dat ik tegen niemand kan zeggen. Iets dat ik tegen niemand durf te zeggen. Iets waarmee ik mezelf voor de gek houd. Iets dat mijn leven beheerst. Maar ook iets dat bij mij een waanbeeld veroorzaakt.

Zoals ik de vorige keer schreef ben ik gelukkig met mijn huidige vriend alleen heb ik mijn ex na al die jaren ngo steeds niet 100% losgelaten. En ik zie echt midden in het proces voor de laatste 5%. En in dat proces (4 jaar na dato, dat het uit ging vanuit hem maar na veel aan-uit-aan-uit ook vanuit mij) heb ik mijn ex zelf toegevoegd op facebook (we komen elkaa rnooit tegen).