Hij was online.. En hij vind dat als ik praat over opnieuw naar elkaar toegroeien ik hem onder druk zet. Hij denkt dat er een kleine kans is, en geen peil op te trekken is en die kans dus ckr niet groter is doordat we samen n verleden gehad hebben. Hij wil gewoon vrienden zijn. Want moet ik nu doen. Ik wil hem zo graag terug. Ik weet het echt niet meer... Hij wordt boos als ik hoop heb en wil dan nog meer afstand zegt hij..

Hij zei overigens duidelijk dat als we ooit samen zouden komen het zou zijn omdat we elkaar opnieuw leren kennen en het dan gewoon goed zou klikken, maar alleen als we dan de mensen zijn die we beiden willen zijn. Hij liet weten zijn vrijheid nu erg hard nodig te hebben en ik erg hard nodig had om op eigen benen te komen staan. Ik denk dat het voor mij niet veel zin heeft om te piekeren hierover.. Hij zal nu zijn eigen weg gaan en moet dat zelf doen, evenals ik trouwens. Hij zal misschien andere meiden tegenkomen, en zijn gang gaan.

Gister avond met E gesproken aan de telefoon. Het ging goed met hem. Hij kon zijn vrijheid goed gebruiken zei hij en wilde van zijn 18e levensjaar genieten. Voorheen wilde hij eigenljik nooit iets met vrienden doen, iets wat mij verbaasde maar ja dat wilde hij niet dus liet ik het zo. Gisteravond vertelde dat hij absoluut met vrienden weer wilde afspreken, uitgaan etc. Hij wilde zichzelf zijn en voelde zich door mij elke keer verplicht of tegengehouden. Hij vertelde ook dat hij wel zonder de seks kon opzich en dat dit niet persoonlijk was. Nou die kwam hard aan.

Paar weken terug waren we nog lekker aan het koken.. Vorige week stond ik nog op hem te wachten bij zijn werk en gingen we daarna lekker naar mijn huis.. Wat n switch ineens.. Ik snap het gewoon niet.....

Vanmorgen was het weer even moeilijk. Vooral als ik ga slapen, of als ik net opsta is het moeilijk alles te relativeren en onder controle te houden. Natuurlijk mis ik hem. Maar ik probeer op eigen benen te staan nu. Ik zal wel moeten, moet mijn examen halen dit jaar. Het is de ultieme kans te laten zien dat ik het kan en hier doorheen zal komen. Hij is heel de tijd aanwezig in mijn hoofd, en toch ben ik wel redelijk instaat het vandaag van me af te zetten. Misschien ook wel omdat ik verdriet al afgelopen maanden heb gehad. Ik ben nog bang voor de onzekerheid, maarja..

k krijg echt neit in mijn kop dat het nu uit is.. In oktober stuurde we nog kei lief gedichtje naar elkaar, en vorige weken wilde hij nog met me denken over samenwonen volgend jaar. En maandag was alles nog oke en vond hij mijn kat zo lief op mijn schoot liggen dat hij er traanogen van kreeg en had hij tegen mn moeder gezegd dat t allemaal prima zou gaan enzo. en njah..ik las net deze gedichtjes.. Ik stuurde hem een gedicht toen ik bezig was met wiskunde, en hij mij daarna een terug... En als k dit lees denk k ja.. we hadden wel struikelpunten..maar niet dat het kapot moest ofzo..:s

Ik probeer mezelf heel de tijd voor te houden dat als ik hem evende tijd geef waar hij om heeft gevraagd de kans het grootst is dat t goed komt. Want hij was er erg duidelijk in dat hij zichzelf even wilde ontplooien en zich ni echt relax voelde en k veel van m had gevragen en t zo neit werkte tussen ons. Hij heeft geen uitspraak over de toekomst gedaan maar ook geen garantie gegeven en eht is wel echt uit. Neemt niet weg dat hij 3 dagen geleden nog wel me liet weten sex met me te willen hebben, en hij eergister zei dat hij me mistte en tegen me aankroop toen ik bij hem was.