Er komt een moment, dan weet je jezelf weer bij elkaar te pakken. Het kost tijd, wellicht paniek, zoveel tranen en oprecht loslaten, maar het gaat over. Ik lees nog hier, wanneer ik de resten van liefdesverdriet in m'n hart hoor ruisen. Verder ben ik stil. Maar is t ook niet zo eerlijk dan te laten weten, het gaat over?

Het houden van blijft, mag ook wel blijven. Maar als je ergens het punt bereikt, van los, is nu los, dan gaat er een ander proces in werking. Gezien mijn vader dit jaar ook gestorven is kan ik haast zeggen dat t te vergelijken is met rouw. Fases.
Hè het gaat geweldig

Het is me denk ik echt overkomen, na al het drama van mijn ldvd losgelaten te hebben heb ik serieus de kriebels voor iemand, en het maakt me Spaans benauwd. Even voor het plaatje, ik ben een bisexuele vrouw, was hiervoor samen met een man, ldvd over het bizar pijnlijke einde van onze relatie bracht me tot hier schrijven en nu sta ik opeens op een ander vreemd kruispunt, verliefd zijnde op een vrouw. Het is alleen wel complicated business, vandaar dat ik besloten heb hier even van me af te schrijven ..

Ik ben hier bijna niet meer te vinden, wat me een goed teken lijkt, is het ook. De mismomentjes zijn er nog wel maar t wordt al makkelijker. ik heb ondertussen een hemels huisje weten te vinden in een voor mij totaal nieuwe plek, nieuwe provincie, echt een frisse start, weg van alles wat was, en iets nieuws opbouwen, het voelt echt goed! Ook heb ik hier en daar een flirt, of vlinder en kan ik me openstellen voor dat alles, nog wel met dat ik erg voel dat ik nu absoluut geen nieuwe relatie wil, daar kan ik gelukkig eerlijk over zijn tegenwoordig.. ik geniet wel ..

Roaaar....

Twee weken terug dat ik voor het laatst je stem hoorde..hoe kan het dat ik nog zo stevig sta? Ik was gebroken, maar dat ben ik niet meer. Of hou ik mezelf voor de gek? Het checken van je Facebook etc, die behoefte is al weg, hoe kan dit? Heb ik mezelf voor de gek gehouden hoe diep je zat, of is het verschil tussen samen en alleen zo groot, ten goede, dat ik meer vruchten proef als leed. Wat nu nog door mijn hoofd gonst zo nu en dan is een vleugje woede en vragen. Soms zou ik willen weten of je met haar.... Maar eigenlijk ook niet.

Het is niet dat ik er nou moedeloos om ben, maar het steekt.. Even..vandaag.. Ik moet naar de arts, en ik heb een doodsangst voor artsen maar iets in mijn lijf zorgt dat ik er niet meer om heen kan, ik schreef al vandeweek, griep, koorts, etc... Nou dat komt dus ergens vandaan.. Toen ik gister iets opmerkte wat me nogal bang maakte dat dit wel eens iets kon zijn waarmee ik naar de dokter moet, wilde ik meteen hem berichten, de veiligheid op zoeken, en t liefst vragen of hij mee ging om mijn handje vast te houden, de veiligheid opzoeken, en die veiligheid is hij, zei m'n hart..