Vandaag ervaarde ik iets bijzonders.. Mezelf..

diepe dalen afgelopen weken..

Ik weet niet of het blijft, ik hoop het, maar wilde even kwijt dat ik wellicht wel ga losmaken, uitmaken.. Het weekend samen heeft me enorm diep pijn gedaan, een belletje deze week waarin hij weer zei het niet te weten en.. Nou ja, ik word moe van de zinnen van hem waarin de "je bent de ware voor me" afgewisseld worden met "misschien moeten we het maar uitmaken" .. Ben huis en haard al kwijt, veel meer er op achteruit gaan kan ik niet en dat gebroken hart heb ik nu toch ook al.. Klein draadje waar ik nog doorheen moet, maar ik voel vandaag woede in plaats van verdriet..

Hebben jullie wel eens gehoord van het woord relatieverlaving? Na deze week hard zoeken naar een therapie kwam ik daar bij uit, ik belde met therapeute en zij raadde me aan een tijd bij hun hulp te zoeken EN het boek "als hij maar gelukkig is" van Robin Norwood aan te schaffen. Nou dat deed ik.. En ik heb het boek in de afgelopen 24 uur bijna uitgelezen en ik ben nog nooit zo diep gegaan. Shit.. Shit ...shit.. Ik heb een probleem.. En het heeft nog een naam ook. De "verslaving" aan de ander.. Ik ben door een diep dal gegaan vandaag..

Drie dagen na ons weekend.. Kan ik nergens mijn kracht meer vinden.. In overgave aan het nu, zonder controle over hoe t verder gaat met de relatie wordt ik nu keihard met m'n neus op mijn feiten gedrukt. Gistermorgen voelde ik me daar apathisch bij..stil vanbinnen.. Druk op logeer adres, niet echt de ruimte voor mij. Gistermiddag naar een huisje van een vriendin waar ik een week oppas, alleen zijn even en daar toch ook weer tegenop zien..want ik wist wat zou komen. Gistermiddag werd ik gebeld voor telefonische intake met hulpverlenende instantie..

Dit weekend bij hem geweest ( voor degenen die mijn blogs niet volgen, niet uit elkaar, wel gestopt met samenwonen etc.) .. Het begon heartbreaking heftig, ok het allereerste begin niet, hij zag me weer, en zei me jeetje, wat ben ik blij je te zien, ik word weer opnieuw verliefd op je..het was zo warm, de rest van de zaterdag middag ook en in de avond begon het, na een liefdevolle vrijpartij, weer.. Ik weet niet of ik dit wel kan, ik heb t gevoel in mijn maag dat ik dit niet moet doen, en wederom kon ik scherven uit mijn hart bij elkaar schrapen.

Vannacht ging het mis. Eerder op de avond zat ik bij vriendin, het precieze verhaal kan ik wegens privacy redenen niet uitleggen maar t ging er om dat vriendlief een giga grens overging en een afspraak die voor mij vee betekende vergat. Social media ding ( Facebook is stom..dus..) .. Ik brak, de adem werd me ontnomen..zij wees me er op dat dat online stond, die vriendin, ook enigszins in shock. Ik stuurde je een bericht, je reageerde begripvol en kon jezelf voor de kop slaan dat je mij hierin vergeten was. Ik zei dat ik t even liet landen.. Wilde geen drama en voelde me wel drama.

Daar ben ik weer, het schrijven hier voelt goed, zo hoef ik niet iedere keer van mijn omgeving te horen dat ik dit en dat moet en mensen hier die het begrijpen, dus ok, daar ga ik weer. Vanmorgen een heel lang, happy, duizend kussen, ik hou van je bericht van vriendje-die-samenwonen-stopte en me al een week op zijspoor zet en nu dus weer lief doet.. Fijn, zou je denken, ja, dacht ik ook, een lang bericht met wat ie allemaal aan het doen is..en mijn hart stopte op t moment dat ie schreef en vanmiddag komt "meisje" even een bakje koffie doen.