Ik weet niet hoe het kan, vier dagen na verhuizing, het is nog aan maar zijn reacties zijn koel, maar ik voel me goed vandaag.. Rustig vanbinnen, dramaloze dagen, dat was lang terug zeg! Zijn afkeer en afstandelijkheid naar mij toe, het feit dat ie vorige week tegen me zei dat ie afkeer van me voelde ( ook al nam ik dat later weer terug ) hebben iets in me gebroken denk ik..het gevoel dat ik geen zin heb om te knokken, nog lief te zijn.. Zoiets. Hij kapte mij in whats app steeds af laatste dagen en nu deed ik hetzelfde, gewoon.

En nu is het een feit, ik ben verhuist, hij ook, en we wonen opeens 200km van elkaar af. Hoe het voelt? Geen idee.. Maar de dag van verhuizen voelde licht.. Ik verbaaste mezelf ermee.. Na een hele week een diep verhuizend dal, drama, was nu de dag er waar ik zo tegen op keek en ze voelde licht. Een heel dierbare vriend kwam helpen met een busje, met zijn twee hebben we alles gedaan..

And he did it, en nam het later weer terug. Ik voelde zijn afstand wel vandaag.. Toen ie terugkwam thuis, sameninpakken, twee nieuwe levens in dozen. En maar ratelen, foto's van zijn nieuwe thuis, ik hoor het aan, moet er zo nu en dan om huilen.. En ga weer door. Savonds gaat ie naar de bouwmarkt, stuurt foto's van wat voor leuke dingen hij allemaal gekocht heeft, komt thuis, laat, wat bozig, huh? Zelf praten doet hij niet dus dan moet ik het er uit trekken.." waarom doe je zo"?? Ik heb t hem een paar keer gevraagd. Hij begint te huilen, en zegt dat t op is. Maar dat ie dat niet zeker weet.

Het helpen klussen was fijn en hoopvol. Pijnlijk ook wel, brak even een momentje maar kon ook weer snel doorpakken. Wel steeds een naar onderbuikgevoel.. Een bal in mijn buik.. Beetje boosheid ook hier en daar, het gevoel aan de kant gezet te worden, je wil niet met mij wonen en bent een prachtigste huis voor jezelf aan het bouwen terwijl we de onze inpakken. Ben nu ondertussen 24 uur verder. De dag als een wilde geschrobd in het huis waar ik dit weekend uit vertrek, niet in de rust komen.. Ik weet dat ik dat kan doen als ik mijn emoties niet wil voelen..

Even in navolging van mijn vorige blog.. Hij ging weer weg gister en ik voelde me meteen rustiger en minder emotioneel. Toen hij in z'n nieuwe huis was kreeg ik een bericht dat ie het erg fijn gehad had met me, wat me verbaast na mijn tranen uitbarstingen. Wat is er gebeurt die nacht? In de diepte van emoties? Ik dacht dat ik totaal de controle verloren was over mezelf, een diepte van liefdesverdriet instortte maar gisteravond was daar weer een partij kracht waar ik zelf van stond te kijken.. Was die diepte nodig om los te laten?

Vanmiddag was ik voor t eerst in weken boos.. Woedend heb ik in een kussen geslagen, woedend van onmacht en pijn. Ik ben je kwijt, jou en ons leven samen.. Ik smeek, breek en val en het leidt tot niks. Vandaag, vanavond zag ik je voor t eerst weer, na een week klussen in je eigen huis, even samen zijn, en slapen, maar vanaf het moment dat je er bent voel ik pijn, en kan ik alleen maar huilen. Wat is er toch meis, zeg je me..en ik vertel je alles.. Dat ik voor ons wil gaan' ook als dat latten betekend.. Je troost me, kust me..

Jeetje, ik merk echt dat t fijn is hier van me af te typen zeg !Wil niet steeds vrienden lastigvallen en toch is het t geen wat 24 uur per dag door me heen gaat. Balen dat ik zelfstandige ben, hoor van mensen die vasthouden aan hun werk en ik krijg mezelf er moeilijk aan.. zit tussen de verhuisdozen en pak een heel leven samen in, althans, dat zou de bedoeling moeten zijn, ik zit eerder of apathisch voor me uit te staren, verdwijn in schrijven of muziek, of wacht op hem.. ik besef me dat dit wellicht t laatste weekend is dat we samenslapen..