Mijn ex heeft me na 7 jaar te hebben samengewoond verlaten voor een ander.

Het is nu bijna 7 weken geleden dat ik op een avond te horen kreeg dat ze een eind maakte aan onze relatie.
Dit kwam voor mij totaal onverwacht, niet dat alles zo perfect was, maar dit besluit van haar kant had ik nooit verwacht.
De eerste twee weken waren echt een hel, daarna volgden twee weken waarin het redelijk goed ging.
Toen kwam de echte klap, ik realiseerde me dat alles voorbij was.
Onze gezamelijke vakanties, dagje naar de sauna, samen wandelen met de hond, bezoekjes aan haar familie,
's morgens koffiezetten voor ons beiden.....

Het is nu bijna 2 maanden over en denk nog veel aan hem. Het was echt een fijne relatie, alles klopte, alles was leuk voor ongeveer een jaar... Toen braken de laatste weken aan en was het opeens niet zo leuk meer, wat saai, grootste verliefdheid weg, maar nog wel veel houden van. Ik schrok ondanks enorm toen hij mij vertelde dat hij twijfelde aan ons. Ik wou hem absoluut niet kwijt! Hij voelde zich nog te jong ('ik ben nog maar 19!') om al zonder verliefdheid met mij verder te gaan. Een paar weken later hakte hij de knoop door: Het was over. Veel gehuild, nog gezoend, nog 2 nachten bij elkaar geslapen.

Het is nu een week geleden dat ik haar gemaild heb dat ze me met rust moet laten ( zie elders op de site ) en het blijft zo moeilijk... Ik heb zoveel moeite om haar niet te bellen, niet te mailen hoeveel ik van haar hou...

Ik vraag me steeds af of zij het ook moeilijk heeft, nu ik er niet meer ben. Dat kan toch bijna niet anders? God, wat mis ik haar. Wat mis ik haar lach en haar liefde. Wat mis ik alles.

Ik wou dat ze belde, dat ze inzag dat ze verkeerd bezig is. Maar dat zal nog wel even duren vrees ik. Ik hoop dat het niet te laat is voor ons. Ik laat haar nu maar het beste met rust. Ze heeft het nu heel druk met haar eindwerk en haar examens. Dan zal mijn pijn haar alleen nog verder weg duwen.

Vandaag weer niet werken, trek het niet.
Vanmorgen telefoon in de hand zal ik bellen ?
Nee niet doen wees niet dom.

Maar kon het niet laten na 1 uur toch 1 sms, en na 2 minuten een 2e. ja sorry mis je.

Via via gehoord dat ze zich ziek gemeld heeft van haar werk voor de 3e keer. De eerste dag omdat school veel werk was, de 2e dag wegens een hoor college , en vandaag omdat ze met haar zus leuke dingen gaat doen omdat haar zus het ook moeilijk heeft.

Ze moet het enigzins toch ook moeilijk hebben, en ze moet toch ook aan mij kunnen denken ? er is geen haat er was geen ruzie er was niks ? en toch kan ze me niet spreken of horen of zien.

Ik heb hem gemaild dat ik hem zsm wil spreken. Ik ben gezwicht...

juist ingelogd, juist ingeschreven,
hoop hier men tranen wat te kunnen delen, ik schrijf graag - met momenten, veel, andere weinig of niets....
zal eens kijken hoe het hier verloopt maar vrees dat ik jullie nog nodig zal hebben....
dit is men eerste dag!!!
groetjes
York

Ik wil hem ook graag bellen en wel nu! Zo snel mogelijk alles regelen en ervan af zijn. Maar aan de andere kant wil ik me eerst wat beter voelen voordat ik de confrontatie aanga. Bovendien wil ik hem ook de gelegenheid geven zijn gevoelens op een rijtje te zetten. Zodat hij antwoord kan geven op mijn vragen. En misschien bedenkt hij zich wel... Wat haat ik het dat ik dat nog denk, ik wil gewoon van dit rotgevoel af. Wat is wijsheid?