Ik heb gisteren nog eens wat mailtjes doorgelezen tussen hem en die ander. Ik heb nog zoveel vragen en ik weet niet of ik ze moet stellen. In de praktijk gaat het best goed met me, maar gevoelsmatig... Vanochtend in tranen uitgebarsten omdat ik me zo alleen en bang voel. Op dat moment zou ik me zo graag laten troosten door hem, maar hoe kan je de veroorzaker van dit verdriet je laten troosten? Ik moet het gewoon de tijd geven en vertrouwen hebben al is dat als je je zo rot voelt erg moeilijk. Ik weet dat het over is, maar heb gewoon nog hoop. Hij zit ook bij een psych omdat hij zijn gevoelens moeilijk kan uiten en ze vaak ook niet onderkent, dat is in ieder geval positief. Hij is volgens mij ook verliefd op een ander, of in ieder geval is het meer dan vriendschap. Ik heb mailtjes tussen hen gelezen en hij zegt het niet met zoveel woorden maar toch. Ze heeft ook een keer in een dronken bui een onzedig voorstel gedaan. Hij zei toen dat hij geen seconde getwijfeld had en dat hij afstand zou nemen als hij verliefd op haar zou worden of als het een gevaar zou zijn voor onze relatie. Die vond hij te waardevol om op het spel te zetten. Een leugen dus, later bekende hij dat hij wel had getwijfeld. Ook in zijn mail stond dat hij geen excuus had omdat hij nuchter was en zij wel omdat ze dronken was. Maar dat hij geen spijt had van wat hij gezegd of gedaan had maar wel van de manier waarop. Dat hij gelukkig op tijd zijn verstand terug had gekregen en niet nog stommere dingen hag gedaan. Maar dat als hij naar zijn hart had geluisterd.. Deze woorden doen me zo veel pijn, hij heeft zoveel voor me verzwegen, voel me zo gekwetst en intens verdrietig. Die woorden blijven door mijn hoofd spoken. Moet ik dit proberen te vergeten of zullen ze me sterken in mijn gevoel dat het beter is zo? Zie je, ik zoek helaas nog steeds antwoorden... Liefs Pluk

Sinds een paar daagjes dacht ik, na twee maanden dat het uit is, dat het best goed met me ging. Ik treurde niet meer, plande mn dagen vol, had het leuk met vriendinnen, begon het plezier van andere dingen in te zien... maar dan opeens komt er een dag waarop je je verschrikkelijk kut en ellendig en eenzaam voelt. Opeens mis je hem weer en opeens is de drang er weer om hem op te bellen en te vertellen, dat je niet kunt slapen, dat het zo fijn zou zijn als je naast hem zou liggen, dat je nog zoveel van hem houdt.... Dan ben je weer helemaal terug bij af. Gaat dit ooit over?!?! Ik ben ook steeds, als het een beetje goed lijkt te gaan, bang, dat ik weer elk moment in kan storten, zoals vandaag.. het doet zoveel pijn. Het maakt je echt kapot. Want ik hou nog zoveel van hem en ik mis hem zo ontzettend erg..

Sinds een paar daagjes dacht ik, na twee maanden dat het uit is, dat het best goed met me ging. Ik treurde niet meer, plande mn dagen vol, had het leuk met vriendinnen, begon het plezier van andere dingen in te zien... maar dan opeens komt er een dag waarop je je verschrikkelijk kut en ellendig en eenzaam voelt. Opeens mis je hem weer en opeens is de drang er weer om hem op te bellen en te vertellen, dat je niet kunt slapen, dat het zo fijn zou zijn als je naast hem zou liggen, dat je nog zoveel van hem houdt.... Dan ben je weer helemaal terug bij af. Gaat dit ooit over?!?! Ik ben ook steeds, als het een beetje goed lijkt te gaan, bang, dat ik weer elk moment in kan storten, zoals vandaag..

Vandaag zat ik me weer druk te maken,
denk ze nog aan me, wat denkt ze... zou er nog een toekomst zijn ?

ja ik ben van mening die kan er zeker zijn maar deze prachtmeid is gewoon te streng voorzichzelf en kan heel goed een muur bouwen. ze zal me proberen te vergeten of niet ? ze draagd mijn ketting en heeft mijn foto dat weet ik van haar ouders.

ze heeft verdriet maar houd zich groot, want stel je vooor..
ik ben een jongen en ik huil .. ik huil me gek ... gek is de juiste benaming want vaak wil ik huilen maar kan ik niet huilen huilen is iets wat ik in jaren niet heb gedaan.

Een nieuw ongwenst gevoel is mijn lijf binnen gekomen.

Ongveer 2 jaar geleden kwam ik haar tegen, een meisje zoals haar zou je omschrijven als een meisje waar andere nog van dromen. ik was de gelukkige ze koos voor mij ik heb haar geholpen met alles waar ze mee zat.
Ze is slim, zeer slim , ze was mooi en zeer lief, alles wat ze deed gaf je rillingen en je wilde gewoon bij haar zijn.
Vanaf dag 1 waren we dat ook , bij elkaar en met elkaar we hebben dan ook veel gedaan en meegemaakt we hielden echt van elkaar.
zelf had ik ondertussen een huis gekocht en ze kwam bij mij wonen dit met in het begin het "Logeer" idee.. maar na 10 maanden toch echt samen wonen.

vandaag zijn er grote verwikkelingen geweest. Ik ben te weten gekomen dat mijn ex al iemand anders heeft, hij had het vorig jaar ook al uitgemaakt met mij om bij haar te kunnen zijn. Ik ben naar hem toe geweest, zijn spullen terug gegeven, we hebben nog een keer gevrëen, en dan heb ik gezegd "vanaf nu kennen wij elkaar niet meer".

Hij is niet achter mij gekomen, wou geen woorden meer aan mij verspillen, ik heb hem nu vrij spel gegeven. Ik trek me weg uit zijn leven, ik besef dat ik vanaf nu alleen verder moet.

Ik voel me doodongelukkig en ik zou soms wel willen sterven, want alles doet pijn. Waarom heb ik men hart aan deze jongen gegeven? Hij heeft er alleen maar op getrapt, hij is nu slechts nog een bittere herinnering.

Wat vinden jullie van dat nieuwe liedje van Direct over dat hij het uit gaat maken met een meisje en dat het leven zonder haar heel cool is? Wat een klotenummer zeg, het trapt me echt een beetje op mijn hart. Hopen dat het geen hit wordt... Over op je hart trappen gesproken. Een collega van me vond het nodig om te zeggen dat ik nu best kon overwerken omdat ik nu toch geen prive-leven meer had. Au... Bovendien helemaal niet waar, ik heb mijn vrienden, familie, hobbies, huis, werk, school en jullie!