na maanden naar mijn vakantie te hebben uitgezien, is het nu alweer voorbij, en is het ook nog eens vreselijk tegen gevallen..
Denk je dat je op vakantie gaat dat je je gedachten kan verzetten en alles kan vergeten?? het tegenovergestelde is waar... je wordt alleen maar geconfronteerd met "verliefde" mensen!! oh wat haat ik ze! samen eten, samen zwemmen, samen dansen, samen slapen, samen zonnen, samen mee doen aan de animatie, aan elkaar frunniken..bah bah bah..overal zag je ze! zelfs in het vliegtuig voor me, heel de tijd elkaar te zoenen..
en het ergste van alles is nog dat HIJ lekker met HAAR ook nu op vakantie is!! (HIJ weet niet dat ik weet dat HUN op vakantie zijn) en daarom bij elk stelletje wat ik zag moest ik aan HUN denken en mezelf elke keer die kwellende vraag stellen: zouden hun nu ook zwemmen? sex hebben? lekker samen uit eten? winkelen? elkaar insmeren? niet van elkaar af kunnen blijven?? ik haat dit! ilpv te genieten zit ik alleen maar aan die loser te denken..maar of ik HEM echt mis? ik weet het niet..ik denk dat ik gewoon IEMAND mis, die mij ook op staat te wachten op het vliegveld en zooo blij is dat ik weer terug ben! Bij mijn reisgenoot stond heel de familie (man en kids)haar op te wachten en waren allemaal zo blij haar weer te zien..en daar sta je dan...alleen...en dan bel je je ouders maar om te zeggen dat je veilig weer in het land bent...want HEM kan ik niet bellen, want hij is nog lekker op vakantie! Hij heeft de 1e dag een sms gestuurd met"geniet van je vakantie schatje, zie je na je vakantie! kus!" verder niks meer gehoord, ik heb nog een sms een paar dagen later gestuurd, niks op gehoord..ja HIJ zal het wel naar zijn zin hebben met HAAR! ach, ik wil HEM geeneens meer terug, maar dat ik IEMAND mis dat is een feit..ik HAAT het gewoon om alleen te zijn en het gevoel te hebben dat niemand je mist behalve je familie..

Sinds begin deze week is het uit... Zomaar ineens. Ik had het niet eens zien aankomen. Voor het weekend is het verkeerd gegaan. Mijn vriend was 's morgens nog ontzettend lief voor me geweest, had speciaal op me gewacht tot ik 's middags thuiskwam, omdat ik hem dat in een lief kattebelletje had gevraagd. Toen we ons klaarmaakten om elk naar onze ouderlijke thuis te vertrekken, veranderde ineens alles. Hij gunde me geen blik waardig, raakte me niet aan, en sprong haastig op de trein. Ik snapte er niets van! Wat had ik ineens misdaan? De volgende dag - hij had nog niets van zich laten horen - sms'te ik hem een lief berichtje. Ik kreeg alleen een stom antwoord. Ik zette me achter de pc, hij is toch heel vaak online. Ik vroeg wat er mis was. Later zei hij... Ik hoor liever meteen de waarheid, kan er niet tegen als mensen me iets voorliegen of achterhouden. Meteen pakte ik de telefoon en belde hem op. Hij zei dat hij twijfels had over onze relatie, dat hij geen gevoel meer voor me had, en daar al enkele weken mee rondliep. Toch had hij daar niets over gezegd, niets laten merken!! Ik was kapot. 's Avonds belde ik hem terug. Toen liet hij me weten dat hij me terugwilde, en voor ons zou vechten. Ik was gelukkig... De volgende morgen weer telefoon, dat ik geen hoop meer moest koesteren, hij had nog es nagedacht... WAT??? Ik was toen zo verdrietig, zo verschrikkelijk boos, en het is uitgeraakt over de telefoon. De volgende dag is hij zijn spullen komen halen, die bij mij op de kamer lagen (we woonden zo goed als samen, in de stad waar we allebei studeren).

Na zes jaar een relatie en waarbij ze mij alle liefde heeft gegeven,is nu voorbij.Ik was zelf altijd druk aan het werk,was altijd ergens mee bezig en als iemand mij nodig had dan ging ik daar heen om te helpen.Eigenlijk nooit tijd voor mezelf en voor ons beiden.Maar dat zag ik niet,ik zag niet in dat dat belangrijk was, als ik thuis was dan was ik al blij dat ik op de bank zat,even bijkomen.Dus niet gezellig naar de bioscoop,maar mooi thuis een dvd kijken.Ik had altijd mijn woordje klaar.
Van mijn vriendin verwachte ik wel eens te veel, en als dat dan niet gebeurd was kon ik er niet bij omdat ze zoveel vrije tijd had.Achteraf zie je gewoon dat je alles in overleg moet doen anders komen er toch misverstanden.Verder zijn we natuurlijk wel op vakantie geweest en ook wel leuke dingen gedaan,

vandaag is de eerste dag dat ik hem niet meer zal bellen, sms'en of op een ander manier met hem in contact kom......nu is het wel even"makkelijk" maar dinsdag moet ik weer naar school en dan zie ik hem weer. God wat mis ik hem...echt het doet zo'n ontzettende pijn!!!! ik kan wel de hele dag huilen. Maar ik weet het helpt allemaal niets. Nu voel ik me ook schuldig omdat ik gezegd hem dat ik even geen contact met hem wil.....dat terwijl hij het heeft uitgemaakt...maar toch ik voel me schuldig.....is hij nu boos op me, is ie verdrietig, haat ie me, wat denkt ie nou"he, he ben ik eindelijk van dat wijf af.....of mist ie me een klein beetje...maar goed dat slijt.ik wordt van hot naar her gegooid met mijn gedachten.....ik mis je, ik mis je, ik mag je niet missen, ik mag je niet missen, mis je mij ook, mij maatje??? mis je me???wij samen, twee handen op één buik, wij twee, twee gekken bij elkaar.......wij samen NZ, wij twee samen in de bossen crossen op die moutainbike, wij samen met de paarden, wij samen op de motor, lekker scheuren, wij samen gek doen....jij en ik, nu is het alleen nog ik....kut, kut, waarom???????ach het maakt allemaal niets uit, Het is beter zo, zo denkt hij ook!!!!!Hij wil me niet meer, terwijl we nog van elkaar houden, elkaar nog vast willen pakken, nog tegen elkaar aan willen liggen.

Vier en een halve week geleden maakte mijn vriendin van 4 jaar het oppeens over de koffie uit. Het kwam echt als donderslag bij heldere hemel want er was op dat moment voor zover ik wist niets mis. Ik was er meteen al kapot van. Voor haar was (naar haar eigen zeggen)ik de mees perfecte persoon op de hele wereld, het was soms zo overdreven van haar kant dat ik zoiets had van "mens, overdrijf alsjeblieft niet zo".

Na verder praten vertelde ze me dat ze een limiet had bereikt. Ze had veel van mij gehouden maar ze dacht al een hele tijd dat dat niet wederzijds was en dat ik niet zo veel om haar en de relatie gaf. Ik kan dit tot op zekere hoogte begrijpen want ik heb momenten gehad waar ik zo bezig was met mijn carriere of studies dat ze op een tweede niveau kwam te staan. Niet omdat ik dat wilde of omdat ik dat voelde maar omdat het op die momenten even niet anders kon. Hoe dan ook, ik had het gevoel dat onze basis sterk genoeg was om daar doorheen te komen en me uiteindelijk helemaal op haar te richten.

Ja, zo zeg ik altijd tegen mezelf....aan alles komt een end.... en dat kwam het ook zo'n 3.5 maand geleden.....een hele tijd is er al voorbij en niet veel veranderd. Hij en ik zien elkaar nog bijna elke dag op school, we studeren beide voor dezelfde richting af en we doen nog vaak leuke dingen samen. Zondag zijn we zelfs samen weze toeren op zijn motor. Weet je hoe moeilijk dat is!!!! bij hem zijn en hij is niet meer "van jou"??!!! Het is nog steeds een schatje en we zijn nog steeds speciaal voor elkaar, maar dat maakt het voor mij niet makkelijker. Hij heeft zijn leventje al een heel stuk op orde....dat van mij ligt nog goed overhoop!!!! God, wat mis ik hem!!! Vandaag toen ik aan mijn scriptie wilde gaan werken, was ie ook op msn. Ik schrok, klinkt raar maar ik schrok echt! Dus ik zei hem gedag.....we praten kort wat en toen ieder weer aan zijn werk....het was zo raar ik was ver weg en toch leek het alof ie heel dicht bij me was.....ik miste hem zo erg....plotseling......en ik stuurde hem wat en toen ging het dus mis.....ik was hardstikke overstuur..... verweet hem vanalles, terwijl hij zo lief voor me is.....het doet pijn, maar je voelt je zo machteloos, zo radeloos, af en toe..... spijt heb je dan natuurlijk....en toen zei ie ook nog dat ie vanmiddag eigenlijk naar mij had willen komen....domme trut denk je dan waarom verpest ik het nou weer voor mezelf?????Telkens doe ik het weer... ik weet het is uit....maar verdomme ik hou nog zo veel van hem.....en hij blijkbaar niet meer van mij, al houd hij wel nog van me, zegt ie.......Hij was niet boos op me... maar vandaag wilde hij dus niets meer afspreken..... kut...ik voelde me echt schuldig, ellendig,noem maar op.......

Het was november. Ik heb met haar een blind date gehad en het was al op t eerste gezicht raak. De eerste indruk was mooi signaal voor me ik dacht dat ik de persoon had ontmoet waarmee ik na een lange tijd leuk mee om kan gaan en lol zou hebben dat is ook gelukt, ze was op bepaalde momenten en situaties wel moeilijk maar ik wat dat het op een langere termijn zou wel zou veranderen. We maakten zoveel lol ,ik en volgens mij zij ook hadden veel voor elkaar over dat was al te zien hoe we met elkaar omgingen.
Na een ongeveer maandje begon ik al tegen haar te zeggen ?¢‚ǨÀúik hou van je' en ik wist dat het wel echt zo was, want ik voel heel veel voor haar en geef ook veel om haar. De leuke tijden met haar bleven maar komen keer op keer het wou maar niet ophouden en zolang ik zulke leuke tijden met haar meemaakte was het wel vanzelfsprekend dat ik elke keer weer meer voor haar begon te voelen wat eerder in m'n leven nooit is gebeurd ik was nooit zoveel verliefd op iemand geweest. Dagen gingen voorbij maanden gingen voorbij en het werd leuker en leuker en ik was blijer en blijer omdat ik dit allemaal mocht meemaken. Tot de maand april toen ik van haar zelf hoorde dat ze op een andere jonge iets begon te voelen terwijl ze keer op keer bleef herhalen dat ze van houdt.