Hallo,
Het is nu ongeveer 2 weken uit met de liefde van mijn leven.
We hadden een relatie van precies 1 jaar 4 maanden en 14 dagen...
Twee weken geleden maakte ze het uit omdat ze niet meer dezelfde gevoelens had en ik hoorde later van andere mensen(mijn vrienden nota bene!) dat ze zich ook aangelijnd voelde..
Ik deed alles voor d'r, ik zat meer bij haar als zij bij mij. Ze kon de gekste dingen vragen en ik deed het voor d'r.
Ook zij wil 'vrienden' blijven maar ik weet niet of ik dat kan. Nu had ik al een aantal verhalen hier gelezen en er zijn een aantal mensen bij die volgens mij precies hetzelfde meemaken. Ik heb het gevoel dat ik geen kant meer op kan, mijn nu ex-vriendin zit op de zelfde dansschool en scouting-groep als ik, dus ik kan haar ook al zou ik zo graag willen uit de weg gaan

Deze week een wat mindere week, om me heen worden relaties hersteld of gebeuren en dingen wat ik ook graag zou willen dat dat zou gebeuren.

Ook ben ik gewoon heel erg triest, mijn vader is volgende week donderdag 2 jaar geleden overleden, HIJ was daar bij nadat ik had gebeld dat het niet goed ging dat ik graag wilde dat hij bij mij was is HIJ meteen gekomen, heeft zijn baas gebeld dat hij de volgende dag er niet zou zijn en heeft de trein naar mij genomen. Omdat hij heel snel bij me wilde zijn heeft hij ook nog eens de verkeerde trein genomen zodat het allemaal nog langer duurde maar hij is gekomen en hij was op tijd. Het is heel snel gegaan met mijn vader donderdag voor onderzoek naar het ziekenhuis, kon meteen blijven omdat de dokter vond dat hij er slecht uit zag en zondag werd ik door mijn zus gebeld dat hij op de IC lag we wisten niet wat te verwachten en s'nachts om 04.10 is hij overleden. HIJ was bij me, bij alles bij het regelen van de crematie en hij heeft me zo gesteund tijdens de crematie, dat was ook het moment dat ik dacht dit is echt voor altijd zoals ze zeggen in goede en in slechte tijden.

Het moet nou ook niet erger worden, nu zit ik hier zelfs op op mijn werk. Ik krijg hem gewoon niet uit mn hoofd, de hele dag niet. Ik moet er gewoon ff wat weer over kwijt. Vanacht ook weer zo vervelend gedroomd, gewoon weer dat alles weer goed was. Ik wil hem terug en dan ga je zulke dingen ook nog eens dromen, daar word je ook niet vrolijker van.

Ik hoor helemaal niks meer van hem... en ik word er helemaal gek van. Constant denk ik: zal hij nou ook aan mij denken..??

Liefs

Dag dagboek,

Eigenlijk schrijf ik om je te laten weten dat het nu wel weer goed met me gaat.
Toen hij na vier jaar bij me weg ging wilde ik eigeljk niet meer leven. Maar om er nou echt een einde aan te maken .. das toch meer iets voor mietjes. Vier maanden lang heb ik gehuild en constant aan hem gedacht. Het werd helemaal niet minder en tijd heelt nix. God dank voor mijn vriendinnen die me er doorheen gesleept hebben. Uitgaan en lol maken is de beste remedie. Gewoon wat gaan doen. In de twee daarop volgende maanden begon ik weer een beetje te leven. Ik werd ook steeds kwader.. waarom zou ik zoveel verdriet hebben om een kwal die me zo aan de kant zet en binnen twee maanden samen woont met een ander. De ware kan nooit iemand zijn die niet bij je wil zijn.

Nooit geweten dat het zoveel pijn kon doen om iemand te missen waarvan je verstandelijk weet dat het beter is dat hij uit je leven is. Mijn ex-schat en ik hebben er nu bijna vier praktisch contactloze weken opzitten en ik had gehoopt hem al vergeten te zijn, maar het tegendeel is waar.

Dag in, dag uit spookt hij nog door mijn gedachten. Geen seconde is hij uit mijn hoofd. Ik analyseer, pieker, hoop, wanhoop, huil, praat en slinger constant heen en weer tussen gemiddeld zo'n drieduizend verschillende emoties per minuut. "Liefdesverdriet" schijnen ze het te noemen, maar het is anders dan alle keren dat ik tot nu toe last heb gehad van dat fenomeen.

hoi allemaal,

Ik lees elke dag jullie verhalen en het dit doet me erg goed.
Zelf heb ik een relatie van drie jaar achter de rug. Sinds 1,5 maand is het uit tussen ons. Ik besef het nog steeds niet en heb het er erg moelijk mee. Dit is de eerste keer dat ik een bericht plaats dus ik zal mijn verhaal van begin af aan vertellen. Ik heb dus drie jaar een relatie gehad met mijn ex-vriend. Het ging er goed tussen ons en ik dacht echt dat het voor altijd zou zijn. we hadden het altijd erg fijn samen. Ik hield (houd)ontzettend veel van hem, vertrouwde hem en voelde me veilig bij hem. We waren, als het even kon dan ook altijd samen en ondanks we allebei nog thuis woonden, sliepen we elke nacht bij elkaar. Hij was voor mij gewoon de ware.

Hier een paar tips om over je ldvd te komen. Kwam het toevallig op een site tegen. Hopelijk hebben jullie er wat aan (ik in ieder geval wel

"liefdesverdriet? genees je gebroken hart! van liefdesverdriet ga je niet dood, maar pijn doet het wel. zeker in het begin als je eigenlijk nog niet beseft dat het 'over' is. je wordt verscheurd door tegenstrijdige gevoelens: het verlangen naar je grote liefde (alleen zijn naam al doet je weer in snikken uitbarsten), de hoop - tegen beter weten in - dat het allemaal weer goed zal komen (het is toch al eens uitgeweest en toen kwam ook alles goed?), afwisselend woede en angst omdat je je toekomst plotseling ziet instorten en zelfmedelijden (waarom moet mij dit overkomen? wat is er mis met mij?).